Logo DBNL
Het verbond van heks en duivel (1983)

Het verbond van heks en duivel

(1983)–Lène Dresen-Coenders–rechtenstatus Auteursrechtelijk beschermd

Een waandenkbeeld aan het begin van de moderne tijd als symptoom van een veranderende situatie van de vrouw en als middel tot hervorming der zeden


Vorige Volgende

2. De heksenwaan naar zijn hoogtepunt

a. Agrippa von Nettesheim (1486-1535)

Henr. Corn. Agrippa von Nettesheim werd in 1486 - het jaar dat de Malleus werd voltooid - in Keulen geboren.1 Na een bewogen leven vol veelzijdige ervaringen, was hij in 1528 via de tussenkomst van een Italiaanse beschermheer naar Antwerpen gekomen, waar hij zich als arts vestigde. De 14- à 15-jarige Johannes Wier trok daar na zijn schooltijd in 's-Hertogenbosch als leerlinghuisgenoot (famulus) bij hem in. Later, toen zijn leermeester Antwerpen moest verlaten, ging hij met hem naar Bonn. Vandaaruit vertrok hij naar Frankrijk om medicijnen te studeren.2 Het kosmopolitische Antwerpen bleef lang voor de heksenvervolgingen gespaard,3 maar in de jaren dat Wier er verbleef, was Agrippa hevig bij de discussie over de heksenleer betrokken. Hij was op het hoogtepunt van zijn publicistische activiteiten. Werken die hij voor een groot deel al eerder in handschrift had vervaardigd, werden tussen 1529 en zijn sterfjaar 1535 gedrukt.

Agrippa had in Keulen een graad in de vrije kunsten gehaald, maar deze studie noemde hij later verloren tijd. In Frankrijk, Italië en Zwitserland was hij als juridisch, medisch en astrologisch adviseur werkzaam geweest en in allerlei tegenstellingen betrokken. In zijn jonge jaren was hij - zoals zoveel van zijn tijdgenoten - gebiologeerd door de occulte wetenschappen. Hij had daar in 1509 een boek over geschreven: De occulta philosophia. In diezelfde periode had hij een boek geschreven over de voortreffelijkheid van het vrouwelijk geslacht: De nobilitate et praecellentia foemeneï sexus. In 1529 overhandigde hij aan Margaretha van Oostenrijk in Mechelen de gedrukte uitgave van dit aan haar opgedragen boek. Een ander werk, waarvan het handschrift in 1527 was klaargekomen, verscheen in 1530. Het is zijn beroemde boek over de ijdelheid en onzekerheid van alle wetenschappen: De vanitate et incertitudine scientiarum declamatio invectiva. Hij droeg het op aan zijn Italiaanse beschermheer. Het boek vond veel bijval, vooral in de kringen van de humanisten. Alleen al tussen 1530 en Agrippa's sterfjaar beleefde het zo'n tiental drukken en lang daarna werd het nog heruitgegeven en gelezen. Erasmus behoorde tot de bewonderaars en liet dat ook aan Agrippa weten. Maar de gehekelde en geridiculiseerde wetenschappers - vooral de scholastieke geleerden en de inquisiteurs - reageerden uiteraard anders. In Parijs en Leuven werd het boek door de universiteit veroordeeld en verbrand.

In 1532 nam Agrippa veiligheidshalve de wijk naar Bonn, de residentie van prins-bisschop Hermann von Wied, die hem bescherming bood. Daar voltooide hij de uitgave van zijn jeugdwerk De occulta philosophia, opgedragen aan

Hermann von Wied. Het eerste deel van dit driedelige werk was al tijdens zijn verblijf in de Nederlanden verschenen. Aan het einde van De occulta philosophia (1533) nam hij een aantal passages uit zijn De vanitate op, waarin hij opvattingen over de magie, die hij ‘in jeugdige dwaasheid’ had aangehangen, herroept. De laatste en voornaamste van die passages is het hoofdstuk XLIII over de zinsbegoochelingen door demonen (‘De praestigiis daemonum’). Het bevat eigenlijk al de kern van Wiers latere gelijknamige boek.4

Wier zowel als zijn leermeester richten zich tegen de magiërs, die zij in tegenstelling tot de heksen wèl gevaarlijk achten. De magii maken zich met behulp van demonen aan betoveringen, goochelarijen en zinsbegoochelingen schuldig. Aan het einde van zijn hoofdstuk ‘De praestigiis daemonum’ uit De vanitate stelt Agrippa dan ook dat de magiërs - net als Simon Magus uit het levensverhaal van Petrus - tot het eeuwige vuur zullen worden veroordeeld. Het is dezelfde passage waarmee hij zijn De occulta philosophia eindigt. De geschiedenis van Simon Magus was destijds zeer bekend. In de Legenda Aurea wordt zeer uitgebreid ingegaan op de lange strijd tussen Simon Magus en Petrus.5 Simon Magus was een tovenaar, die met behulp van de duivel allerlei wonderwerken deed en die er zich op beriep de zoon van God te zijn. Toen hij tenslotte in een pseudo-hemelvaart - geholpen door de duivel - in de lucht zweefde, deed Petrus hem ter aarde storten.

 

Het is jammer, dat het te ver zou voeren om op Agrippa's boek over de ijdelheid en onzekerheid van de wetenschap uitvoerig in te gaan. Soms is het nóg actueel; altijd geeft het een boeiende schildering van een wereld die nóg aan Bosch en ál aan Bruegel doet denken. Het is zeer beeldend geschreven en bevat - net als de Formicarius - veel picturale elementen. De ironie is director dan die van Erasmus. In honderd korte hoofdstukken - op zichzelf een knap staaltje van compositie - neemt hij het hele terrein van de kunsten en de wetenschappen en eigenlijk het hele maatschappelijke leven van zijn tijd op de hak: flitsend schouwspel van een maatschappij in overgang. De geletterden met al hun pretenties wordt het voorbeeld van de eenvoudigen (de idiotae) voorgehouden, die de ware wijsheid bezitten, omdat zij zich tot het licht van Gods woord beperken. Het boek eindigt dan ook met een ‘lof aan de ezel’, als beeld van deze eenvoudigen van geest. Ik beperk mij hier tot enige hoofdstukken die de heksen en hun bestrijders betreffen.

In het hoofdstuk over de inquisiteurs (XCVI) begint Agrippa met een uitdrukkelijke aanval op de dominicanen. Eerst herinnert hij aan de smadelijke afgang van de Keulse dominicanen in hun strijd tegen Reuchlin bij het conflict over de boekverbranding: ‘de schipbreuk die de beroemde Hoogstraaten en mijn andere Keulse theologen hebben geleden’. Maar, zegt hij, dat is algemeen bekend. Vervolgens memoreert hij een persoonlijke overwinning op een dominicaaninquisiteur in Metz. Deze had een arme vrouw willen folteren om haar te laten bekennen dat zij een heks was. Hij achtte daartoe het feit voldoende dat haar moeder als heks was verbrand. Met aanhaling van de Malleus Maleficarum betoogde hij dat zij door haar moeder aan de duivel gewijd moest zijn en zodoende haar boosheid als een soort erfelijke ziekte had meegekregen. Hij -



illustratie
Pieter Bruegel sr., De ezel op school (1557).




illustratie
Pieter Bruegel sr., De Heks van Mallegem (1559).


Agrippa - had in zijn verdediging de inquisiteur scherp aangevallen en had betoogd dat deze zèlf een ketter was, omdat hij de genadewerking van het doopsel loochende. Hij wierp hem ook de belachelijkheid voor de voeten van het geloof in een incubus-duivel, die kinderen zou kunnen verwekken. In zijn hoofdstuk over het hoerenbedrijf of de koppelarij (LXIV) betrekt hij ook priesters en monniken. In dat verband vertelt hij het verhaal van een bisschop, die zich tijdens een wijngelag erop beroemde dat er in zijn diocees 11.000 in concubinaat levende priesters waren. Dat bracht hem jaarlijks als boetegeld evenzoveel goudstukken op. In het hoofdstuk over de bedelarij (LXV) valt Agrippa de bedelmonniken opnieuw aan. Hij beschuldigt hen van schijnheiligheid. Zij bedriegen het bijgelovige volk en oude vrouwen. Zij reformeren kloosterzusters, maar voorzien zichzelf van kerkelijke ambten. Hij vergelijkt hen zelfs met apen...

Wie dit satirische boek leest, begrijpt dat Agrippa er in het intoleranter wordende klimaat van de Zuidelijke Nederlanden moeilijkheden mee dreigde te krijgen. Degenen die er zich later - ten tijde van Bruegel - openlijk door zouden laten inspireren, stonden ongetwijfeld geen geringere moeilijkheden te wachten. Het lijkt mij dan ook waarschijnlijk dat sommige prenten van Bruegel, die thematisch beïnvloed lijken door hoofdstukken van De vanitate, via hun begeleidende tekst door de uitgever van een onschuldiger interpretatie werden voorzien. Dat geldt bijvoorbeeld voor zijn bekende prent De ezel op school (1557). Het onderschrift luidt: ‘Al rijst den esele ter scholen om leeren, ist eenen esele hij en zal gheen peert weder keeren’. Op de prent staan drie grote figuren: de schoolmeester of magister die een leerling tuchtigt, de ezel die zingt bij het licht van een kaars, en een vrouw achter een getralied venster: als type een hoer of een koppelaarster. De magister is omgeven door veel lezende figuurtjes, waarvan de meeste duidelijk géén kinderen en vele monniken zijn.

Deze drie hoofdfiguren passen uitstekend bij de hoofdtendens van De vanitate, zoals die vooral in de slothoofdstukken expliciet wordt. De ezel staat voor de gewone ongeletterde mensen, die in hun nederigheid veel gevoeliger zijn voor het woord van God dan de waanwijze scholastische geleerden, die zich hoog boven de idiotae verheven achten, maar 's nachts naar de hoeren gaan. Al zingt de ezel slecht, hij beeldt de ware christen uit. Ten overvloede ligt schuin vóór de ‘schoolmeester’ een omgevallen bijenkorf (beeld van de roomse kerk), waaruit de bijen wegvliegen. Uit de korf komt het blote achterwerk van een figuurtje, dat uitdagend het ABC tussen zijn benen naar buiten steekt. Zeker geen ongevaarlijke boodschap, vooral in een tijd dat de jacht op ketters heviger werd.

Iets dergelijks geldt wellicht voor Bruegels ontwerp van de prenten over Jacobus en de Magiër (1565). Onder de eerste prent staat dat Jacobus door de ‘diabolicis praestigiis’ voor de magiër werd gevoerd. Door duivelse begoochelingen dus, ofwel de ‘praestigiis daemonum’ van Agrippa en Wier. Onder de tweede staat, dat Jacobus van God verkrijgt dat de magiër door duivels wordt verscheurd. Beide prenten doen denken aan het verhaal over Simon Magus, dat door Agrippa en Wier wordt gebruikt om de ware schuldigen aan duivelse magie aan te duiden. De magiër op de prent wordt dan ook niet verscheurd,



illustratie
Pieter Bruegel sr., De H. Jacobus en de magiër (1565).




illustratie
Pieter Bruegel sr., De val van de magiër (1565).


maar hij stort naar beneden. Het is niet onwaarschijnlijk dat de uitgever van de prent veiligheidshalve niet Petrus maar Jacobus met de magiër liet verbinden. Een verbinding met Petrus zou al te duidelijk naar Agrippa en misschien ook Wier - wiens boek juist was verschenen - hebben verwezen. Uit het leven van Jacobus is een soortgelijk contact met een magiër niet bekend. De magiër Hermogenes, met wie hij te maken had, werd tenslotte bekeerd. Evenals Bosch bij De bekoring van de H. Antonius deed, actualiseert Bruegel het oude verhaal met nieuwe vormen van duivelse zinsbegoocheling en magie, zoals die bij Agrippa en Wier ter sprake komen.

Mijn vermoeden dat deze prenten met de stellingen van Agrippa en Wier verband houden, zie ik bevestigd in het feit dat Jan Galle (1600-1676) bij een heruitgave van de Val van de magiër deze voorzag van een tekst over Simon Magus. Jan Galle kwam in het bezit van het fonds van Hieronymus Cock - de eerste uitgever van de prent - via zijn grootvader Filips Galle (1537-1622). Deze was een tijdgenoot van Bruegel en nam het fonds van Cock of diens weduwe over. Hij kan dus op de hoogte geweest zijn van de controversen rond de opvattingen van Agrippa en Wier. Toen Jan Galle de prent in de 17e eeuw opnieuw uitbracht, lag een directe koppeling met hun publikaties niet meer zo voor de hand. De nieuwe tekst luidt: ‘De doodt van Simon Magus // Sij hoorden naar hem omdat hyse langen tijdt met // sijn tooverijen verdwaelt ghemaeckt hadde’. Een vroegere prent van Bruegel, De Heks van Mallegem (1559), bevestigt dat hij inzake de heksenleer inderdaad aan de kant van de sceptici stond. Te Mallegem (woonplaats van zotten) worden al diegenen belachelijk gemaakt, die menen dat heksen kunnen genezen, d.w.z. beheksing opheffen. Ook aan deze prent voegde Jan Galle later een nieuwe tekst toe: ‘Ghy lieden van Mallegem wilt nu wel syn gesint // Ick Vrouw Hexe wil hier oock wel worden bemint // Om U te genesen ben ick gecomen hier // Tuwen dienste met myn onder meesteressen fier // Compt vrij den meesten met den minsten sonder verbergen // Hebdy de wesp uit hooft, oft loteren (= loszitten, L.D.-C.) U de keyen’.6

Het laatste boek dat Agrippa von Nettesheim in Bonn uitgaf, ging terug op een van zijn vroegere discussies. Tijdens zijn verblijf in Metz omstreeks 1519 was Agrippa nog in een andere strijd met een dominicaan betrokken geraakt. Het ging om een onderwerp, dat spoedig door de invloed van Reformatie en Contrareformatie in de taboe-hoek zou komen, maar destijds hevige emoties wist op te wekken. Dominicanen verdedigden in hun prediking - te zamen met confraters uit de orde der franciscanen en karmelieten - dat Anna, de moeder van Maria, driemaal getrouwd geweest was: het zogenaamde Trinubium. Via deze huwelijken zou zij drie dochters hebben gekregen, die alle drie Maria heetten. Dit waarborgde een uitgebreid nageslacht. De populariteit van deze voorstelling komt tot uiting in de vele schilderijen en prenten uit het einde van de 15e en het begin van de 16e eeuw, waarop Anna met haar mannen, dochters, schoonzoons en kleinkinderen wordt afgebeeld.7 Waarschijnlijk is, dat de maatschappelijke crisisverschijnselen die wij bespraken, bij het publiek de behoefte aan een veilig familieverband deden toenemen. De propaganda voor de Anna-verering speelde daarop in. Anna met haar grote familie kon méér

aspecten van voorbeeldig moederschap belichten dan de maagd-moeder Maria, die trouwens met haar Zoon in de verering was opgenomen.8 Maar deze verering borg een zekere tegenstrijdigheid in zich. Anna zou naar Gods wil driemaal zijn getrouwd, maar tegelijkertijd werd er door de moralisten propaganda gevoerd tegen het hertrouwen van weduwen, zoals wij al bij Nider zagen.

Luther was niet de eerste die zich tegen de legendarische en ‘afgodische’ Annaverering verzette. In Parijs had in 1517 Jacques Lefèvre een boek over de monogamie van Anna gepubliceerd. Agrippa von Nettesheim viel hem bij en voerde hierover een hooglopende woordenstrijd met een dominicaanse volksprediker in Metz. Het schijnt dat Agrippa de stad al verlaten had vóór de openbare discussie tot een eind kwam. Waren er te veel emoties bij betrokken? In ieder geval bleef de zaak hem bezighouden, want vanuit Bonn publiceerde hij De Annae Monogamia ac unico puerperio (Keulen 1534). Het werd zijn laatste boek. In 1535 stierf hij tijdens een reis naar Frankrijk.

b. Johannes Wier (1515-1588)

Johannes Wier werd in Grave (Noord-Brabant) geboren, waar zijn vader een welvarend groothandelaar in hop was.9 Wij zagen al dat hij zijn jeugdjaren in het huis van Agrippa von Nettesheim, in Antwerpen en later in Bonn doorbracht. Ongetwijfeld heeft hij daar veel van Agrippa's ervaringen met en opvattingen over de heksenvervolging gehoord. Wier heeft later Agrippa verdedigd tegen de aantijging van Bodin en anderen, dat deze zelf een heksenmeester zou zijn geweest. Na zijn leertijd bij Agrippa ging hij medicijnen studeren, eerst in Parijs, later in Orleans. Teruggekeerd in de Nederlanden, vestigde hij zich als arts in Grave of Ravenstein. In 1545 werd hij benoemd tot stadsarts in Arnhem en tenslotte in 1550 tot hofarts van Willem IV, hertog van Kleef, Gulik en Berg. Aan het Kleefse hof heerste in die jaren een tolerante, erasmiaanse geest. Vele humanistische geleerden waren er aan verbonden of stonden er mee in contact.

Blijkens zijn De Praestigiis Daemonum was Wier al in Grave en Arnhem met verschijnselen van bezetenheid, toverij en hekserij in aanraking gekomen. Zijn vrouw Judith had bijvoorbeeld een meisje uit Ravenstein genezen, dat verschijnselen van bezetenheid vertoonde. In Arnhem had hij in 1548 een geval van massale bezetenheid meegemaakt. Een tovenaar, Joachim, speelde hierbij een rol. Hij beschuldigde enige vrouwen er van, dat zij de bezetenheid hadden veroorzaakt. Maar tenslotte kwam hijzelf - waarschijnlijk door Wiers toedoen - in de gevangenis terecht.

Toen Wiers De Praestigiis Daemonum - voorzien van een privilege van keizer Ferdinand I - in 1563 verscheen, waren de grote massaprocessen nog niet losgebarsten, maar wèl begonnen de processen toe te nemen. Dat blijkt al uit het voorwoord van zijn aan hertog Willem van Kleef opgedragen boek. Hij schrijft daar: ‘Ik zie van dag tot dag duidelijker, dat de duivel deze gruwelen veel groter heeft gemaakt dan ze ooit geweest zijn en dat hij ze nog dagelijks doet toenemen.’ Tevergeefs had hij gehoopt dat ‘de prediking van een gezonde

leer’ de heksenprocessen zou doen ophouden.10

Wiers constatering van de toename van de heksenprocessen wordt bevestigd door Petrus Canisius. Deze uit een streng katholiek Nijmeegs milieu afkomstige jezuïet11 schrijft in een brief uit 1563 aan zijn confrater Laynez in Beieren, dat tegen de heksen - wier aantal opvallend is toegenomen - nu overal bestraffend wordt opgetreden. Onder de gruwelijke misdaden die de heksen zouden begaan, noemt hij ook het opeten van kinderen.12

 

Dat de discussie over de heksenleer zeer actueel was, bewijst ook de snelle verspreiding van Wiers boek. In 1565 werd het in het Hoog-Duits vertaald.13 Bij zijn dood in 1588 hadden zes Latijnse uitgaven, vijf Duitse en twee Franse het licht gezien. In 1577 en 1583 vatte Wier zijn hoofdwerk nog eens samen onder 24 korte hoofdstukken, met als titel De Lamiis Liber (boek over de heksen). Bij iedere nieuwe uitgave paste hij zijn tekst weer aan de discussie aan. Dat was ook wel nodig, want naast medestanders kreeg hij zeer fervente tegenstanders. Bodin en Binsfeld waren bij zijn leven van de laatsten wel de belangrijkste. Aan het einde van zijn leven moest hij ervaren dat zijn intussen dement geworden hertog onder de aandrang van de heksenvervolgers bezweek. In 1581 voerde de hertog de folter en de waterproef weer in.

In zijn boek onderscheidt Wier de magus infamus (duivelskunstenaar, tovenaar) van de heks en de bezetene. De magus infamus bedrijft door God verboden magie met behulp van de duivel. Hij komt ook onder artsen en geestelijken voor. Bij ziekten en rampen wordt hij geraadpleegd. Omdat hij meestal niets weet van geneeskunde of van de natuurlijke oorzaken van verschillende gebeurtenissen, besluit hij al gauw dat er bezetenheid of hekserij in het spel is. De magi infames verdienen streng gestraft te worden.14

De heks is een passief slachtoffer van de duivel. Tot zijn slachtoffers maakt de duivel vooral mensen die vertwijfeld zijn, die van nature zwak of koud zijn of die door andere factoren (bijvoorbeeld ouderdom, jeugdige leeftijd, ziekten met bijkomende koorts of beschadiging) een temperament hebben, dat gemakkelijk toegankelijk is voor duivelse begoocheling. In het algemeen zijn vrouwen door hun natuurlijke aanleg en melancholici door de aard van hun ziekte het gemakkelijkste vatbaar voor die beïnvloeding. De duivel beweegt hun lichaamssappen (humores et vapores). Wier gaat bij deze gedachtengang uit van de traditionele medische leer uit de school van Hippocrates en Galenus.15 Met zijn nadruk op de melancholie sluit hij in zekere zin aan bij de redenering van de Malleus, die de melancholie wel als enige verklaringsfactor afwijst, maar aanneemt dat deze de toegankelijkheid voor de duivelse influisteringen vergroot. Het grote verschil met de Malleus is echter, dat Wier de heksen niet schuldig, maar ontoerekeningsvatbaar verklaart. Wier schrijft op meerdere plaatsen, dat het vooral arme, oude vrouwtjes zijn, die als heks worden vervolgd. Dat zij zelf geloven dat zij heksen zijn, moet verklaard worden door de duivelse voorspiegelingen, waarnaar ook de titel van zijn boek verwijst. Hij wijst erop dat niet alle waanvoorstellingen van ‘heksen’ op duivelse zinsbegoocheling teruggaan. Soms kunnen zij ook door natuurlijke oorzaken, bijvoorbeeld door de giftige werking van heksenzalf, worden verklaard.

De bezetenheid wordt door Wier eveneens teruggevoerd op zinsbegoocheling door demonen. Zij mag dus niet aan heksen worden toegeschreven. Hij geeft vele voorbeelden van bezetenheid die hij heeft meegemaakt, onder meer in vrouwenkloosters. Hij memoreert bijvoorbeeld zijn consulten bij bezetenheidsepidemieën in kloosters te Keulen, maar ook bij de brigittinessen in Weert en in kloosters te Xanten, Nijmegen en Den Bosch. Vanuit zijn ervaring verzet hij zich tegen de kerkelijke exorcismen. Hij noemt die godslasterlijke, bijgelovige ceremoniën en in dat oordeel betrekt hij ook de door de Malleus aanbevolen exorcismen.16

Niet alleen op het punt van de exorcismen, maar op vele plaatsen richt hij zich uitdrukkelijk tegen de Malleus Maleficarum, die hij belachelijk noemt.17

Het heeft niet mogen baten. Vanaf 1574 werd de Malleus opnieuw uitgegeven en - symptoom van de oplaaiende heksenwaan - vele malen herdrukt. Nieuwe auteurs beriepen zich erop en de richtlijnen van de Malleus bleven in essentie de vervolgers tot leidraad dienen. Spee sprak ruim een halve eeuw later in zijn Cautio Criminalis de vrees uit, dat hij alleen medestanders zou overtuigen, maar juist de hardnekkige vervolgers niet. Dat geldt waarschijnlijk ook voor Wier. De vraag kan zelfs gesteld worden, of Wier ongewild de systematiek van de heksenvervolging niet verscherpt heeft. In zekere zin vormde hij een uitdaging voor de heksenvervolgers om aan te tonen, dat het waarachtig niet alleen om zielige oude vrouwtjes ging. Vooral het grote gezag van zijn opponent Bodin bij de naar absolute macht strevende vorsten bood een excuus voor de verheviging van de heksenvervolging. Het is niet toevallig dat hij in de collectie van de Staatsbibliothek in Berlijn naast Sprenger/Institoris als top-auteur fungeert.

c. Opponenten van Johannes Wier

Bodin verzette zich hevig tegen Wiers betoog over de ontoerekeningsvatbaarheid van de heksen: heksen zijn lang niet allemaal oud of melancholiek, en zij sluiten wel degelijk bewust en reëel een verbond met de duivel. Bodin zei dat mede op grond van zijn eigen ervaring. Een vijftigjarige vrouw - Jeanne Harvilliers - had hem tijdens een proces ‘spontaan’ verteld over haar verleiding tot heks en over haar heksendaden.18 Wat zij getuigde, lag geheel in de lijn van de Malleus. Zij beweerde onder meer dat zij door haar moeder aan de duivel was gewijd en vanaf haar twaalfde jaar met een incubus had verkeerd. Ook had zij geregeld de sabbath bezocht. Bodin was overtuigd van de waarachtigheid van haar verhaal en gebruikt het voorval als argument in zijn Démonomanie. Hij opent er zelfs zijn boek mee.

Net als bij de auteurs van de Malleus valt bij Bodin de combinatie op van argumenteren uit ervaring en redeneren met behulp van historisch materiaal. Met zijn grote kennis van bijbel en klassieke schrijvers was hij in staat de historische argumenten voor het bestaan van heksen nog aanzienlijk uit te breiden. De Malleus had hij kennelijk goed gelezen. Van de voorbeelden van hekserij die hij geeft, stammen de meeste uit de Malleus, al zegt hij dat niet altijd uitdrukkelijk. Met zijn scherpe vernuft was hij ook in staat om zwakke

plekken in de redenering van Wier aan te wijzen. Zo signaleert hij dat Wier enerzijds de macht van de duivel erkent en anderzijds ontkent dat de duivel met behulp van heksen de omstreden heksendaden verricht. Hij verweet Wier ook dat hij de humorenleer van Hippocrates en Galenus willekeurig toepaste. Je kon toch niet aannemen dat zijn kroongetuige Jeanne Harvilliers al die jaren - tussen haar twaalfde en haar vijftigste - melancholisch was geweest! Trouwens: vrouwen zijn helemaal niet zwakker dan mannen. Integendeel: zij zijn juist sterker. Dat komt omdat zij maandelijks bij de menstruatie kwade stoffen afvoeren. Dat zij sterker zijn, blijkt uit het feit dat zij folteringen langer uithouden dan mannen. Het blijkt ook uit het feit dat zij hun grote zinnelijkheid tot op hoge leeftijd behouden, in tegenstelling tot de man. De beweringen van Wier moeten volgens Bodin gezien worden in het licht van het feit dat hij zich een leerling noemt van Agrippa von Nettesheim. Dat was een tovenaar en Wier dus ook. Trouwens: de verhouding van Agrippa en de jonge Wier is verdacht. Zij sliepen samen.

Dat Wier zich tegen deze aantijgingen verzette, mocht niet baten. De twee mannen redeneerden vanuit een te verschillende ervaringswereld en levenshouding. Wier was een praktizerend arts, die mensen in hun situatie observeerde om ze te kunnen genezen. Hij sloot twee gelukkige huwelijken met vrouwen die hem in zijn praktijk hielpen. Hij was opgegroeid in een humanistisch georiënteerd, relativerend milieu. Bodin was in zijn jeugd ingetreden bij de karmelieten en ging daarna rechten studeren. Hij trouwde pas op 47-jarige leeftijd. Als staatsrechtgeleerde en advocaat van de Kroon was hij geneigd ervaringen in een groot verband te plaatsen. Zijn nadruk op de soevereiniteit van God en vorst en het belang van een van hen afgeleide orde riep als het ware de afschuw van het tegendeel op: duivel, heks en chaos. Daar kwam bij dat hij door persoonlijke ervaringen diep overtuigd was van de macht van de duivel.19

De twee mannen publiceerden ook vanuit een verschillende maatschappelijke situatie. Toen Wier in het begin van de jaren zestig zijn boek schreef (het was in 1561/62 klaar), begonnen de processen toe te nemen. In zijn waarneming ging het nog niet om massaprocessen. Het waren waarschijnlijk nog vooral processen die aansloten bij het magisch volksgeloof over de macht van oudere vrouwen. Toen Bodin in 1580 publiceerde, waren de grote massaprocessen al op gang gekomen. Zo was in Lotharingen Nicolas Rémy, president van het gerechtshof, al met zijn fanatieke heksenjachten begonnen.

Terwijl enerzijds door de systematiek zelf van de processen het aantal mannelijke slachtoffers opliep, leek anderzijds ook de angst voor de vrouw als voorkeursinstrument van de duivel toe te nemen. In het begin van de eeuw had Geiler von Kaiserberg, de Straatsburger dompredikant, nog de schatting gemaakt van tien vrouwelijke heksen op één tovenaar.20 Bodin betoogde dat er tegenover vijftig heksen slechts één man stond. Hij verklaart dat - geheel in de lijn van de Malleus - uit de grotere begeerlijkheid van de vrouw. Zij staat dichter bij het dier en heeft niet voor niets meer ingewanden en minder herseninhoud dan de man. Hij spreekt als zijn overtuiging uit dat er nog niet één op de miljoen heksen gepakt zou worden, als men zich aan de normale gerechtelijke procedures zou houden. Alleen door hekserij als een uitzonderlijk

misdrijf - een crimen exemptum - te behandelen, kunnen heksen worden gepakt en verdelgd. Hekserij moet als majesteitsschennis worden beschouwd: een crimen laesae Divini Majestatis. Er moet dus doodstraf op staan.

Ook Nicolas Rémy publiceerde in 1595 een boek om zijn beleid bij de heksenvervolging te verantwoorden: Daemonolatria. Hij beroemt er zich daarin op dat hij meer dan 800 heksen - jong en oud - op de brandstapel heeft gebracht. In de gevangenis pleegden vijftien beklaagden zelfmoord: al volgens de Malleus een bewijs van schuld. Meer dan 800 heksen wisten door vlucht te ontkomen. Rémy verklaart ook dat hij er spijt van heeft dat hij eens 7-jarige kinderen, die mee naar de sabbath zouden zijn gevlogen, alleen maar naakt met de roede rond de brandstapel heeft laten jagen, waarop hun ouders werden verbrand.21

Binsfeld was eveneens een bestrijder van Wier. Wij zagen dat de heksenvervolgingen in Trier in de jaren tachtig begonnen met aanklachten over het laten mislukken van de oogst. De eerste aangeklaagden waren weer vrouwen, maar het fanatiek beleid van co-adjutor Binsfeld had tot gevolg dat ook opponerende priesters en zelfs de burgemeester en president van de rechtbank Flade op de brandstapel terechtkwamen. Verdedigers van heksen, had de Malleus immers al betoogd, geven blijk van eigen betrokkenheid bij het verbond met de duivel. De foltering dwong hen vroeger of later de bekentenis op verschrikkelijke wijze af. In Binsfelds boek over de bekentenissen van tovenaars en heksen (Tractatus de confessionibus maleficorum et sagarum, Trier 1589) voert hij deze bekentenissen als bewijs aan.

 

De strijd tegen de opvattingen van Wier ging na zijn dood onverminderd verder. De legitimiteit van de heksenvervolging moest immers bewezen worden en bij de machthebbers bepleit. In het katholieke kamp was de autoriteit van Bodin met zijn religieus-tolerante opvattingen daarvoor onvoldoende. En Binsfeld was tenslotte een verdediger van eigen zaak. Daarom werd de van huis uit Nederlandse priester Cornelis Loos - een bekend ketterbestrijder - naar Trier gehaald. De bedoeling was dat hij aan de hand van de processen de stellingen van Wier zou bestrijden. Maar hij kwam niet tot de conclusie die van hem verwacht werd. Zijn boek over ware en valse toverij (1591) werd bij een Keulse drukkerij in beslag genomen en hij werd gedwongen zijn opvattingen te herroepen. Maar juist via die afgedwongen herroeping werden zij indirect toch openbaar.22

Om het vertrouwen in de rechtzinnigheid van de heksenleer nogmaals te beklemtonen was de grote autoriteit van de Leuvense hoogleraar Martinus Delrio s.j. nodig. Hij bestrijdt in zijn Disquisitionum magicarum libri VI (1599) Agrippa von Nettesheim en de ketter Wier. Van Loos zegt hij, dat deze in zijn tijdig onderschepte boek meningen huldigde, die aan die van Wier verwant waren.23 Zijn boek haalde ongeveer twintig nieuwe uitgaven. De laatste is uit 1746.24

Op de invloed in de Nederlanden van enerzijds Delrio, Binsfeld en Bodin en anderzijds Wier kom ik in deel IV terug. In het volgende hoofdstuk ga ik in op een volgeling van Binsfeld - pastoor Agricola - en een medestander van Wier,

de predikant Praetorius. Agricola is voor mijn vraagstelling van extra belang, omdat zijn Gulikse werkgebied grensde aan het bisdom Roermond. De Roermondse heksenprocessen zal ik in deel IV bespreken. De situatie in het nabije Gulik zal daarbij een rol blijken te spelen.


Vorige Volgende