kwam, inschonk, was meer dan zalig. Moeder heeft om mijn ervaringen gelachen, jij bent zo hokvast als een kat, zei ze tegen mij, net je vader, die wou ook nooit solliciteren, omdat hij dan verhuizen moest. Ik heb hem er toe aangezet, vertelde ze verder, en zodoende zijn we hier gekomen, mee voor jullie opvoeding. Maar je vader had altijd nog heimwee naar zijn oude plaats, en hij die het bombardement van Rotterdam verdroeg met een moed, heeft gehuild als een kind, toen hij hoorde, dat ons oude huis door een bom getroffen was. Hij heeft het eind van de oorlog niet meer gehaald. Moeder zei dat laatste dikwijls, maar nu weet ik, dat zij verband legde en dat er inderdaad ook verband was tussen die bom op de schoolmeesterswoning in de polder en vaders plotselinge hartaanval. Als je nu niets van lichaamsfuncties wist zou je zeggen: dat heeft zijn hart gebroken, en je was dicht, heel dicht bij de waarheid.
Maar Thea's hart ging niet kapot bij zo'n vertrek, ik geloof juist dat het dan op volle toeren komt. Ze was tenminste dolgelukkig met nog een jaartje in Engeland, voordat ze de pastorie intrekt. Ik heb horen verluiden, dat Henk emigrantendominee wil worden, en ik geloof zeker dat ze dan samen heel gelukkig zullen zijn.
Wat wonderlijk kan het toch gaan, een half jaar geleden dacht ik, dat Thea beslist het verkeerde pad op zou sukkelen, en nu bouwt ze doelbewust en moedig aan haar toekomst. Wij mensen kunnen nooit verder dan een dag vooruit zien. Gelukkig maar dat we geleid worden, zoals mijn moeder zou zeggen.
Auteursrechtelijk beschermd