Vierde Vertoogh en Uytspraeck
Van Koningh Carel met ghevolgh en Edelen.
T'Is waer ick heb de Vré ghejont, aen Aimins Kind'ren,
Geen Vré om Vrede: maer eer oogmerk om hun t'hind'ren.
Schoon ick den Oorlog schort, myn wraeck is niet voldaen.
k'Sal Reynoud, met sijn Broers, altijdt na 't leven staen.
Dien wreeden, die myn Soon in myn gheficht vermoorde!
Een wreetheyt, daer een mensch sijn leven noyt van hoorde.
Moet ick dien stouten noch ontfanghen in ghena?
Dat hem den haghel schend, dat hem den donder sla.
Vervloeckte Vrede, ghy en sult myn wraeck niet stuytten,
Ick acht gheen Vrede, diemen moet ghedwonghen sluytten.
Ghenade grooten Vorst, k'verloeck alleen een woordt.
Den Vorst en lust gheen spraeck, sijn sinnen zijn ghestoort.
Dees brief spreeckt aen den Vorst
Wel aen, ick sal hem gheven.
Het opgheschrift, dat is van Reynoud selfs gheschreven
Den Koninck leeft den Brief
Den drommel, soo de Brief niet na sijn sin en luyt;
k'Wed' dat hy met een slagh den Boo de kop af bruyt.
Wel aermen suckelaer, komt ghy om hier te sterven?
Voor t'minst sult ghy voor port een kempe ketingh erven.
| |
Ick ben als raesend'dol, en sin loos buyten raet.
Datmen den Bode boeyt... Neen dat hy henen gaet
En boodtschapt Reynoud, dat ick sijne Brief in waerde,
Als van myn liefste Neef met eer-bewys aenvaerde:
Dat ick hem toestaen, t'geen dat hy van my begheert:
Maer tot een danck plicht, dat hy my sijn Bayaerd peert
Vereer tot myn ghebruyck, en my sal vreught gheschieden.
k'Sal hem, manhafte Vorst bootschappen, u ghebieden.
Indien sijn trotse Peert, my eens in d'handen valt,
Ick sweer, eer dat de Son aen't daelen is, ick salt,
Doen smooren in een poel; soo sal ick Reynoud dwinghen,
En hem, en sijn ghebroers, het stael uyt d'handen wringhen.
Dan valt hy in myn macht, en 'kwreeck die wreede moort.
Heer Koninck goede Man, eer datmen 't Peert versmoort,
Laet ick uyt d'achter neers wat van sijn dollen krijghen,
De kinders segghent' selfs, het kackt ghedurigh vijghen.
Ick sal dien wreeden, met een wel verdienden loon
Dan straffen, soo 't behoort. Ten voeght niet aen de Croon,
Een hooghe misdaet, al te laff'lijck te vergheven.
Myn twaelf ghenoten, sweert my by uw' trouw, en leven,
Dat ghy my in myn wraeck, altijdt sult bystant bien.
Uw will' zy ons een Wet, sy sal en moet geschien,
Wy sullen Reynoud met sijn Broers, voor eeuwig haeten,
Wy sullen s'Konincx leedt niet onghewroken laeten,
De misdaet is te groot, geen Vré en wist die uyt.
Dits' myne will', ghebodt, en Konincklyck besluyt.
|
|
Auteursrechtvrij