De daglooners, die op de hoeve dagelyks verkeerden, dorsten het niet wagen naer de oorzaek dier plotselinge verandering van gemoedsgesteldheid der meesters te vernemen; maer zy maekten gissingen, en die gissingen werden dan verder op het dorp, in den commerenhandel voor waerheden verteld.
Geene wandaden waren te zwaer om die ten laste van pachter Jambers te leggen.
Het noodlottige nieuws was ook ter ooren van Karel, den zoon van de Meerhoeve, gekomen.
De jongman had de gewoonte zyne geliefde des zondags, na vesperstyds, te gaen bezoeken, wat met hare ouders te klappen, een kaertjen te spelen en dan tegen avond weêr naer huis te gaen. Dat noemt men in Vlaenderen op de dorpen ‘uit vryen gaen.’
Maer sinds hy nu vernomen had hoe er by Jambers alles droef en neêrslagtig uitzag, had hy het nog niet gewaegd zich derwaerts te begeven; hy zou het daerom wel niet gelaten hebben, maer God wist wat er kon voorgevallen zyn en het zou misschien den ouderen zyner geliefde mishagen hem, by ongeluk, want dat moest het dan toch wezen, te ontvangen.
De jongman ging dan liever niet - tot dat alles weêr weldra op zyn effen zou zyn.
Het was nu het derde bezoek dat de vryer overgeslagen had.
De vierde zondag verscheen, en hoe langer de geheimzinnige toestand duerde, hoe pynlyker hem de scheiding van zyne geliefde werd.
De vespers waren gezongen, en te vergeefs zag Karel aen de kerkdeur rond om iemand van de familie Jambers te ontwaren; hy hadde graeg iemand ontmoet, al ware 't dan ook maer geweest om te zien hoe of zy er eigenlyk
Auteursrechtvrij