De langh-gewenschte vernieuwynge der vrede-vreught

Derde Vertoogh en Uyt-spraecke
Vande vier Aimins-Kinderen, sittende op den Ros Bayart.

REYNOUT.

HEt was vergeefs ghepooght, ons eenigheyt te krencken,
Die aen Europa, moest een vaste Vrede schencken.

RITSAERT

d'Eendrachtigheyt die kan de grootste kracht weerstaen.

ADELAER.

Soo langh wy eenigh zijn, en kan ons niemant schaen.

VRITSAERT.

d'Eendrachtigheyt moet ons altijdt een groont-steen wesen.

REYNOUT.

Ons Vader, heeft ons die al dickwils aen ghepresen.

REYNOUD.

Schoon wy met Vranckerijck nu zijn in Vré-verbont,
En dat de Vré Godin haer soete rust ons jont;
Soo dat nu Caeres gaet selfs d'Acker-vruchten oesten,
In spijt van Mars: men moet het stael niet laeten roesten.

RITSAERT.

De klingh wort wel ghescheet, maer sy dient niet ghekromt.

[p. 12]

ADELAER.

Dus wiert Europa, door Godt Jupiter (vermomt
In stiers ghedaent) gheschaeckt, terwijl dat hy haer streelde.

VRITSAERT.

En was het niet een bloem daer d'Oorloghs Godt uyt teelde?

ADELAER.

Heeft niet de Vré-Godin den wreeden Mars bemint?

VRITSAERT.

Wiert door een riet ghespel, selfs Argus niet verblint?
Ick segh in slaep ghewieght, al hadd' hy hondert ooghen
En van Mercurius, door vleyery bedroghen,
Het hooft van't lijf ghesneen?

REYNOUD.

Neen Broeders k'ben u borgh,

En vreest Oom Carel niet, ick draegh te goede sorgh,
Het Broederlijck verbondt en sal ick nimmer breken,
Myn Bayaert sal ons noyt in rampen laeten steken:
Hier van sagh ghy de proef als ick Prins Lodewyck
Het hooft van t'lijf sloegh, en het neer-wierp in het slyck,
Toen Coninck Carel, ons, om sijn Soons Moort verbolghen,
Self met een legher macht quam op de hielen volghen,
U Peerden neer-ghevelt met Lancien doorboord,
Nam ick u op myn Ros; die moedigh op myn woord,
U dryen, en my te saem, uyt 'sKonincx machten redde,
Gheen voghel vloogh soo snel, dat soud ick vrijlijck wedde,
Als dan myn Bayaert deed.

RITSAERT.

Het was u ros myn Broer

('tIs waer) die ons dan uyt des Conincx handen voer.

ADELAER.

Die weldaed zijn wy u myn Broer, ons leven schuldigh.

VRITSAERT.

Dan waerd ghy vroom, en kloeck, en t'samen oock sorghvuldigh.

REYNOUD.

Nu is het myn besluyt dat wy te saemen gaen
In s'Keysers dienst, op dit wy 'tChristendom ontslaen
Van't wreede Turcx ghespuys: laet ons, ons labels wetten,
En t'Ottomans ghebroet tot in de grondt verpletten.

[p. 13]

Daer Bode draeght dien brief aen Carel Onsen Oom.
k'Versoeck om t'wel slaen hem, schoon ick hem niet en schroom,
Dat hy aen ons vorgun na Hongarien te trecken;
De wyl den Oorloghs drift my daer toe aen komt wecken.

BODE.

k'Voldoe aen U bevel, soo haest ick antwoord krijgh,
Keer ick in haest weerom, dat ick na Adem hijgh.