Dit zijn zonnestralen

[p. XIII]

Aan mijne Leerlingen

[p. XV]

Aan mijne Leerlingen.

Ik ging met mijnen vader
Eens op een schoon kasteel;
Daar zag ik bloemen, bloemen,
Ik weet niet meer hoeveel!
Van allerhande soorten,
Van allerhanden geur;
Van allerhande grootte;
Van allerhande kleur.
- ‘Zeg, welke zijn de liefste?’
Vroeg mij de hovenier.
Ik liet mijne oogen weiden
En wees eerst daar, dan hier.
Toen wandelde ik wat verder,
Door eene rozenlaan
En kiezend sprak ik telkens:
- ‘Zie, deze staat mij aan.’

[p. XVI]

 

Doch, als ik, moe van kijken,

 

Nu wederkeeren wou

 

Dan vroeg hij: ‘of het vriendje

 

Niets mededragen zou?’

 

En lachend bracht de man mij

 

Een' ruiker voor den dag,

 

Van al de schoone bloemen

 

Die ik het liefste zag.

 

 

 

Ik heb voor u, mijn' jongens!

 

Geschreven menig dicht.

 

En als het u behaagde,

 

Dat zag ik op 't gezicht.

 

Dan kwam er op uw wezen

 

Een lach van gul onthaal;

 

Dan blonk er uit uwe oogen

 

Een vreugdezonnestraal!

 

 

 

Toen dacht ik aan de bloemen

 

En aan den hovenier:

 

Ik maakte u ook een ruiker:

 

Hij doe u veel plezier!