Kinderen der eenzame

5 april

Tot mijn grote verwondering zat Luiten vanmorgen twee banken van me af in onze kerk. Hij loopt anders nooit, en er preekte niet eens ‘een groot man in Israël’. Maar hij preekte goed, zo goed, dat ik Luiten vergeten was, totdat hij uit de kerk met me opliep.

Hij vroeg wanneer de school weer begon, want hij hoopte, dat Ineke weer komen mocht, het kind had dagen dat het stil in een hoekje van de serre zat en opschrok van ieder onverwacht geluid. En wij kunnen er

[p. 100]

niet uitkrijgen, wat ze eigenlijk mankeert, zuchtte hij.

Ik heb hem meegenomen en hem een kop koffie gegeven. Hij was nog nooit op mijn kamer geweest en kennelijk geïmponeerd door het uitzicht.

Een man houdt altijd iets kinderlijks. Ik heb veel vrouwen op mijn kamer gehad, maar geen enkele, behalve moeder, keek langer dan twee of drie minuten naar de haven.

Elke man echter vergat het gesprek en bleef kijken.

Het was net of hij in deze kamer thuis hoorde. Toen hij wegging zei hij, dat hij heerlijk uitgerust was.

Ik moet dìt opschrijven en niet meer dan de nuchtere feiten. En als Ineke niet bij mij op school was, zou Luiten hier nooit gekomen zijn.

Geen kunsten.