Willem van Oranje. Antwerpen in 1583
(1867)–Emmanuel van Driessche–
Auteursrechtvrij
[pagina 6]
| |
Eerste tooneel.
Baas Potteman, daarna Nella.
De baas komt sluiks uit de herberg links, en draagt wambuis, halsband, hoed en schoenen in de handen. Gedurende het volgende tooneel, werkt hij overijlt om zich aan te kleeden, maar vat alles verkeerd: den rechten schoen aan den linken voet, den linken arm in de rechte mouw, enz. enz.
Baas.
Ongezien... ontsnapt... vrij...! Nu, vlug het feestpak aan, en... naar het vuurwerk!... De plechtige intrede van den hertog van Anjou heeft immers heden plaats gehad, Antwerpen is in volle vreugde, ieder is te been, en ik, Baas Potteman, zit hier in mijnen ‘Neptunus’ geplakt.... Het zal ten minste niet gezegd worden dat ik het vuurwerk niet gezien heb. - Maar speelt er nu het kwaad meê... ik zal dan niet aangekleed geraken... ik doe maar alles juist verkeerd aan... zie, nu zit mijn rechte voet in mijnen linken schoen... en komt mijne vrouw Tekla... broe!... dan is het vuurwerk voor mij om zeep....
(thans heeft hij zijne schoenen en halsband aan).
Nella
(komt rechts op uit den achtergrond met eenen korf aan den arm).
De stad krioelt van fransche beslagmakers, en, door mijne nieuwsgierigheid, om de ruiterij over de Meire te zien trekken, geraakte ik bijna onder de hoeven der paarden... gelukkig dat een jonge Nederlandsche officier mij redde.
(Zij bemerkt den Baas.)
Hoezoo, baas, wat nieuwe mode!... sinds wanneer kleedt men zich voor de deur aan?
Baas.
Ust! ust! ust!...
(Zacht.)
Tekla mochte uit-
| |
[pagina 9]
| |
komen!... Ik ga naar het vuurwerk; maar, ge weet van niets, begrijpt ge? Zeg dat ik ongesteld ben, dat ik... neen, zeg dat ik in de buurt een praatje ben gaan slaan.
Nella.
Maar, Baas, ge trekt uw wambuis verkeerd aan....
Baas.
De drommel zit erin, kind; de drommel zit erin! hoe meer ik mij haast, hoe trager het gaat.... Zie, nu zit weêr de linke arm in de rechte mouw. Help mij, kind, help mij; steek een handje toe, want komt Tekla... broe!....
(Nella helpt hem aankleeden.)
Nella.
Zie, Baas, nu zit gij er behoorlijk in.
Baas.
Braaf, kind, braaf - En thans vogelvrij op zwier, naar het vuurwerk!.... hoe zoet is de vrijheid als men die reeds twintig jaar aan de huwelijksbanden heeft laten liggen.
(Hij wil zijn hoed nemen op de tafel links naast de deur; Tekla verschijnt; hij wijkt terug.)
Oef! geknipt!... daar is ze!...
| |
Tweede tooneel.De vorigen, Tekla.
Tekla
(blijft voor de deur staan; spreekt zeer vlug, doch op zuchten toon).
Mijn hemeltje, wat zie ik!.... Baas Potteman in feestgewaad.... en waartoe.... waartoe?
Baas.
Nella, geef mij mijn' hoed eens, he... daar, mijn' hoed, als 't u belieft?
(Wijst naar de tafel.)
Tekla
(op het tooneel; den hoed achter zich bergende).
Een oogenblikje, lieve man... een oogenblikje...
Nella
(ter zijde, haren korf wegbrengend).
Alleen komt er de Baas heden niet uit
(Af.)
Baas.
Zou het u believen mij mijn' hoed te geven? | |
[pagina 10]
| |
Tekla
(op zachten, doch bitsigen toon).
Zou die lieve Baas Potteman niet eens aan zijne wettige huisvrouw willen zeggen, wat al geheimzinnige zaken hij zoo te drijven heeft, om zich hier zoo geheimzinnig voor de deur aan te kleeden... zoo geheimzinnig te willen wegsluipen... en dat juist bij het vallen van den avond?
Baas.
Hoor, vrouw, ik zal u rechtuit verklaren...
Tekla
(vlug afbrekend).
En dat alles zonder dat zijne wettige huisvrovw...
Baas.
Nu, wettige huisvrouw, ik zeg u rechtuit..
Tekla
(insgelijks invallend).
Zonder dat zijne wettige huisvrouw weten mag wat haar lieve man zooal te doen heeft...
Baas.
Asa, wettige huisvrouw, zult ge mij laten spreken?... ja of neen!
Tekla.
(nogmaals invallend).
Des avonds alleen uitloopen voor een man die eene verkleefde, bezorgde, beminnelijke huisvrouw heeft....
Baas
(luid en streng invallend).
Ik ga naar het vuurwerk zien, hoort ge; naar het vuurwerk, om mij wat op te vrolijken, hoort ge.. want ik zit hier, jaar in jaar uit, in mijnen Neptunus als een vogel in eene kooi, en geraak ïk er eens uit, dan hangt ge aan mijne slippen.. Ik wil eindelijk eens vrij wezen, hoort ge, vrij wezen, zooals het een' man betaamt!... Geef mijn hoed: ik ga...
Tekla.
Hemeltje! hemeltje... gij alleen naar het vuurwerk!
(ter zijde)
in het gewoel van alle soorten van vrouwliên.
(Luid.)
Wel, lieve man, ge kwaamt er niet gaaf van terug, ge kwaamt er niet gaaf van terug!
Baas
(zijn hoed willende nemen).
Asa, mijn' hoed, | |
[pagina 11]
| |
als 't u belieft, ik ben weg, ziet ge; vóór tienen kom ik weêr, dat is een fatsoenlijk uur.
Tekla
(de hoed achter zich verbergende, vleiend).
Baas Potteman, begrijp toch hoe groot ongelijk gij hebben zoudt... ge wilt thans alleen uitgaan en de goede Tekla te huis laten... haar, die ook zoo graag vuurwerk ziet, en u zoodanig bemint dat zij geen oogenblikje missen kan u te zien.
Baas.
Flauskens, flauskens.. Als ik te huis ben; ziet ge mij niet eens aan...
Tekla
(meer om meer vleiend).
Zie, die lieve Baas Potteman zal mij nu het genoegen doen mij eens te laten meêgaan om het vuurwerk te zien; niet waar?
Baas
(ter zijde).
Als men een Goliath van een man ware, dan zou men nog aan den wil dier vrouw niet kunnen wederstaan.
Tekla.
Ja, he..? ge zegt ja, niet waar? - Ho, mijn beste Baas Potteman;... zie ik sla mijn' mantel over, en ik ben gekleed!...
(Vlug naar de deur, met den hoed in de hand.)
Baas.
Welnu, geef mij mijn' hoed dan!...
Tekla.
Ik wil het genoegen hebben u dien eventjes zelve op te zetten, mijn lieve, beste man.
(Ter zijde, uitgaande.)
Hij mochte schampavie spelen!
(Vlug, links af.)
Baas
(alleen).
Hij, die de wet op het huwelijk maakte, en daarin schreef dat de vrouw aan den man zou gehoorzamen, was voorzeker geen slimmerik; hij moest immers weten dat de Schepper, waarschijnlijk om ons eene poets te spelen, dat geheel anders geschikt heeft. Den man overal volgen, ja, dat doen ze... daar heeft minstens mijne Tekla sinds twintig jaar | |
[pagina 12]
| |
niet aan gefaald. Ik heb ze eens willen op de proef stellen: ik ging in de Schelde wandelen.... zwemmen wil ik zeggen, en wat deed ze mij? Ze bleef op den dijk staan tot dat ik uit het water kwam... Maar wacht, de eerste maal dat het nog oorlog wordt, ga ik vechten, om te zien of zij mij ook op het slagveld volgen zal.
Tekla
(links op; plaatst hem den hoed op het hoofd).
Zie hier uwe Tekla reeds gansch opgesmukt en vaardig. En daar staat mijn lieve man zoo flink en frisch als een jongeling van drie maal zeven.
(Zij geeft hem den arm.)
Laat ons nu maar gaan!
(Binnen roepend.)
Nella, Nella!..
Nella
(links op; voor de deur).
Wat belieft u, Bazin?
Tekla.
Wij gaan, kind; wij gaan. Pas wel op de herberg, wees beleefd en vriendelijk jegens de kalanten,
(zacht)
jegens de jonge luî ook, maar van verre,
(luid)
want het verderf, mijn kind, het verderf op onze tijden.
Baas.
Komt de hoofdman Koehne, zeg hem dat hij dezen avond weêrkeere, zoo hij me spreken wil. In alle geval kan hij op mijn woord rekenen.
Tekla.
Met den hoofdman moogt gij ook van nabij beleefd wezen: Koehne is een welhebbende jongman.
(Ter zijde.)
Dit ware geene slechte partij voor haar.
Nella.
Weest maar gerust; ik zal op alles passen.
(Ter zijde).
En den hoofdman Koehne eens vooral mijne meening rechtuit zeggen.
Tekla.
Wij gaan! wij gaan!.. Zie, lieve man, ik voel mij zoo jeugdig en vreugdig als op den eersten dag van ons huwelijk. | |
[pagina 13]
| |
Baas.
Dan zijn wij... helaas!... van het zelfde gevoelen niet, vrouw...
(Beiden af, rechts achtergrond.)
| |
Derde tooneel.
Nella, alleen.
De hoofdman Koehne zal komen.., welnu, het is mijne plicht hem vrijweg te verklaren dat hij zijne hoop niet langer op mij vestigen moet. De Bazin zegt dat hij rijk is, dat hij eene mooie betrekking heeft.. ja, dat is ook zoo... maar dààrvoor trouw ik niet. - Zonder ooit bemind te hebben, zonder ooit bemind geworden te zijn, voel ik in mijn hart dat de liefde alleen verheven genoeg is om gelukkig te maken, en onverganklijk heil te schenken!... Doch, wat wil ik, arm en verlaten meisje, mij met ijdele droomen vleien! Al wat ik bezit is mijne schuldige fierheid; ik ben nietig en haveloos, en enkel wat edel en verheven is, kan mij behagen... Die flinke officier, welke mij dezen namiddag van onder de hoeven der paarden redde, trof mij door zijne trotsche houding, en zijne woorden ‘wees voorzichtig, jong meisje’ drongen als hemelsche klanken van goed- en teederheid in mijne ziel; ja, ontroerden mij zacht.... doch enkel om mij thans weêr des te pijnlijker de smart der vernedering te doen gevoelen....
(Zij schikt werktuigelijk stoelen en tafels voor de deur.)
| |
Vierde tooneel.
Nella, Koehne.
Koehne
(in costuum van hoofdman der kolveniers rechtsop).
Thans wil ik haar, zonder omwegen, mijne liefdeverklaring doen, zij zal mij het jawoord niet weigeren, | |
[pagina 14]
| |
(Komt het tooneel op.)
Goeden avond, Nella, goeden avond.
(Gaat tot haar en drukt haar de hand.)
Nella.
Goeden avond, hoofdman; en zoo gansch alleen... Waar zijn uwe kolveniers? moeten zij dezen avond het feest niet bijwonen?
Koehne.
Toch wel, mijne lieve; ik heb dezen avond de vergaderplaats van het derde vaandel Kolveniers hier voor den ‘Neptunus’ gesteld. Ik ben een weinig vooruit gekomen, en dat opzettelijk, Mejuffer Nella, om u, op eene door mij gedane vraag, enkel een paar lettertjes te hooren antwoorden, namelijk: j-a - ja.
Nella.
Hoe, hoofdman, een zoo klein woordje; doch soms veel beduidend.... En op welke vraag, als 't u belieft?
Koehne.
Vooreerst weet gij, Mejuffer Nella, dat mijne hoedanigheid van aanvoerder van het derde vaandel der Antwerpsche Kolveniers mij bij mijne medeburgers in hoog aanzien stelt.
Nella.
Gij zijt een knappe, een flinke hoofdman.
Koehne
(buigend, vervolgens fiere houding).
Hoogst gevleid, Mejuffer. Tweedens, is het u bekend dat ik eene welgekalante vleeschhouwerij bezit, die jaarlijks een' dikken stuiver winst oplevert.
Nella.
Voorzeker een van de beste vleeschhouwerijen van Antwerpen.
Koehne
Dat ik niet zoo alléén blijven kan, en om de eer van mijnen graad te dragen, en om de winst van mijnen handel in te palmen, dit kunt gij licht verstaan.
Nella.
Gij moet trouwen, hoofdman.
Koehne.
Juist. En om daar, zonder verder dralen, | |
[pagina 15]
| |
een begin meê te maken, heb ik, gisteren reeds, van Baas en Bazin Potteman de hand van de lieve, beminnelijke Nella verkregen.
Nella.
Dus hebben zij u versproken wat hun niet toebehoort, Mijnheer.
Koehne
(ter zijde).
Hoe! Zij zou?.... doch neen. - Nu, lieve Nella, het paar lettertjes, gij weet; j-a - ja, op mijne vraag: Mejuffer Nella, wilt gij met mij trouwen, en Mevrouw de hoofdmannin, Mevrouw de vleeschhouwerin worden? j-a - ja, niet waar? j-a - ja.
Nella
(insgelijks spellend).
N-ee - n - neen!
Koehne.
He!... Wat!... Neen! Gij zegt neen?
Nella.
Ik zeg... neen. - Hoor, hoofdman; als ik u bedroge, dan zou ik gewis een ondeugend meisje wezen, en een ondeugend meisje ben ik niet; daarom wil ik u niet bedriegen.
Koehne.
Mij bedriegen!... Maar er is immers geene spraak van bedriegen, Mejuffer...
Nella.
Over ruim vijftien jaren, toen ik nauwelijks vijf jaar oud kon wezen, heeft men mij hier alleen aan den scheldedijk vinden dwalen. Baas en Bazin Potteman, hebben mij uit medelijden opgenomen. Ik ben dus een verlaten kind, zonder naam, zonder familie, en bijgevolg, het armste meisje der wereld.
Koehne.
Dit alles weet ik immers; doch, arm zijt gij niet: toen ik gisteren aan Baas en Bazin Potteman uwe hand afvroeg, hebben zij mij vast versproken u een' bruidschat te zullen geven, en, op den dag van ons huwelijk zelf, een testament te uwen voordeele te zullen maken. Zij hebben geene kinderen, en gij weet, zij zitten er warm in. | |
[pagina 16]
| |
Nella.
Dat ik noch bruidschat, noch testament aanvaarden kan, dat hoef ik u niet te zeggen: Potteman heeft nabestaanden die in nood verkeeren, hun komt zijne nalatenschap toe; ik ben hier eene vreemdelinge en, reeds te veel hebben mijne brave pleegouders voor mij gedaan.
Koehne.
Hoe! Nella, welke verkeerde opvatting? men weigert immers geene fortuin!
Nella.
Doch, dit was de voorname oorzaak mijner weigering niet.
Koehne.
Die voorname oorzaak moet even grillig, even ongegrond wezen.
Nella.
Toch niet, luister: Zoo als gij mij ziet, arm en verlaten, ben ik het fierste, het trotschste meisje van Antwerpen: ik droom van niets anders dan van pracht en rijkdom; niets behaagt mij dan wat verheven en schitterend is.
Koehne.
Dat wil zeggen dat gij mij te gering schat....?
Nella.
Ik zou u niet kunnen beminnen zooals eene gade haren echtgenoot beminnen moet...
Koehne
(ter zijde).
Te gering!... mij, Antwerpsche vleeschhouwer en hoofdman der Kolveniers. - Maar gij schertst, Nella, gij wilt mij enkel op de proef stellen?
Nella.
Ik heb u openhartig gesproken; gij moet er mij dank voor weten: nog eens, ik wilde u niet bedriegen.
Koehne.
Maar bedenk, Nella, dat gij, mijne vrouw zijnde, en later de gansche fortuin van Baas Potteman ervende, al een lief pluimje op uwen hoed zoudet mogen steken. | |
[pagina 17]
| |
Nella
(op lossen en zwierigen toon).
Ik wil koningin worden.
Koehne
(ter zijde).
Koningin!... zij, koningin!.... zou hare reden...?
Nella.
Begrijp mij goed, hoofdman; ik wil een hart veroveren; dit hart zal mijn koninkrijk wezen, en de bezitter van dit hart, de vorst dien ik vereeren zal.
Koehne.
(ter zijde).
Ik versta er geen woord van.
Nella.
Beseft gij nu, hoofdman, dat een koninkrijk als dit, welk ik betracht, geene schatten kost, en dat ook daar de koning en de koningin heilrijk leven kunnen, al zijn zij arm en nederig, mids hun gansch domein en al hun genot uit loutere liefde, liefde, gevoel van 't hart, verzuchting der ziel, bestaat?
Koehne,
Ik versta de liefde en het geluk op eene gansch andere wijze dan gij.
Nella.
Daarom juist kunnen wij niet te zamen beminnen en gelukkig wezen.
(Gerucht achter de schermen rechts.)
Hoor, daar naderen reeds uwe Kolveniers. Het blijft u dus zoo gezegd, niet waar, hoofdman?
Koehne.
Gij zult u bedenken...
Nella.
En gij... aan mij niet meer denken... | |
Vijfde tooneel.De vorigen, Kolveniers, waaronder, Pauwel, Sander, en Neels. (Op langs den achtergrond rechts.)
Pauwel
(op den achtergrond).
Asa, gezellen, in den ‘Neptunus’ een teugje gedronken; het is hier dat de hoofdman de vergadering gesteld heeft.
Sander
(tot Koehne die met Nella links staat).
Hoofdman, verschooning! wij komen u bij uw duifje stooren. | |
[pagina 18]
| |
Koehne.
Geene stoornis, gezellen; ik ben verheugd u allen op den post te zien. - Nella, laat mijne wakkere Kolveniers eens drinken; van den besten seef, als 't u belieft, he?
Neels.
Ja; doch, toeven wij niet lang: ik heb haast om de afschuwelijke tronie van den hertog van Anjou nog eens te zien.
Pauwel.
Die franschman is waarachtig te leelijk om dood gedaan te worden.
Sander.
En zeggen dat die kerel, met zijnen monsterneus, van eene geheele vlucht lieve wijven omringd is.
Neels.
Maar wie is toch dit popachtige schepsel welk men Gravin Louïsa noemt, en de uitverkorene der vlucht schijnt te wezen?
Pauwel.
Men zegt dat het eene Nederlandsche vrouw is; maar de drommel onderzoekt of het wel zoo is.
Sander.
Eene of andere doortrapte feeks, die van niets tot iets gekomen is, en nu grooten trein voert.
Nella
(uit de herberg met een' pot en kroezen).
Ziet hier, Kolveniers, van den besten seef, welken Baas Potteman in zijnen kelder heeft.
(De mannen nemen kroezen, Nella schenkt, het gesprek gaat voort.)
Sander.
Maar zegt, gezellen, wie uwer heeft dezen morgend den Prins van Oranje goed opgemerkt, toen hij Anjou den hertogelijken mantel omhing?
Neels.
Den Prins van Oranje? dien heeft gewis iedereen goed opgemerkt!
Pauwel.
Onder duizenden zou men hem erkennen, welken blik! welke statigheid!.. | |
[pagina 19]
| |
Koehne.
Mannen, bij zulk een' naam de hoeden, af: Oranje, de Verlosser van Nederland.
Pauwel.
(Allen bekers vol.)
Deze teug worde gedronken uit eerbied voor den grooten Man!
Koehne.
Ja, gezellen, uit eerbied voor den bewerker onzer vrijheid!.. Want, het mag gezegd worden, zonder Oranje ware Nederland een puimhoop geworden; de dwingelandij van Spanje hadde hier alles verwoest en vernield. Dank zij Oranje, Nederland verheft fier het hoofd en de Spanjaards zijn van onzen vadergrond verdreven... Oranje! heil Oranje!
(Allen drinken, bij het herhalen der woorden: Oranje! heil Oranje!)
Pauwel.
En zeggen dat het hoofd van zulk een man, voor wien de gansche wereld eerbiediglijk buigen moest, op prijs staat, zeggen dat de laffe dwingeland van Spanje, dat de vuige Filips 80,000 kronen en titels van adeldom belooft aan het monster dat er in gelukken zou Oranje te moorden!
Neels.
Dit is afschuwelijk! Maar wij mogen vertrouwen dat men hem zoo licht niet treffen zal. Dordoigne en Hanszoon hebben het beproefd Oranje te moorden, maar het heeft hun duur gestaan: hunne snoode rompen zijn door vier paarden aan stukken gerukt geworden!
Sander.
Daarenboven, Oranje is als eene schim; vandaag is hij hier, morgen elders; vandaag ziet men hem als een gewoon burgermensch, morgen vertoont hij zich als een machtige Heer; dan weêr als een zeevaarder, als een koopman, enz. Ha, weest gerust, men zal hem niet gemakkelijk aan het lijf geraken.
Koehne.
Helaas, moeste eene vuige hand hem treffen.... wat zou er van Nederland geworden! | |
[pagina 20]
| |
Pauwel.
Hij is inderdaad de bestuurder, de handhaver van Nederland.
Neels.
Het is ook hij, die de verheffing van Anjou tot Hertog van Brabant en Limburg heeft bewerkt!
Sander.
En fransche troepen in Antwerpen heeft doen komen. - Zou deze laatste maatregel wel goed te keuren zijn?
Koehne.
Wat Oranje doet is wel gedaan!
(Arkel verschijnt op den achtergrond.)
Sander.
Fransche beschermers en Spaansche dwingelanden zijn, ten slotte, toch maar twee soorten van vijanden voor ons, Nederlanders!
Koehne
De fransche troepen in Antwerpen zullen Parma voor het oogenblik van ons verwijderd houden; intusschen kunnen wij ons versterken, en ons leger op vasteren voet brengen. Dit is het wijze inzicht van Oranje.
Neels.
Ik deel het gevoelen van den gezel Sander; de Franschen zullen het hier niet uithouden.
Pauwel.
En ik zou Anjou niet verder betrouwen dan ik hem zie.
Koehne.
Stellen wij ons volle betrouwen op Oranje.... En nu, gezellen, nog een' dronk op Neêrlands vrijheid!
(Allen nemen bekers.)
| |
Zesde tooneel.De vorigen Arkel.
Arkel.
Het zij mij vergund, dappere Kolveniers, met u een teug op Neêrlands vrijheid te drinken!
Nella
(ter zijde).
De officier die mij redde!...
Koehne.
Wie zulke gunst verzoekt, moet ons een | |
[pagina 21]
| |
vriend wezen. - Op Oranje dan en Neêrlands vrijheid!
Arkel.
Op Oranje en Neêrlands vrijheid!
(Nella biedt hem eenen beker; oogenspel tusschen beiden.)
Koehne.
Gij zijt dus voor Oranje, gij?
Arkel.
Bij leven en dood!
(Allen bekers hoog.)
Op Oranje en Neêrlands vrijheid!
(Allen drinken.)
| |
Zevende tooneel.De vorigen; Fransche soldaten, aan wier hoofd Kolonel Dupont en Graaf Rochepot. (links op).
Dupont
(op lossen en spottenden toon).
Waarlijk, waarlijk, eene fraaie stad...
Rochepot
(insgelijks).
En flinke Kolveniers...
Dupont
(tot Nella links op het voorplan).
En mooie, zeer mooie meisjes.. verrukkelijk, inderdaad...
(wil Nella streelen).
Arkel
(tusschenkomende, barsch).
En eerzaam!
(De Franschen schikken zich rechts, de Nederlanders links op het tooneel.)
Dupont
(tot Arkel, overdreven buigend).
Zoo, zoo, jonge officier! ik maak u mijn compliment over uwe hoffelijke wellevendheid!
Arkel
(streng).
Over de uwe zou ik u geen compliment kunnen maken!
Dupont.
Jongeling, mochte het u behagen mij nogmaals te beleedigen, zoo zou ik u vriendelijk verzoeken uwen degen te willen trekken!
Arkel
(de hand aan het gevest zijn degens slaande).
Op staanden voet!
Rochepot
(zacht tot Dupont).
Geen straatgeschil.... wij zouden alles bederven... | |
[pagina 22]
| |
Pauwel
(tot Arkel).
Vriend, stoor u om zijne woorden niet; het is maar fransche wind, en die werpt immers geene rotsen om.
Dupont
(tot de Kolveniers).
En Antwerpsche bloodaards hebben onderstand tegen hunne vijanden noodig!
(Men hoort gejoel in de verte.)
Rochepot.
Het feest vangt aan. - Mannen, men wacht ons aan het paleis van den Hertog.
De Franschen en Nederlanders bezien elkander strak; de Franschen rechts af langs den achtergrond.)
Dupont
(in het uitgaan, ter zijde).
Dit lieve meisje zie ik weder!....
(Af.)
(Arkel volgt hem na.)
Koehne.
Gezellen, wij gaan; het vuurwerk begint, en gij ziet het reeds, de Franschen zullen ons klucht verkoopen.
Pauwel.
Nu, jonge Bazin uit den ‘Neptunus’ tot dezen avond; uw seef is lekker als nektar.
(De mannen naar den achtergrond.)
Koehne
(zacht tot Nella)
J-a-ja?
Nella.
N-ee-n-neen!
Neels
(op den achtergrond, rondziende).
Hoedan!.... Waar is nu onze Nederlandsche vriend van daar zooeven?
Sander.
Hij zal den franschen windmaker achterna gegaan zijn. God bewaard den zwetser!
(Allen links af; men ziet Arkel rechts in het verschiet.)
| |
Achtste tooneel.
Nella, Arkel.
Nella.
Neen, ik bedrieg mij niet... hij was het!... Hoe beduidenisvol zag hij mij aan; en welke ontroering | |
[pagina 23]
| |
gevoelde ik bij zijnen aanblik!... Hoe moedig hij zich gedroeg! hoe ridderlijk hij den franschen officier uitdaagde om mij nogmaals te beschermen! Ho, ik zal hem wederzien...
(Zij brengt de kroezen en potten binnen.)
Arkel
(op langs den achtergrond rechts).
Welke hevige gewaarwording heeft mij op het zicht van dien man getroffen! mijn bloed scheen ijlings in vuur te veranderen.: een geweldige gloed drong door al mijne leden..! O ja, eene stem spreekt mij toe: de verleider, de moordenaar uwer zuster is in Antwerpen! - Ja, hij is hier, en ik zal hem ontdekken. mijne wraak verzadigen, den hoon mijner familie aangedaan uitwisschen!..
(Hij ziet rechts uit.)
Wat zie ik! die officier keert weder! welk mag zijn inzicht wezen?
(Hij verbergt zich links achter de schermen.)
Nella
(komt links uit de herberg).
En nu weet ik nog niet eens den naam van dien flinken officier... Doch, om het even waar ik hem ontmoete, zal ik hem erkennen... ik wil hem bedanken voor zijn edel gedrag te mijnen opzichte... thans heb ik mij waarlijk als een onwellevend meisje gedragen: ik heb hem niet één vriendelijk woord toegesproken.
(Dupont verschijnt op den achtergrond.)
Maar, in welke ontsteltenis was ik... gansch onthutst... ik hadde, voorwaar, niet één woord kunnen spreken.
| |
Negende tooneel.
Nella, Dupont, Arkel.
Dupont
(ter zijde).
Zij is alleen... en het wordt reeds duister....
Nella
(ter zijde).
En waarom die ontsteltenis....? Ik weet het niet. | |
[pagina 24]
| |
Dupont.
Lieve, aanvallige freule, gij hebt mij daareven door uwe statige houding, door uwe hoofsche manieren zoodanig getroffen en bekoord, dat ik aan den lust niet heb kunnen wederstaan u mijne vurigste liefdeverklaring te komen doen.
(Hij wil haar bij de hand vatten.)
Nella
(Met afkeer. - Arkel, op den achtergrond, volgt het gesprek).
Mijnheer!...
Dupont.
Gij zult mijne teedere gevoelens met wedermin beantwoorden...
Nella.
En gij zult eerbiedig genoeg wezen, Mijnheer, om mij ongestoord te laten!
Dupont.
Een zoo uitstekend lief meisje, als gij zijt, is immers niet geschapen om herbergdienster te blijven; geef mij eene enkele blijk uwer liefde, en ik zal u tot hoogeren stand verheffen.
(Hij wil haar in de lenden vatten.)
Nella.
Laat mij!.. eerbiedig eene vrouw!...
Dupont.
Schenk mij uwe liefde, ik zal u met goud en juweelen overladen... Gij zult, niet waar, allerliefste der vrouwen, gij zult....
(Hij wil haar nogmaals aangrijpen.)
Nella
(zich op den drempel plaatsende).
Indien gij niet onwaaardig zijt van het kleed dat gij draagt, indien gij eenig eergevoel bezit, zal deze woning u geheiligd wezen! Over dezen drempel zult gij mij niet volgen!...
(Zij treedt binnen.)
Dupont.
Zij wederstaat mij!... ho, hel en duivel! haar weêrstand zal mij eventwel niet terughouden!
(Hij ziet allerzijds rond.)
Alles is stil en duister... Ha, zij moet, zij zal de mijne wezen!
(Wil naar de deur.)
| |
[pagina 25]
| |
Arkel
(treedt hem in 't gemoet en trekt zijnen degen.)
Verdedig u!... of laat u dooden!
Dupont.
Wat...! wat wilt gij van mij?
(Hij wijkt verslagen achteruit.)
Arkel.
Op uwe hoede... of sterf!...
Dupont
(trekt werktuigelijk zijnen degen).
Ik heb u niet beleedigd!..
Arkel
(valt Dupont aan, deze is gedwongen zich te verdedigen).
Ha, gij denkt dat gij ongestraft met uwe vuige driften onze eerzame meisjes moogt bezwalken!...
Dupont.
Doemnis!... ik ben verloren!
(Hij wijkt achteruit.)
Nella
(vlug op uit de deur links).
God! wat zie ik!... Houd af!...
(Zij trekt Arkel terug, Dupont maakt van die gelegenheid gebruik om rechts weg te vluchten.)
| |
Tiende tooneel.
Nella, Arkel.
Arkel.
De lafaard... hij vlucht!..
Nella
(na eene poos).
Wie gij ook zijn moget, Mijnheer, vergun mij u te danken, u eerbiediglijk te danken voor uwe edele bezorgdheid, voor uwe, heden drie maal herhaalde bescherming....
Arkel.
Gij liept gevaar, Mejuffer, door eenen lafaard beleedigd te worden: ik verdedigde u; dit was mijne plicht.
(Beiden laten dieper gevoel blijken.)
Nella
(ter zijde).
Drie maal ontmoet bij mij... en drie maal beschermt hij mij!
Arkel
(insgelijks).
Drie maal ontmoet ik haar... en en drie maal voel ik mij ontroert, zooals ik het nimmer was!... | |
[pagina 26]
| |
Nella.
Zoo het niet onbescheiden ware, Mijnheer.. minstens uw naam...? opdat ik dien immer dankbaar kunne herdenken?
Arkel.
Men noemt mij Herman. - En u, Mejuffer, heb ik bij den zoeten naam van Nella hooren noemen. Is het niet zoo?
Nella.
Recht zoo, Herman.
Arkel.
Het zij mij vergund u thans, op mijne beurt, eene vraag toe te sturen; doch, weet vooraf dat dezelve geene grillige bedoeling heeft; van mijne vroegste jeugd, ben ik aan zee- en krijgsleven gewend, en ken dus geene ijdelheid. Zeg mij vrijweg, Nella, is uw hart reeds door liefde verpand, is wellicht uw huwelijk met een geliefden jongman reeds bepaald?
Nella
(met schuchterheid).
Mijn hart is tot heden... vrij gebleven...
Arkel.
Gelooft gij, Nella, dat de albesturende Voorzienigheid soms wonderlijke samentreffingen van neiging en zielsgevoel bewerkt? Gelooft gij dat de mensch, door eene hoogere hand geleid, aan eene lotsbestemming gehoorzaamt, waartegen de krachtigste wil machteloos blijft?
Nella.
Ja, dat geloof ik, Herman...
(Ter zijde.)
Nimmer gevoelde ik het beter dan heden!...
De Prins van Oranje, in eenen breeden mantel gewikkeld en het hoofd met eenen vilten hoed bedekt, verschijnt, redekavelend met Peter, op den achtergrond.
Arkel.
Ik wil u vrijpostig spreken, Nella; ik voel voor u eene toegenegenheid welke ik nooit voor eene andere vrouw gevoelde..... | |
[pagina 27]
| |
Elfde tooneel.De vorigen, Oranje, Peter.
Peter
(Herman aanwijzende).
Ziedaar, Prins, den verloren zoon weêrgevonden!
Oranje
(op het tooneel tredende).
Herman!
Arkel
(eerbiediglijk nederbuigend).
Prins, verschooning!...
Nella
(ter zijde).
Prins! zegt hij!
Oranje.
Herman, wat beduidt uwe plotselinge verdwijning van het inhuldigingsfeest dezen morgend?
Arkel
(buigend).
Prins!
Oranje.
En thans vind ik u bij eene herbergfreule...! Herman, Herman, in dit alles erken ik den jongen held niet meer, die van zijne vijftien jaar als zeegeus aan onze zijde streed, en, als een jonge leeuw, de vrijheid van Nederland verdedigde!
Arkel.
Prins, ik ben niet meer meester van mij zelve: ik word onweêrstaanbaar voortgestuwd door een vast denkbeeld: Ik moet mijne zuster wreken!...
Peter.
Zij stierf als eene heldin; na haren schaker eenen dolksteek toegebracht te hebben, doodde zij zich zelve; haar lijk, maar niet haar lichaam heeft de snoodaard kunnen bezoedelen.
Arkel.
De fransche officier die zich voorleden jaar in Breda aan die schanddaad heeft schuldig gemaakt, is naar Engeland gevlucht, en moet heden met Anjou hier in Antwerpen aangekomen zijn. Ik doorkruis alle straten en plaatsen, en rusten zal ik niet, vóór dat ik hem ontmoet hebbe!..
Peter.
En ik, Prins, kan er niet langer aan twijfelen, | |
[pagina 28]
| |
de trotsche Dame, welke onder den naam van Gravin Louïsa dezen morgend als gunstelinge van Anjou, op het balkoen pronkte, is niemand anders dan de voormalige vrouwe Peter, die mij over vijftien jaren verliet. Het spreekt van zelf dat ik haar niet wederzoek; maar, wat zij met mijn kind, met mijn alsdan vijfjarig meisje, heeft gedaan, dàt zal zij mij verklaren!
Oranje.
Dus hebben de franschen hier voor u beiden eene geheele reeks geheimen aangebracht. Gij, Herman, zult uwe zuster wreken. Gij, Peter, zult uw kind wedervinden. Maar, zegt mij, kan ik dan niet verder op u rekenen om Nederlands kluisters te helpen verbreken? Zullen dan die wederwaardigheden van het leven u beletten, u, Herman, uw geduchte zwaard boven mijn bedreigd hoofd te houden? u, Peter, als eene onzichtbare geest alle geheimen te onderscheppen en mij dezelve aan te brengen? Zegt, indien gij uwen tijd aan persoonlijke zaken verspilt, hoe zullen wij Neêrlands vrijheid bewerken?
Arkel.
Prins, mijne trouw zal geene afbreuk lijden..
Peter.
Geen enkel uwer bevelen zal onuitgevoerd blijven...
Oranje
(beiden de hand drukkende).
Braaf, mijne vrienden. Ik heb u thans, meer dan ooit, noodig. Anjou mag geene enkele beweging maken, waarvan de bedoeling ons onbekend blijve.
Peter.
Heden morgend is alhier aangekomen een Spanjaard, met name Anastro, een vervallen koopman, die vroeger Antwerpen bewoonde, en nu met den Hertog van Parma moet in betrekking staan.
Oranje.
Verlies hem niet uit het oog. | |
[pagina 29]
| |
Peter.
Weldra zal ik u nadere berichten wegens de zending van dien kerel weten te geven. Ik heb hem reeds in gezelschap gezien met zijnen gewezen klerk, Jaurgui, mede een gevaarlijke Spanjaard.
Oranje.
Volg mij; wij moeten de gemoederen peilen en kennen.
Arkel
(zacht tot Nella).
Wij zien elkander weder...
(Alle drie af, links achtergrond.)
Nella
(alleen).
Wij zien elkander weder.... Hoopvolle woorden, hoe zoet streelt gij mij het harte!.... Maar wie is hij? Wellicht een groote Heer... Prins, zegde hij, tot dien met zijnen arendsblik... en de Prins noemde mij, met minachting, herbergfreule! - Ja, hij heeft gelijk, eene herbergfreule, die wel voor eenige stonden de aandacht van Herman kan boeien, maar weldra door hem zal verlaten en vergeten worden... Helaas, ik achtte mij daareven zoo gelukkig.. en thans!..
(Zij zet zich aan de tafel en treurt.)
| |
Twaalfde tooneel.De vorige, Anastro JaurguiGa naar voetnoot(1) daarna Dupont.
(Anastro en Jaurgui komen geheimzinnig op langs het voorplan rechts.)
Anastro.
Het is wel hier dat de Kolonel Dupont de bijeenkomst gesteld heeft.
Jaurgui.
Ik ontwaar hem nog niet.
Anastro.
Ho, hij zal niet nalaten te komen. Hij weet, zoo hij niet betaalt, dat ik alles verraad.
Jaurgui.
Indien wij den Hertog zoo een tijd lang | |
[pagina 30]
| |
dienen kunnen, zullen wij beiden onze zaken volkomen herstellen.
Anastro.
Hij is mild, onze boodschap van Parma is op honderd kronen geschat.
Dupont
(komt vreesachtig langs het achterplan op).
De minnaar is vertrokken! - Ha, mijne spanjaards zijn daar...
(Hij gaat het tooneel op.)
Anastro.
Heer kolonel, gij ziet dat wij stipt op onzen post zijn.
Jaurgui.
Als trouwen dienaren betaamt.
(Nella richt het hoofd op om het gesprek te verstaan.)
Dupont.
Ik dank u; ziet hier de beloofde som voor de boodschap van gisteren.
(Hij rijkt eene beurs over.)
De Hertog was zeer te vreden; hij heeft er nog een tiental kronen drinkgeld laten bijsteken.
Anastro.
Hartelijken dank.
Jaurgui.
Met aanbeveling van nieuwen dienst.
Dupont.
Ziet hier papieren, welke volstrekt dezen nacht moeten overgebracht worden aan boord van het fransche schip L'aigle, dat voor Vlissingen op anker ligt, - kunt gij u daarmeê gelasten?
Anastro.
Volgaarne.
Dupont.
Overmorgen moet er in Antwerpen een groote wapenschouw plaats hebben; daarbij zal eene stoute daad te plegen zijn. Met hoeveel mannen kunt gij u te mijnen dienste stellen?
Anastro.
Met zooveel als gij verlangt.
Dupont.
Een vijftigtal?
Jaurgui.
Beraden kerels!
Dupont.
Allen spanjaarden?
Anastro.
Van het echte bloed... | |
[pagina 31]
| |
Dupont.
Gij zult bij den wapenschouw, juist toen de Hertog zich voor het paleis bevinden zal, u rond mij scharen, en, op een gegeven teeken, onlusten in de volksgroepen verwekken. In de algemeene verwarring, zult gij u meestermaken van den man, dien ik u aanduiden zal.
Anastro.
Begrepen.... van den Prins?
Dupont.
Gij zult hem, kost wat kost, in het kasteel brengen. Verder zal ik voor zijne veiligheid zorgen.
Jaurgui.
Reken erop, alsof het reeds volbracht ware...
Dupont.
Weest eventwel op uwe hoede, het is een gevaarlijke kerel, en hij is bijna altijd vergezeld van trawanten, onder andere van den jongen zeekapitein Herman.
Nella
(is opgestaan en luistert toe).
Herman!....
Dupont.
Indien deze zijnen meester wilde verdedigen....
(Hij maakt een teeken om te beduiden dat men hem doorsteken moet.)
Anastro
(legt de hand op zijn' dolk).
Verstaan...
Nella.
Hem moorden!...
(Zij heeft zich intusschen binnen de deur geplaatst.)
Dupont.
Verwijderen wij ons thans; dat niemand ons ontware... Dus, bestelling der papieren dezen nacht, en overmorgen op den wapenschouw....
(Hij gaat vlug langs den achtergrond af. Men hoort volksgejoel in de verte.)
Anastro.
Het feest loopt ten einde.
Jaurgui
(uitziende).
Het volk komt herwaarts....
Anastro.
Gaan wij thans onzen buit verdeelen!
(Beiden af, voorplan rechts.)
Nella
(op het tooneel de Spanjaards naziende).
Een | |
[pagina 32]
| |
snoode aanslag tegen Herman! ha, ik zal hem, kost wat kost, verwittigen!... | |
Dertiende tooneel.De vorige, Kolveniers, Koehne, Pauwel, Neels, Sander, volk met fakkels, (tooneel verlicht.) Baas en Bazin Potteman, Rochepot, fransche soldaten. (De kolveniers links, fransche soldaten rechts; de Baas en Tekla te midden op het tooneel, volk op den achtergrond.)
Koehne.
Zie, Nella, wij brengen den Baas en de Bazin in vollen triomph naar huis!...
Baas
(blazend).
Oef! wat ben ik blijde weêr in mijnen ‘Neptunus’ te zijn!...
Verscheidene stemmen.
Vivat de Baas en de Bazin!
Pauwel.
Ja, op voorwaarde dat zij ons van hunnen besten seef tappen!...
Tekla.
Ho, van den besten seef zult gij hebben!...
Baas.
Ja, en vlug, want ik sterf van dorst..... Immers als men zijn wijf zoo een' geheelen avond door de straten van Antwerpen kuiert....
Neels.
Mag men zeggen dat eene vrouw een last is, he, Baas?
Baas.
Zonder verbloeming, gezel, zonder verbloeming....
Tekla.
Asa, Nella, vlug mijn kind, vlug: de Kolveniers hebben dorst!
Koehne.
En onze fransche cameraden gewis ook; wij zullen op hunne gezondheid drinken.
Rochepot.
Dat zal ons veel genoegen doen, hoofdman; en weest verzekerd, als het erop aankomen zal u tegen de Spanjaards te verdedigen, dat gij over ons niet zult te klagen hebben... | |
[pagina 33]
| |
Koehne.
Laat ons daar niet te veel over spreken, Heerschap: wij zouden liever dat werk alleen doen.
Sander.
Het is immers overbekend dat de Nederlanders zich zelven weten te verdedigen!...
(Intusschen hebben Nella en de Bazin de bekers volgeschonken; allen staan met bekers in de handen.)
Koehne
(ironisch).
Eerst een lied voor onze Fransche beschermers!...
Baas
(ter zijde).
Onverdragelijke beslagmakers!...
Choor van Nederlanders.
(Muziek van J. Ruelens.)
Neêrland kocht zijn' vrijheid met zijn bloed,
Voor haar verpandde 't lijf en goed...
En zou liever in den Niet vergaan
Dan zijne vrijheid af te staan!
Rochepot
(schimpend).
Camaraden, op onze beurt een lied voor onze Nederlandsche... vrienden.
Choor van Franschen.
Frankrijk stortte voor den roem zijn bloed,
Voor roem verpandde 't lijf en goed...
En zou liever in den Niet vergaan
Dan zijnen krijgsroem af te staan!
Nederlanders en Franschen te zamen. Nederlanders.
Neêrland kocht zijn' vrijheid met zijn bloed,
Voor haar verpandde 't lijf en goed...
En zou liever in den Niet vergaan
Dan zijne vrijheid af te staan!
Franschen.
Frankrijk stortte voor den roem zijn bloed,
Voor roem verpandde 't lijf en goed...
En zou liever in den Niet vergaan
Dan zijnen krijgsroem af te staan.
(Allen drinken. Bekers hoog. Tafereel.)
EINDE VAN HET EERSTE BEDRIJF. |