Verstikkende taboesfeer
Ir. P.J. de Graaff
Velen - vooral ‘gelovigen’ - vinden dat euthanasie noch zelfdoding mag. Wat ik niet begrijp is dat ze dat ook aan anderen opdringen. Het wettelijk verbieden zodat - als je het toch wilt - het uitgevoerd moet worden op een gruwelijke, geniepige - en dus voor de omgeving onbegrijpelijke - manier. Want als iemand dat besloten heeft gaat hij dat naar de beschikbare middelen - voor de trein, van een hoge flat af, teveel geneesmiddelen - uitvoeren. Door alleen maar te zeggen dat het niet mag, blijft de verstikkende taboesfeer hangen en is zelfs met anderen spreken over je voornemen, dus waarom je zo denkt, niet mogelijk. In grote eenzaamheid en mogelijk daardoor ook in grote verwarring neemt iemand zo'n besluit voor zichzelf.
Door het taboe praat ook de naaste omgeving nooit redelijk over zo'n afscheid door zelf gewilde en zelf toegepaste dood. Erger nog. Door onbegrip, dat wil zeggen niet willen of kunnen nadenken over de redenen die de zelfdoder had, en ook door ernstige geschoktheid neemt een groot deel van de nabestaanden een verwijtende houding aan. Ook tegenover de naaste familie van de zelfdoder zodat ook zij slachtof-
Auteursrechtelijk beschermd