Enfin, na tien minuten kwam tante Floor beneden. Marjan had de kleintjes zoet gehouden en zei, met een blik op de klok, dat ze nog een vaderlandse repetitie moesten leren.
Tante Floor vond dat ze best nog even thee kon zetten. Ik vind dat onrechtvaardig. Als meisjes en jongens op dezelfde school gaan, moeten ze ook dezelfde tijd krijgen voor hun huiswerk. En Marjan had haar vrije middag al in dienst van het gezin doorgebracht. Niets erg op zichzelf, maar dan geregelde plichten en niet van de kinderen profiteren, zoals tante Floor kennelijk deed.
Marjan is een gehoorzaam kind, dus ging ze naar de keuken. Toen deelde tante Floor me mee, dat haar zwager naar de school teruggegaan was, om nog het een en ander na te kijken, maar Marjan kan hem wel even roepen.
Marjan heeft huiswerk, zei ik toen, ik weet de weg en ik ken de spraak. Ik ben haar voorbij gelopen, maar het was niet nodig om naar school te gaan, want Marjan had haar vader al gewaarschuwd.
In de conversatie, die volgde toen ik mijn ervaringen met Jettie verteld had, had tante Floor een groot aandeel. Ja, zij kon me zo goed begrijpen, want haar nichtjes en neefjes waren ook zo dol op haar, en in zo'n geval zou ze zeker naar hen toegaan. Ik zag Luiten een pijnlijk gezicht trekken. Maar dat was dan toch weer een ander geval, zij was de tante en ik was alleen maar de juffrouw. Vrouwen kunnen elkaar onnoemelijk kwetsen. Het ‘alleen maar de juffrouw’ hamerde de hele weg terug door mijn hoofd. Het is een gek beroep dat ik heb, een zekere tijd van de dag heb je de gehele verantwoordelijkheid voor het wel en wee van een goede tweehonderd kinderen, en toch blijf je ‘maar de juffrouw’. Eigenlijk lag ditzelfde opgesloten in Luitens advies, dat hij me bij de deur
Auteursrechtelijk beschermd