|
| |
| |
| |
XI.
Nieuwe ramp.
Omtrent eene maend was er verloopen sinds de jongste dochter van vader Goents den eersten stap op het gebied der vryheid had gewaegd.
De meisjens van het waschhuis waren altoos even vrolyk.
Amalie deelde meer om meer in de algemeene vreugde.
Nella werd op den werkwinkel verstooten en mistrouwd. Men noemde haer de drooge, de kwezelachtige, de kniezige Nella.
De twee gezusters gingen des avonds, als gewoonlyk, te samen naer huis.
Maer die vertrouwelykheid van voorheen, die zusterlyke toegenegenheid was tusschen beiden verminderd, sedert dat Nella zich openlyk tegen de ligtzinnigheid van Amalie verzette.
De oude vader Goents was nu kloeker en gezonder geworden, maer de man verstond er zich niet aen dat zyne dochters, sinds eenigen tyd, zoo koel en onverschillig jegens elkander schenen, hy kon ook niet begrypen waerom
| |
| |
Nella altoos tegen Amalie grommelde als deze des avonds naer den kruidenierswinkel, of elders, alleen wilde gaen.
Als de goede vader het dan alles wel inzag, kwam het hem voor dat Nella toch al te streng jegens hare jongere zuster was; een zoo jeudig meisjen mogt toch bytyd wel wat vrye lucht ademen; en wat de kleederen betrof, Amalie werkte goed en mogt er des zondags dan ook wel wat netjens uitzien; zy zouden het liever op andere kosten uitsparen.
Nella redeneerde zoo niet.
Nella's vermoedens waren maer al te gegrond en zy zuchtte bitterlyk als zy overdacht wat schrikkelyke gevolgen de ligtzinnigheid harer zuster kon na zich slepen.
Willem had Alfried, sinds hunne onderhandeling in den hof, niet meer weêr gezien.
De jongeling bleef immer moedeloos en lydend; zyn vader drong er meer dan ooit op aen hem een huwelyk met mej. de Wallin te doen treffen.
Het scheen dat vader van Schoer eene byzondere berekening op dit huwelyk maekte.
Weldra zou zyn eenige zoon de meerderjarigheid bereiken, en in staet gesteld worden om zyn bezit van moederskant te eischen; zoo hy jongman bleef kon hy met zyne fortuin, de vrye neiging zyns geestes volgen en weigeren den handel zyns vaders over te nemen; getrouwd zou hy onder den invloed eener vrouw staen; en het scheen eene afspraek tusschen moeder de Wallin en vader van Schoer te wezen, om, na het huwelyk, den handel aen de kinderen over te laten.
Dus was het plan, volgens hetwelk de vader den zoon wilde doen handelen.
En dit plan was een natuerlyk gevolg van den neteligen
| |
| |
toestand, waerin van Schoers zaken stonden. Willems fortuin moest die schragen of derzelver val was onvermydelyk naby.
Van eene andere zyde was Willems teedere ziel nog altoos hevig ontsteld door de liefdekwellingen, die haer gestadig bestormden. De zulken alleen, die een gevoelig hart hebben; de zulken alleen die rein en puer met hart en ziel kunnen beminnen; ja, zy alleen, die de liefde als eene onaerdsche begeestering in hun binnenst voelen, mogen te regt bevroeden wat hevigen stryd Willem met zich zelven te leveren had, sinds de gansche stelling van zyne ideäle toekomst in duigen was gevallen door het mistrouwen dat de schoone Nella voor hem had laten blyken.
Het was omtrent negen ure 's avonds.
De dag was stikkend heet geweest: de avondlucht was bevangend, en de wolken pakten zwaer te samen.
Al de voorteekens van een bulderend onweder deden zich op. De bevangende hitte zou zich in eene uitbarstende stortvlaeg verkoelen.
In de verte hoort men reeds de donderslagen rommelen en kraken.
Een jongman wandelt op en neêr de H..straet en schynt daer op iemand te wachten.
Van verre blikt hy door de duisternis naer de deur van het huisken waer de familie Goents woont.
Het onweder naekt en wordt heviger.
Eene jonge maegd sluipt langs henen de muren het huisken uit en vliegt schroomvol naer den jongeling.
Eene lange bliksemstrael schiet door de straet en verlicht de twee geliefden op het oogenblik dat de jongman een zoen op 's meisjens voorhoofd drukt.
Beiden sidderen in al hunne leden.
| |
| |
Die siddering verraedt hunne schuldige voornemens.
Het schynt het meisjen toe dat de hemel haer waerschuwt en dien bliksemschicht op haer nederstraelt om haer op den boord der dwaling terug te houden.
De jongeling is ontsteld, niet door het zelfde gevoel als het meisjen, maer hy beeft, even als alle misdadigers by het plegen eener euveldaed beven.
- Kom, Amalie, geliefde Amalie, kom! spreekt hy driftig, terwyl hy het meisjen naer het hooge der straet voortsleurt.
- Alfried, ik ben zoo benauwd, stamelt het meisjen, de boezem klopt my zoo hevig!... morgen, morgen zal ik u volgen! heden ben ik zoo angstig!....
- Aerzel niet, Amalie, ik zal u gelukkig maken, hier verkwynt gy, uwe zuster mishandelt u! kom, kom, ginds op den hoek der straet wacht ons een rytuig!....
- O, ik beef!... Alfried, laet my terug keeren!... O, myn vader!... zucht het zwakke meisjen.
- Geen tyd te verliezen, kom, herhaelt nogmaels Alfried, ik heb eene ryke kamer en prachtige kleederen voor u doen gereed maken! en er zal u geen kwaed geschieden!... kom! kom!...
De donder breekt geweldiger los; de bliksemflitsen slingeren onophoudelyk door de lucht...... en de twee gelieven zyn verdwenen!.......... ...................
- Nella, sluit eens de venster goed digt, sprak vader Goents tot zyne dochter, die aen een tafeltjen te naeijen zat; het onweder wordt woedend en het is gevaerlyk de lucht te laten trekken.
Het meisjen was in diepe gedachten verzonken. Zy had in den vooravond eenen brief ontvangen met eene banknoot van duizend franken, zonder aenduiding van wien,
| |
| |
van waer, of waervoor. Wat mogt zulke zending toch te beduiden hebben? Dan dacht zy aen hare jongere zuster, die naer geenen goeden raed wilde luisteren, die zich hoe lang zoo ligtzinniger gedroeg, en die nu op het oogenblik weêr was uitgegaen onder voorwendsel van eene onnoodige boodschap te verrigten... Wat stond er haer te doen? - Haren vader de schrikkelyke vermoedens, die haer kwelden, mededeelen, was den ouden man den dood op het lyf jagen; zwygen, was hare zuster vry naer haer verderf laten loopen!.... Wat zou zy aenwenden om nieuwe rampen te vermyden? - Daeraen dacht Nella toen haer vader Goents toesprak, en het was eerst op het tweede verzoek des ouden mans dat zy toehoorde en gehoorzaemde; want zy was zoo zeer met hare gedachten verdiept, dat zy zelfs het bulderende onweder nog niet eens had bemerkt.
- Nella, hernam de vader toen de vensters gesloten waren, dezen namiddag, terwyl ik hier alleen was, zat ik zoo te overpeinzen dat wy, als ons nu alles voortdurend goed blyft gaen, nog wel eenmael naer het Dorp zouden kunnen terugkeeren.
- Zoo, vader, sprak het meisjen op welwillenden toon, zoo, gy dacht er aen om nog eenmael terug naer het Dorp te gaen woonen.
- En gy, Nella, vervolgde de oude man, hoopt gy zulks ook niet? als wy ginder ons brood konden verdienen, zoo goed als hier, dan zou ik toch liever sterven waer uwe moeder gestorven is en waer uw broeder ons zoo vroeg ontnomen werd.
- Als gy dit vuriglyk begeert, vader, dan zullen wy ons uiterste best doen om uwen wil uitte voeren, troostte hem het goedhartige meisjen.
- Hoor, Nella, zoo vervolgde de vader, hoor, wat ik
| |
| |
berekend had: als wy, met dry jaren lang wel te sparen honderd franken 's jaers konden overhouden, daermeê zouden wy op het Dorp eenen kleinen handel kunnen beginnen; gy zoudt uwen stiel blyven uitoefenen en dan zouden wy toch wêer op het Dorp woonen, Nella; zoo besloot de oude vader met het verblydend vooruitzicht zyne dagen te eindigen in het lieve Vlaenderen, op het Dorp waer hy zoo vrolyk zyne eerste Communie had gedaen, waer hy zoo gelukkig zyne bruid ten altare had geleid, waer hy zoo hoopvol zyne kinderen had zien geboren worden!...
Het meisjen onderdrukte eenen diepen zucht, die uit haren boezem opwelde, en deed zich het grootste geweld aen om haren vader op troostenden toon te kunnen antwoorden:
- Wy zullen steeds ons best doen, vader, en intusschen hopen nog eenmael op ons Dorp gelukkig te zullen wezen...
Nu zwegen vader en dochter eene lange poos.
Het onweder woedde voort; de donder kraekte in het ruime; de bliksem schoot door de vensterglazen, en een geweldige slagregen kletterde op de daken neêr.
De vader onderbrak eindelyk de stilte.
- Maer, Nella, waer toch mag Amalie zoo laet, en by zulk onweder, uitblyven? Waerom komt zy niet spoedig terug, de kruidenierswinkel is maer eene straet van hier en zy is reeds zoo lang weg.
Nu kon de angstvolle Nella hare zuchten niet langer onderdrukken; zy antwoordde niet, en wendde het hoofd af om haren vader hare tranen te verbergen.
- Hoe! wat! wat is er, Nella, gy weent!...
En hy naderde tot het meisjen, terwyl hy vervolgde:
- Gy doet my sidderen, myn kind, zeg my dan toch waerom gy weent, welke is de oorzaek van uw verdriet?...
| |
| |
- O vader, snikte het zorgvuldige meisjen, ik geloof dat Amalie onvoorzichtig handelt en zich al te veel aen hare ligtzinnigheid overlaet...
- Myn God! onderbrak pynlyk de gryze man.
- Gy moet wel bemerkt hebben, vader, hernam Nella, dat zy sedert eenige weken ten mynen opzichte koel is, dat zy my zelfs niet meer vriendelyk aenspreekt...
- Welnu..? welnu..? viel de vader in de rede.
- Dit is omdat ik haer somtyds de waerheid zeggen durf, omdat ik haer voor oogen houd wat al onheilen een los gedrag voor een jong meisjen kan na zich slepen.
- En welk gevaer!... Nella, zeg my!... vroeg angstig de oude man.
- Als zy op dien zondag tot laet in den avond was uitgebleven, verklaerde Nella, was zy op een dansfeest in Tivoli geweest, en, naer ik later van de gezellinnen op het werkhuis heb gehoord, heeft zy daer kennis met een' heer uit de stad gemaekt...
- Myn God! myn God!... zuchtte de vader.
- En sinds dien, vervolgde Nella, gebruikt zy alle middelen om maer des avonds alleen uit te geraken; zy is geheimzinnig en wantrouwig jegens my.
- Myn God! barst nu de vader in snikken los, wat al onheilen zullen er ons nog overkomen!... En de oude man viel zuchtend op zynen stoel neder.
Nella liet nu hare tranen vry vlieten, terwyl zy haren vader ophielp en vervolgens aen de deur luisterde of zy Amalie nog niet hoorde komen.
Toen de vader eenigzins tot zichzelven gekomen was, vroeg hy op angstigen toon:
- Nella! Nella, myn kind, wat zullen wy doen! wat zullen wy aenvangen!
| |
| |
- Vader, antwoordde het meisjen, terwyl zy zich geweld aendeed om koelbloedig te schynen, wy moeten ons aen den wil des Alwyzen onderwerpen; wy zullen ons lot moedig onderstaen! beloof my, vader, dat gy al uwe krachten inspannen zult.....
- O ja, myn kind, onderbrak de vader, gy zyt kloekmoedig, waerom zou ik het ook niet wezen?...
- Welnu, vader, ik moet u dan alles zeggen; het is niet alleen Amalies dwaling die my verontrust, er staet ons nog een ander onheil te wachten, iemand wil ons vernederen, wil ons beleedigen! Zie, vader, vervolgde zy, en zy haelde een papier uit de kast, zie, hier is een bankbrief van duizend franken, die hier heden op ons adres is gezonden, zonder aenduiding van wien of waervoor; o, er is geen twyfel aen, een onheilsvoorspellend oog is op ons gerigt!...
De vader nam de banknoot, stopte die weêr in den achtersten hoek der lade en sprak:
- Dit papier zullen wy niet meer aenroeren: als wy den zender kennen zullen, moeten wy die waerden teruggeven... en... vlugten, ja, vlugten, van hier vlugten moeten wy, Nella... Dit biljet komt waerschynlyk van den man, die Amalie!... Ho! het is een verleider! het moet een eerloos mensch wezen! wat! ons met geld in onze armoede en ellende bespotten! ons geld in ruiling onzer eer aenbieden!... Ga, Nella, ga zien of uwe zuster niet terugkomt, verneem waer zy blyft... Ik wil, ik moet haer spreken!... ik zal dadelyk een einde aen die eerloosheid stellen!...
Nella zag op straet rond; maer niemand was er te ontwaren. Zy liep naer den kruidenierswinkel; daer ook had men Amalie niet gezien.
Maer eene buervrouw, die daereven om koffy kwam,
| |
| |
wist het ontstelde meisjen te berigten dat Amalie juist op den hoek der straet met eenen heer in eene vigilante gestapt, en naer stad gereden, was.
Toen Nella die noodlottige tyding haren vader overbragt, verloor de verpletterde grysaerd alle bewustzyn, hy stamelde eenige onverstaenbare woorden en zeeg als levenloos ten gronde!...
|
|
Auteursrechtvrij