De blauwe boekanier

[p. 59]

10
Het laatste couplet

Nu zijn alle zeerovers weer aan boord. Alleen de Blauwe Boekanier staat nog op het strand van zijn eiland, met Joris naast zich. Hij heeft de jongeling gezegd dat hij hier nog een laatste woord met hem wil spreken. Joris is een beetje geschrokken; hij zal toch niet weer hier worden achtergelaten!

‘Meer dan vier jaren geleden zat er een eenzame man hier op het eiland,’ vertelt de Blauwe Boekanier. ‘Hij was niet zo veel ouder dan jij en hij had nooit iets gedaan wat hem een kwaad geweten gaf. Toch was hij hier door een grote onrechtvaardigheid aan wal gezet om ellendig om te komen. Hij had geen water en voedsel gekregen zoals jij, enkele dagen geleden.’ Hij zwijgt even en kijkt Joris aan. ‘Hoe voelde je je toen ik je hier achterliet?’ vraagt hij dan. ‘Het was niet prettig,’ mompelt Joris. ‘Ik wist dat ik terug zou komen om je te bevrijden,’ zegt de Blauwe Boekanier. ‘Ik wilde alleen dat je je zou voelen zoals die man zich eens heeft gevoeld. En bovendien wilde ik je niet op mijn schip hebben terwijl ik met de Zwarte Zeezwalker afrekende.’

‘O,’ mompelt Joris.

‘Als ik je nu laat kiezen of je hier wilt blijven

[p. 60]

of zeerover worden, wàt kies je dan?’ vraagt de Blauwe Boekanier.

Joris aarzelt. Plotseling lijkt het hem niet zo erg om zeerover te zijn, als hij maar onder de Blauwe Boekanier mag varen. Maar dan bedenkt hij zich. ‘Ik wil geen zeerover zijn!’ zegt hij flink.

De Blauwe Boekanier knikt. Er ligt een eigenaardige trek op zijn gezicht. ‘Die man waar ik het net over had werd ook bevrijd,’ vervolgt hij zijn verhaal, ‘door La Lola, de zeeschuimer. La Lola redde hem dus het leven, maar stelde hem voor dezelfde keus: zeerover worden of sterven. Die man koos echter niet als jij. Hij werd zeerover, eerst bij La Lola aan boord, later als kapitein van een eigen schip.’

Er valt een stilte. ‘Is dit uw geschiedenis?’ vraagt Joris dan schuchter.

‘Ja,’ zegt de Blauwe Boekanier. ‘Op dit eiland - 15° noorderbreedte en 75° westerlengte - is mijn leven als zeerover begonnen. Dáárom schrijf ik het onder de coupletten van mijn zeeroversrijm. En ik ben niet gelukkig geworden in dit leven!’

Joris weet niet goed wat te zeggen. Hij beseft nu dat de Blauwe Boekanier een edel hart bezit; deze man is geen schurk... het is alleen maar jammer dat hij een piraat is.

De Blauwe Boekanier staat rechtop; zijn ogen schitteren. ‘Nu gaan we weer aan boord,’ zegt hij. ‘We varen eerst naar Porto Pesto, waar mijn matrozen zullen afmonsteren. Dan

[p. 61]

zal ik, met jou en de twaalf gevangenen van de Zeezwalker mijn laatste reis maken als kapitein van de Zeezweep.’

‘Uw... laatste reis?’ fluistert Joris.

‘Ja, ik zal jullie veilig brengen tot dicht bij huis. Dan zal ik van boord gaan en jij mag het schip terugbrengen naar je oom, Pieter Jas.’

‘M... meent u dat?’ stamelt Joris.

‘Ja!’ spreekt de Blauwe Boekanier krachtig. ‘Ik geef jou en je oom de Swajurka terug!’ Voor het eerst verheldert een bijna vrolijke lach zijn nobele gelaatstrekken.

Joris pakt zijn handen en drukt ze, blij, dankbaar en ontroerd. De Blauwe Boekanier trekt ze gauw terug. ‘Ga me niet bedanken,’ zegt hij kortaf. ‘Eerder moet ik jou bedanken. Maar daar ben ik nog te trots voor, dus dat doe ik niet.’

Nu is het verhaal van Joris' avontuur bijna uit en ook dat van de Blauwe Boekanier. Want spoedig zal de Blauwe Boekanier geen boekanier meer zijn; hij doet afstand van zijn gestolen schip

[p. 62]

en de buit in het ruim verdeelt hij onder zijn matrozen. Zijn belofte getrouw brengt hij Joris en de twaalf gevangenen, die nu weer vrije mensen zijn, veilig tot vlak bij hun vaderland. Daar neemt hij afscheid van Joris Jas en laat zich afzetten op een eenzame plaats aan de kust. Niets heeft hij bij zich dan een kleine scheepskist met kleren en wat andere dingen, en zijn zwaard. Het afscheid valt Joris zwaar; hij heeft werkelijk vriendschap opgevat voor deze zeerover. Ook de Blauwe Boekanier schijnt enigszins aangedaan.

‘Wat gaat u nu doen?’ vraagt Joris, ‘en waar gaat u heen?’

‘Het zal me zéker goed gaan,’ zegt de Blauwe Boekanier. ‘Vergeet mij alsjeblieft! Ik wens je al het beste en doe mijn groeten aan je oom.’ Even later zeilt de Zeezweep weg en zet koers naar de havenstad waar Pieter Jas haar weer Swajurka zal noemen. De Blauwe Boekanier kijkt het schip na. Eénmaal wuift hij met zijn prachtige hoed; de blauwe veren wapperen in de wind. Dat is het laatste wat Joris Jas van hem vertelt, als hij het verhaal van zijn avonturen doet aan zijn oom.

Waar de Blauwe Boekanier zich nu bevindt, weet hij niet. Maar ergens haalt een visser een blauwe fles op in zijn net. Blijkbaar had de Blauwe Boekanier ook ganzeveer, papier en inkt in zijn scheepskist. Want in die fles zit een vers, dat luidt:

[p. 63]

O mijn schip! Hoe vele jaren

droeg je mij van kust tot kust.

Nooit meer zal ik met je varen,
roven en een schat vergaren.

maar mijn hart heeft eind'lijk rust.

Zou dit het laatste couplet zijn van het zeeroversrijm?