Dit zijn zonnestralen

[p. 71]

De Molenbeek.

In het dichte bosch, waar vink en sijs

Met snep en lijster babbelen,

Daar hoor ik tusschen het wilgenrijs

Eene kleine bronne kabbelen.

Een beeksken, blank als zilverdraad,

Schiet door het vlotgras henen.

Wat verder, waar dit braambosch staat,

Is het op nieuw verdwenen.

En ginder, bij dien reuzenesch,

Ontsnapt het den kerker weder

En huppelt als eene danseres

In de geurige weide neder.

Nog andere beekjes spelen daar

En schitteren in de zonne;

Maar allen zwijgen en luisteren naar

Het lied der beek van de bronne.

[p. 72]

 

‘Hier weg, waar lisch en koekoeksbloem

 

Zich over u henen wiegelen!

 

Komt mee! ik streef naar eer en roem,

 

Wil eiken en torens weerspiegelen!

 

Komt mee!’ En allen volgen haar

 

Verachtend der weide bloesem;

 

Ze storten zich verloren daar

 

In heuren trotschen boezem.

 

Zij zwelt van hoogmoed meer en meer

 

Bij zulken heerlijken voorspoed;

 

- Ginds staat alreeds een boog van eer:

 

Eene brug, waar ze onderdoor moet!

 

Zie! verder rijst een prachtig huis

 

Met purperen leiendaken...

 

Maar wat een schrikkelijk gedruis

 

Hoor ik daarbinnen maken?

 

Daar vallen balken bonzend neer

 

En steenen knersen en malen

 

En ketens rammelen heen en weer:

 

'T is om er de dood van te halen!

 

De beek vertraagt nu haren stroom

 

Als vreesde zij voor dien donder:

 

Een rad vol mos draait log en loom...

 

Daar moet zij noodlottig onder!

 

Ze schiet vol schaamte, met dof gegrol

 

In eens recht naar beneden;

 

Bedekt met schuim en van gramschap dol

 

Is ze onder de struiken verdwenen!