|
| |
| |
| |
Dat .VI. actus.
Het is verloren dat ick lange beide;
Ick vinde doch niemant die mi geleide.
Ick wil nu tot mijnder deuchden gaen;
Wie weet, die mocht my noch wel bistaen.
Ick sie haer wel; maer sy en can niet staen;
Hoe sal si dan so verre connen gaen!
Nochtans wil ic't versoecken, het ga hoe't wil.
God groet u, mijn Deucht, hoe sijt ghi so stil?
Hier ligge ic ellendich, cranck ende mistelt,
Myner litmaten en heb ic geen gewelt;
Dat heft dijn sundich leven gedaen.
Wat begeert ghi dat ghi tot my compt gaen?
Mit vele ellenden bin ick ontfangen.
Och, lieve deucht, aen u laet my troost erlangen.
| |
| |
Homule, dijn liden is my wal becant;
Ghy moet nu varen in een ander lant,
Ende hoe ghy hebt gebruict dijn leven,
Daer van sult gy desen dach rekening geven.
Och, lieve duecht, dat is leyder waer!
Daer om bid ic, gaet doch met my daer.
Ic en can op mynen benen niet gestaen;
Hoe sal ick met u dan connen ghegaen?
Och, reine joncfrou, wat is die sake, segt mi dat,
Dat gi sijt so seer cranck ende mat?
Des behoeve ick niemant te dancken dan di;
Want gi en had u niet willen keren tot my.
Siet hoe dijn rekenboeck is ghestalt;
Het schijnt of 't waer hondert jaer alt.
Ontferm doch myner, o godlijc wesen,
Hier can men niet een letter gelesen.
| |
| |
O edel duecht, van God gestift,
Ic hope niet dat dit si mijn geschrift!
Voerwaer dit geschrift is dijn,
Dat is aen mynen gangen wel scijn.
O werdige duecht, o troost der armen,
Laet u mijnder groter ellende ontfermen!
Ic bin verlaten van geselschap, vrienden ende goet seer groot;
Och, lieve duecht, troost my in deser grooter noot!
Homule, dijn ellendich screyen ende kermen
Maect dat ic mi over u moet ontfermen.
Ic wol u gern tróosten ende bystaen;
Mer ic can niet een voet voort gaen.
Och lieve duecht, condt ghi mi dan niet geraden,
Hoe ic mocht comen in Gods ghenaden?
Ja, Homule, hoe wel ic bin vast seer swach,
Onghetroost en mach ick u niet laten noch in onghemach.
Ic heb een suster, die heet Bekentnis,
Die can u helpen, dat is gewis.
| |
| |
Homule, dijn trou geleytsman wil ic zijn;
Ic wil helpen claer maken de rekeninge dijn.
Nu scijnt die son, nu crijch ick moet;
Nu wert my weder werm mijn bloet.
Ic seg danck den almechtigen Gade,
Ick hope te vercrygen genade.
Gi sult nu mit mijnder suster gaen,
Die sal u helpen dijn rekeninge bestaen;
Dan werd ic gesont ende come daer by,
So gaen wi dan totten rechter vry.
God die danck u in eewicheyt;
Nu is vergangen mijn hertzen leyt.
Ick bin nu getroost boven maten,
So ic mercke dat ghy my niet vilt laten.
Homule, wy willen hier niel langer beyden;
Gaet voorts, toe die biechte wil ic u leyden,
Die sal u reynigen van aller misdaet;
So compt ghi in Gods genaedt.
| |
| |
Van herten gern, mer niet allein;
Compt, wijst mi waer is biecht te heim.
Si woent in den huys der salicheyt;
Alle sondaers te troosten is sy bereit.
God wil mijn rouwich herte aensien;
Na syner bermherticheyt moet mi gescien.
Dit is vrou biecht, seer vel te voet;
Doer haer ghi genade vercrigen moet.
Sijt gegroet, scoen lelien bloem,
Rukende recht als die rosen scoen,
Ic kniele voer u met berou myner sonden,
Helpt mi aen God bermherticheyt vinden t'allen stonden.
Bekentnis heb ic hier met mi gebracht,
Lieve joncfrou, sterven moet ic desen dach;
Rekening sal ic voer God doen, dat is waer,
Ick bid u, helpt haer maken claer.
| |
| |
Homule, dijn rouwich herte is my wel becant;
Die wijl ghy mijn suster Bekentnis hebt by der hant,
Hebt goeden moet, sijt wel getroost;
Van allen anxst suldy werden verloost.
Ick geve dy een cleinnoot dat God aengenaem is,
Ende dat die sonde te verdryven bequaem is;
Dit is dat verdienste Christi Ons Heren.
Siet met die roede sult ghy die sonde van u keeren;
Mer, o Bekentnis, wil hem nu niet verlaten,
Behalt hem doch in der rechter straten,
So werd dan sijn deucht weder gesont,
Ende dar niet van hem sceiden tot eeniger stont.
Homule, voer alle bewaert u voer mistroost;
In corter tijt sult gy werden verlost.
Roept God aen uut gront dins herten,
Volbringt dyne penetencie, keert u aen dynen smerten,
Bekentnis, lieve suster mijn,
Ghi moet nu oeck altijt bi hem sijn.
Ick wil ghern doen, laet mi ghewerden;
Ick wil hem dryven wie een karman sijn perden.
God wil my troest ende genade geven,
Dat ic penitencie doe voer min sondich leven.
Hoewel die roeden sijn scerp, noch wil ic's beginnen;
Van berou brant mijn hert van binnen.
| |
| |
Homule, hoe soere u wert, gy moet volherden;
Voer cleyn arbeyt sal u groot loon werden.
Boven al troost u in Gods goedertierenheyt,
Die wil allen sondaren tonen bermherticheyt.
Om des sondaren wille is hy geboren;
Van den viant liet hy hem oec bekoren,
Hy bekent wel die menschelijcke crancheyt;
Daerom is hi geneicht tot bermherticheyt.
Ghy moet u oec tot Marien weynden,
Die can u helpen tot een goeden eynde.
Gy sult haer dijn noot ende jammer clagen;
Si can niemant bermherticheyt versagen:
Si toont den soen haer borst ende herte,
Die soen den vader sijn wonden ende smerten;
Den vergeeft die vader die sculd ende pynen,
Want sulcke teeken die liefde bescinen.
Homule, daer om keert tot haer dat herte ghy,
So wert sy haer dan ooc keeren tot dy;
Want si is die moeder der bermherticheyt,
Alle bedroefde herten te troesten bereyt.
Sijt gegroet, coninginne des hemels ende der eerden,
Wie tot u vliet can niet verloren werden;
Ic coem tot u in mijns hertsen bereyt;
O Maria, toont aen mi bermherticheyt.
O werde arcke Gods, daer David voer spranck,
Bescermt my huyden voer des duvels stanck!
| |
| |
Niet verlaet mi in myner lester noot:
Huyden moet ick stryden mit den wreeden doot.
O Maria, stort in mi godlijcke genade,
Versmaet mi niet, al come ic seer spade;
Gesellen, vrienden ende goet hebben mi verlaten;
Bedruckt verslaghen bin ic boven maten.
O Maria, alle mijn troost sette ic aen dy,
Dyne bewaringhe bevele ick mi.
Aensiet mijn bitter wenen ende kermen,
Met dinen kinde, wilt mi versoenen ende ontfermen.
O soen, den sondaer te troosten can ick niet laten,
Die verdwaelden moet ick bringhen op die rechte straten.
Gedenct dat ghi mi tot een moeder hebt vercoren;
Wie mi aenroept en laet die niet sijn verloren.
Laet den sondaer ghenieten mijnder joncfrouwelijcke borst,
Die gy gesogen hebt na dijns hertzen lost.
Sluyt op den scat dijnre bermherticheyt,
Ontfanct alle die haer sonden zijn leyt.
Mijn werdige moeder uutvercoren,
Dijn gebet mach nimmer sijn verloren.
Ghy sijt der werelt een morgen-sterne;
Doet wat ghi wilt, ick hoer u gherne.
Alle, die eeren ende aenroepen dynen namen,
Sullen haer voer mijn gericht niet scamen;
Si sullen voer des duvels list genesen;
Ic wil haer spysen met minen godliken wesen.
| |
| |
Homule, nu sal dy noch werden goet raet;
Wie Mariam te vrunde heft die compt nemmer te spade.
Doet nu abstinencie, nu eest noch tijt te verdienen;
Vreest geen pyne noch bloedige striemen.
O broet der engelen, o guedicheyt groot,
Nedercomende uut dijns vaders schoot
In den joncfrouwelijcken lichaem Marien,
Op dat gy mi sondaer van sonden wolt vryen;
Waer sal ic vergelden die bermherticheyt!
Ja, mi en is niet dan sonde ende gebreckelijcheyt.
O eewich troost ende hopen der ermen,
Over mi, arme sondaer, wilt di ontfermen!
O vader, ontfanct weder dijn verloren scaep!
Ick bekenne dat ick verschult hebbe, ick armer knaep;
Ick bin niet weerdich te heten dijn kint!
Laet my doch als een diener huerlinc sint.
Bekentnis langt my heer die roeden;
Dat weeldich lichaem wil ic doen bloeden,
Dat heeft mi tot velen sonden gebracht,
Het heft gebruickt grote wellust dach ende nacht.
God die niet en wil des sondaers doot,
Die gheve dy een stercken moet,
Dat gy hier also wilt bereyden,
Dat gy hier nacmaels van hem niet en wilt scheyden.
| |
| |
Twivelt niet, so den sondaer sijn sonden sijn leit
Is God tot bermherticheit altijt bereit;
Die hem betrout sonder eenich bedriven,
Die mach nummermeer verloren bliven.
O vader, in ewicheit wilt bi mi sijn!
O God, soen, vergeft die sonden mijn!
O God, heilige geest, doer uwe genade
Wil ic doen penitencie, hoewel het si spade!
Nu, vleisch, ontfanct vry straf, die ghy sijt weert,
Voer die sonden die ghi altijt hebt begert;
Ghi hebt mi ghebracht in Gods toern ende groot noot;
Aldus wil ics u lonen, eer mi wech nimt die doot.
O broeders, alsus sol men dat lichaem castyen,
Op dat ic mijn siel van pynen mach vryen.
Straft haer sonden in desen leven;
So wil sy u God gherne vergeven.
God sy gedanekt met alle hemelsche heer;
Want nu doet Homulus mijn herten begeer.
Doer sijn penitencie werken bin ick nu gesont;
Dat sal hi genieten tot deser stont.
Ick wil nu van hem nummermeer sceiden;
Ick wil hem voer God, den heer, geleiden.
Hoe wel sijn rekening wilt vallen swaer;
Doer my sal sy nochtans werden claer.
Homule, verblijt u uut gront dijns herten,
Laet nu vallen alle bedroefnis ende smerten;
| |
| |
Dy naket nu vreucht ende alle salicheyt,
Die heeft overschenen Gods goedertierenheyt.
Bekentenis, getroutste boven al,
Wat is dat ick my so verbliden sal.
Dijn deucht, die te voren cranck was,
Is nu gesont ende wel te pas;
Also haest gy u tot penitencie hebt bereyt,
Doen verliet sy alle ongeval ende crancheyt.
Van blyschap moet ick wenen, ick can nau spreken;
My dunct mijn hert van blyscap wil breken.
Nu wil ick mijn lichaem noch meer castyen;
Des wil dat mijn duecht daer van sol gedyen.
Homule, uutvercoren pilgrim ende stercker helt,
Sijt vrolijc wy willen behalden dat velt.
Nu sijt gi gecleyt met dat brulofs cleit,
Die glorierende vreucht is u bereyt.
Doer u penitencie bin ic nu gesont;
Daer om wil ick by u sijn tot allerstont.
Gi sult u in Gods bermherticheit sencken,
Hy en wil uwer sonden niet gedencken.
| |
| |
Sijt gegroet, mijn eenich hopen,
Uut vreuchden geven mijn ogen waterdropen.
My verblijt nu meer u tegenwoerdicheyt
Dan alle der werlt genucht ende wellusticheyt.
Laet af het slaen, werpt wech die roede;
God die is van natueren also goede
Dat hy aentrict eenen goeden willen,
Een rouwich herte can synen toern haest stillen.
Trect aen dit cleet tot dinre salicheit;
Et is een teken der oitmoedicheit,
Dat selve is God seer aengeneem,
Ende oec dat vleesch tot maniere bequeem.
Lieve Bekentnis, hoe heet dit cleet?
Ick sie wel, het en is genen boeler bereet.
Dit is dat blinckende cleet der penitencie,
Sconer dan purper in Gods presencie;
Wanneer die sondaer dit cleet aentrect
So wert alle 't hemelsche heer verwect.
Homule, versmaet niet dit cleyt;
Mijn suster Bekentnis heeft u bereyt.
| |
| |
Ick wil gern aentrecken dit cleit der penitencien;
Ick hore, het is werdich grote reverencien,
Om dat dit cleet mynen richter so wel behaecht.
Nu willen wy aenvangen die reyse onversaecht,
Lieve Deucht, segt my doch, bid ic u voerwaer,
Oft mijn rekeninge nu is al claer.
Ja, Homule, u saeck is nu seer goet;
Alle dijn rekeninge is claer, hebt goeden moet!
Lof, eer ende danck, o almachtige God der bermherticheyt.
Die my ellendich doet so grote ontfermherticheyt!
Nu bid ick u, lieve Deucht ende Bekentnis, alle beiden,
Dat gy doch niet van my wilt sceiden.
Homule, wilt vreuchde bedryven;
Wy willen stantaftich by dy blyven.
Eer wy ons tot der vaert bereyden.
Moeten wy noch meer personen geleiden.
Lieve Deucht, ic wil gern volgen uwen rade;
Segt my wie sy synt, het wert spade.
| |
| |
Dijn Verstant, Stercheit ende Scoonheit
Sollen billics oec met dy lyden lief ende leit.
Dijn .v. sinnen moeten oec mit gaen,
Ende u in dijnre rekeninge oec bystaen.
Willen sy mit, dat is mijn begeer;
Nu, segt my, hoe crygen wy se heer.
Roept se al met haren namen,
Sy sollen u volgen al te samen.
Verstant, Stercheyt, Scoonheyt ende .v. sin,
Compt hier buyten, anders wil ick niet van hin.
Hier sijn wi, Homule, tot uwen dienste sijn wi bereit,
Waer gi toe wilt, 't si te lief of te leit.
Homulus moet reisen sorchlicke straten,
Hy begeert dat wy hem niet en verlaten,
| |
| |
Alsoe lange dat sijn rekening is gedaen;
Nu segt ons of gy met wilt gaen.
Ick wil u geven een goet bescheyt,
Waer Homulus wil, bin ick altijt bereyt.
Homule, wy willen alle by dy sijn,
Ons sal niet scheiden vreucht oft pijn.
O almogende God, geloeft moet ghi sijn!
Ghi doet my nu dijnre genaden schijn.
Dat dese trou geselschap wil by my bliven,
Dat sal ick uwer goedertierenheyt toe scriven,
Eerwerdich Verstant, genuchlike Schoonheit,
Liefde ende .v. sin, wonderlicke Stercheit,
Ombevlecte Deucht, Bekentnis schoon,
Die sware reyse wil ick willichlijck doen.
Compt onversaecht, ick wil u bystaen
Te water, te lande ende waer ghy wilt gaen.
Wi willen niet vreesen slaen noch kyven;
Met deser hellebaert wil ic alle vianden verdriven.
Homule, wilt ghi doervaren die werelt wijt;
Ick wil u by sijn tot aller tijt.
| |
| |
Homule, ick wil u oick niet verlaten;
Al sold ic daerom doot blyven opter straten.
Homule, die reise sal sonder mi niet geschien;
Mer ghi moet gehert sijn ende voer u sien.
So willen wy al van u niet scheiden,
Ende u nae uwen wille gheleiden.
Nu hoort, mijn vrinden, met uwen raet
Make ic mijn testament; want het is te spaet;
Half mijn goet geve ick den armen,
Op dat sich God mijnder wil ontfermen;
Dat ander geve ick mynen partyen;
God laet hen tot salicheyt gedyen.
Nu hoort, Homule, wat ick wil gewagen,
Ghi sult gaen totten priester ende u beclagen.
Ontfanct dat lichaem des Heeren,
Den heiligen olie van herten begeren;
Dan sydi bewaert voer allen leyde.
Gaet hin, wi twe willen u verdeyden.
Ja, Homule, dat doet boven al,
So een goet Christen mensche doen sal.
| |
| |
Geen keiser, coninck, hertoch noch grave
Is der have des minsten priesters gave.
Si maken uut broot, vleysch ende bloet Ons Heeren;
Den wech der salicheyt si ons oye leeren.
Mijn hert begeert oic dat heilich sacrament,
Dat sal mijn troost zijn in mijn leste ent.
Ic gae totten priester met oitmoedicheyt,
Ende clage dien mijn leyt met bitterheyt.
Ja, Homule, dat is wel gedaen;
God laet u tot een goet einde gaen.
God heeft de priesters geboden te eeren;
Sy sullen die menschen van sonden keeren.
God heeft se oyc zijn stathalders gemaect;
Wee, die den priesterlicken staet versaect!
Al wat die priesters binden ende ontbinden op der eerden
Sal gebonden ende ontbonden werden.
O priesterlicke staet, alder eeren weert,
Dwaes is hi die geen priesters begeert!
Doen God van deser eerden wolde varen
Beval hi Petrum sijn schapen te bewaren.
Het is waer den priesterlicken staet is aller eeren weert;
Mer si en doen niet dat Godt van hen heeft begeert;
Als hy aen den cruyse sterf voer ons den bitteren doot,
Doen vercocht hy niet die genade voer eertsche goet seer groot;
| |
| |
Mer nu vercoopt men die provenen, ick swyge sacramenten,
Als hoender, gansen ende ander enden;
Sy hebben eenen eet gesworen, reyn te leven;
Tfi, met aller ondeucht sijn haerder vele omgeven!
Ick hope, God sal die ondeucht van hen keeren;
Wy zijn haer gelijcke wel schuldich te eren.
Wy moeten volgen haer leere ende niet haer leven,
Voer haer sullen wy God geen rekeninge geven.
Die waerheit te spreken kan ick niet laten;
Het si hoe 't wil dat gaet zijnder straten.
Crambarabe, waer compt ghi heer,
Ende na wat lant is dijn begeer?
Van onsen vorsten ben ick hier gesant
Om te besien hoe 't staet in dit lant.
Dit lant gans naer mynen willen stelt;
Segt my doch hoe onser Homulus helt.
| |
| |
Homulus die brast dach ende nacht;
Den gecruysten Galileer hi gans veracht.
Siet toe dat hy sich van ons niet en went;
Ick hoorde huyden hem clagen zijn ellent,
Wy hadden hem gebonden ende gevangen;
Met dies quam daer een lollairt gegangen,
Ende oick noch twee christen wyven;
Doen moest ick wijcken, ick en cost niet langer blyven.
Als ick weder op die plaetze quam,
Den moninc noch Homulum ic niet vernam.
Wat segt ghi, sal ons Homulus afstaen?
Ick gelove eer helle ende eertrijck sollen vergaen.
Niet te min compt naerder hier by;
My dunct dat hy hier in der kercken zy.
Eens menschen stem hoor ick door de wend;
Luistert oic dat u Belzebub schend.
Wapen, nu ende tot allen dagen!
Het is Homulus, ic hoor hem sijn sonden clagen.
| |
| |
Och ja, dat had ick wel gedacht,
Als ic die christen wyven by hem sach!
Noch hoep ick niet Homulus zy de man;
Hi heeft ons so menigen trouwen dienst gedaen.
Wapen, ons geschiet gewalt ende onrecht!
Homulus heeft sich gebicht ende is berecht!
Alle ongeluck moet u met hem bestaen!
Wie duyvel hiet u van hem gaen?
Ick wil gaen ende dat Lucifer clagen;
Dan suldi al te dapper werden geslagen.
Wat, Larvicule, wilt ghi mi ongeluc maken?
Bin ick alleen schuldich in die saken?
Den gecruisten Galileer heeft ons dier vele meer genomen;
Sol ick daerom in ongeluck comen?
Ja, Homulus was u gegeven te bewaren;
Daerom sal men aen u geen slagen sparen.
Wat quelt ghi my sus met slaen?
Zijt ghi so stolt, compt my naerder aen.
| |
| |
Homulus compt, hy heeft voldaen;
Comt ende laet ons hem teghen gaen.
Die tijt te reysen is hier na by;
Eenieghelick sie dat hy wel bereyt zy.
O God, nu is getroost alle mijn gemoede;
Ghi hebt mi gespijst met u godlike goede.
Gi, lieve vrinden, ic ben van herten vrolich,
Dat ic u alhier sie teghenwoerdich.
Op dit cruys legt u hende,
Ende compt met my aen mijn leste ende.
Die eewighe God moet my geleyden!
Gy, lieve vrinden, wilt doch nu van my niet scheyden.
Homule, sorcht niet, ick wil by u blyven,
Gelijc als handen ende voeten bi dynen lyven.
Ic gelove dat gy weder compt in dit lant,
Ic gelove u, halt op eyn hant.
Het en can u also qualick niet gaen,
Ick sal u altoos bistaen,
Al waert ooc in den afgront der hellen,
Noch wil ick mijn lijf voer u stellen.
| |
| |
O, wat een sware reise moet Homulus bestaen!
Den wech syner voervader moet hi gaen.
Homule, sijt niet vervaert noch versaecht;
Siet aen mijn lijf hoe u dat behaecht.
Ic hebbe so stercke aderen ende beinen;
Alle vianden wil ic verdryven allein.
Och, de dootsweet bric my uut met gewalt:
Handen, voeten ende al min bloet wert my calt;
Ic voele dat mijn leven is gedaen.
Lieve vrunden, wilt doch nu niet van mi gaen;
Mijn reyse sal nu seer haest sijn gedaen.
Siet in dat graf sal ic liggen.
Daer in moet ick werden tot erden;
Dan sal ick haest vergeten werden.
Wat, Homule, wilt gy in dat gat gaen?
Dat en is voerwaer niet wijslijc gedaen.
Al wat op erden heeft dat leven
Dat sal der erden weder werden gegeven.
| |
| |
Wat sol ick my also bederven?
Quaem ick in dat gat, ick moste sterven.
Ja, Schoonheyt, om sterven eest gedaen;
Alle ding moet ick achterlaten onder son ende maen;
Mer my is een goeden troost gegeven;
Hier boven sal ick in ewicheyt leven.
Homule, ghi moet seer wel connen callen,
Wan ick met u in dat gat sol vallen
Alle geloeften ende toeseggen wil ick versaken;
Vaert hin, by God, den heere, moet ghy geraken.
O Schoonheyt, wilt ghi also haest afstaen?
Ghi hebt toch een eet gesworen met te gaen.
Ick bin doof, ic hoore niet wat ghi wolt;
Ick en sage niet om silver noch golt.
Dat graf heeft my so gans verveert,
Daer om heb ick my van u gekeert.
Ick heb geglorieert in mijnre schoonheit.
Nu ziet hoe ontrouwelijck zy by my deit;
| |
| |
Si vliet van my oft sy werde gelaecht,
Dat merct die aen u selfs behaecht.
Niemant derf op schoonheit verlaten;
Als die doot comt, gaet sy haerder straten.
Homule, dit spel wil my oic niet behagen;
Daerom wil ic u mijn geselschap afsagen;
Ick gae niet voorder met in dat gat.
Adieu, Homule, ick bin dijnre sat.
O Stercheyt, wilt ghi u dan van mi scheyden!
Wie sal my dan den verren wech geleyden?
O Homule, dijn reyse is vele te swaer;
Voer dat gat grouwelt op 't hooft mijn haer.
O Stercheyt, wilt een clein tijt by my bliven,
Ende helpen mijn grote bangicheyt verdriven.
Ick en doets niet, dats cort af;
Mi grouwelt vele te seer voer dat graf.
Meint ghi mi so in dat gat te versmoren!
Nutter ware mi dat ghi niet waert geboren.
| |
| |
Wilt ghi my so mijn geloefte holden?
Ghi seit, geen liden van mi u sceiden solden.
Al had ick dat ten geilighen gesworen,
Ick versake u, solde ick doer u sijn verloren.
Ons geselscap ende vrinscap moet nu sceyen,
Al solt gy oec uwen navel uut screyen.
O Stercheit, in u en is gen stantafticheit;
Die u betrout, hoe gans wert hi verleit!
Ghy sijt alt genoch alleen te gaen;
Het ware scande dat yemant met sol gaen.
Ick hebbe u nu verre genoch geleyt;
Dat ic sus verre bin gegan, dat is my leit.
Lieve Stercheyt, wilt u niet toernen noch verstooren;
Gy en sult van mi een vort niet meer horen.
Rust dijn hooft ende maect u bereit;
Gy moet in't graf, het si dy lief oft leit.
| |
| |
O Stercheit, hebt gy mi also haest gelaten;
Scoonheit ende gy meet mi met eender maten.
Op u had ic alle mijn hopen gestalt;
Nu laet gy my in lyden seer menichfalt.
Homule, ick wil mi nu oock verliesen;
Gy moecht wel eenen anderen geleytsman kiesen.
Al waer dat graf met gold beslagen,
Nochtans liet ic mi daer niet in dragen.
O Verstant, o Verstant, is dit nu recht,
Dat gy mi versaeckt, mi arme knecht!
Het is verloren dat gy lang roept: Verstant!
Mi dunct die doot is naby der hant;
Daer om wil ick my van hier maken;
Weenen wort hier beter coop dan aen 't lachen geraken.
Vliet doch niet also, compt naerder hyr by,
Ende besiet hoe dat graf ghestelt sy.
Wat sol ick naerder comen by dat graf;
Ic waer daer liever hondert mylen af!
| |
| |
Als ic hoer noemen, verscrict al mijn bloet;
Sol ic dan besien? Neen dat en waer niet goet.
Homule, ic wil nu hier niet langer beyden;
Adieu, vaert hin dat u God moet geleiden.
O coninck des hemels, nu is 't al gedaen,
Dat roer is wech, dat scip moet haest te gronde gaen.
Scoonheit, Stercheit ende mijn Verstant
Sijn daer van dan; die doot is naebi der hant.
Homule, ic wil minder vrouwen nae gaen,
Blive ic langer, si sol mi bekyven oft slaen.
O, vijf sin, wilt also niet callen;
Ick hope niet dat gy my wilt afvallen.
Denckt gy dat ick bi u sol bliven allein,
Als u alle mijn gesellen verlaten gemein.
Si doen oft sy sagen vuerige draken;
Niemant wil hem den graf naerder maken.
Gelooft my, ick sal mi bat besinnen;
Laet af biddens, aen mi en sult gy niet gewinnen.
Wilt gy mi altesamen afstaen?
O God van hemel, so moet ick alleen gaen!
| |
| |
Neen, Homule, gy en sult niet gaen alleyn;
Ick wil met, ende dijn siel maken reyn.
Die mi te vrunt maeckt in sijn leven,
Den wil ic ooc in den doot niet overgeven.
O .v. Sin, waer mit heb ic verdient aen dy,
Dat gy u niet ontferms over mi.
Roept wat gy wilt, ic wil niet hoeren;
Ick wil gaen te huys ende sluyten alle mijn doeren.
O, edel Duecht, verlaet toch niet mi, ermen!
Ic sie wel niemant en wil minder ontfermen.
Homule, gy sult geen twifel hebben an min,
Hebt goeden moet, ic wil niet sceiden van din.
Set u vri op mi een vast betrouwen,
Die mi te vriende heeft die en derf niet grouwen.
Nu sie ic dat sie alle op een ijs bouwen,
Die iemant anders dan die deucht betrouwen.
Ic sie niemant dan mijn deucht bi mi staen;
O Bekentnis, wilt gy ooc van mi gaen?
| |
| |
Neen, Homule, ick wil u niet begeven;
Dijn siel si erst in den eewigen leven.
Danc heb, Bekentnis, din costelic woert,
O wee, mijn hert moet breken, ick voel wel ick moet voert,
Neempt aen my exempel al die dit hoort en siet;
Meret hoe alle ding, besonder min deucht van mi vliet.
Al wat die mensche lief heft op erden,
Verliest hem, wan hy ter erden sal werden:
Scoonheyt, Starcheyt, ·v· Sin ende Verstant,
Si verswinden als den schijn aen die want.
Van alle siner vrinden isser geen gevonden,
Die hem trooste in des doots stonden.
O mensche, nempt spiegel oft exempel aen mi,
Ende laet die werelt niet langer bedriegen di.
Betrout niet op Starcheyt of op geen vrient,
Als die doot coempt verswint als die wint.
O coninck der engelen, o moeder der bermherticheit,
Staet mi by dat ick van den duyvel niet en werde verleyt!
Duivel, hoe staeghet? Hoe staen die saken?
| |
| |
Ghy solt my wel rasent ende uutsinnich maken;
Ghy haddet vertoegen te lange dijn beveel;
Dat sal my schaden Homulus siel.
Ick wolt langhe volbracht hebben mijn bevel;
Mer gy ginckt lopen vele te snel.
Die moninck die ons soe hadde verveert;
Ick ghelove die heeft den Homulum van u gekeert.
Ick sie oock twe vrouwen by hem staen;
My dunckt daerom derft ghy niet naerder gaen.
Ja, zynt dat der galilcetsche Jesus wert gheboren
Heb ick ende ghy groote gewalt verlooren.
Soe haest als hy aen den cruyse werdt gehangen
Weerdt onser ghewalt ende cracht ontgangen.
Die moninck droech zijn bildens aen zijn staff;
Had ghy oock niet soe haest gheweeken aff,
Dan te naerder willen wy ons by maken;
Het is tijt dat gy uutricht dijn saken.
Sijn hert wil ick hem affsteken behend,
So hast die ure is gelopen ten end;
Mer my dunckt ghy sult hier niet vele halen,
Hy hefft Godt zijn siele nu bevalen.
Neen, ick en wil noch niet van hier gaen;
Wie weet hoe hy aen 't eynde sal bestaen.
| |
| |
O coninck der engelen ende eewicheyt,
Sta my by dat my der duyvel niet en leyt.
Homule, voer den viant wil ick u bewaren,
Ende voer u dijn rekenschap verclaren.
O goedertieren vader, een goet eyndt wilt my maken!
O wee! hoe bitter is die doot te smaken!
O Godt, trooster aller bedroeffder herten!
Ontfermt dy ende vercort den Homulo zijn smerten.
O herde sentenci over 't menschelijcke geslecht!
Die doot nemet al, het zy here of knecht.
O coninck der glorien ende der eewicheyt,
O Maria, moeder der barmherticheyt,
Staet my by in mynen lesten end;
O Vader, mynen geest bevele ick in dynen hend!
Homulus hefft betaelt, dat ghy noch zijt schuldich,
Daer om eenyeghelijck ghedencket ende zijt geduldich.
Wie Godt dient ende die duecht verkiest
Vindt daer aen troost, wan hem alle dinck verliest.
| |
| |
Ick hoer der enghelen stemmen singen;
Van vreuchden alle hemels borger springen;
Want Homulus rekeninghe is claer bevonden;
Een borgher des hemels wert hy deser stonden.
Compt, uutvercoren bruyt des hochsten heren,
Dyner tocompst al hemelsce borger begeren,
U duecht heft gemaect u rekeninge claer,
Die viant sal aen u niet hebben een haer;
In ewicheyt sult gy met dijn bruygom regeren,
Daer om zijn zy salich de hem van sonden keren.
Nu compt met my in dat ewich leven,
Verblijt u, al u sonden zijn u vergeven.
Gy, vrienden rijck, arm, groot ende cleyn,
Laet u dit spel een spiegel zijn in 't gemein.
Bedenckt altijt wat gy nu hebt gehoort ende gesien,
Dat ons altsamen des gelijcken sal gescien.
Het sal ons gescieden in sulcker maten;
Daerom sich niemant sal verlaten
Noch op rijcdom, vrienden noch erffschap,
Op geen schoonheit, noch goet geselschap,
Noch op mans stercheit, noch hoege verstant.
Het verswijnt al, als den sciem aen die want;
Want ons die doot wilt over vallen
En salder niet een blyven deser allen;
Alleen die duecht blijfft stijff ende vest,
Wan hy die siel van den lijf verlest.
| |
| |
Daer om laet ons na der duechden streven,
So sal ons Godt die sonden vergeven,
Ende sal opheffen zijn strenge sentencie;
Niet meer doen is die beste penitencie.
Die doot mach ons niet ververen,
Ja, wy sullen zyner van herten begeren,
Ende moeten den wormen worden te deyl,
Ende in dat eertrijcke rusten een cleyne wyl
Tot dat het wederom sal opstaen,
Ende alle vleys van Godt loon sal ontfaen:
Den vromen die ewige salicheyt,
Den boesen die hel, die allen duivelen is bereit,
Daer voer ons Godt, der vader, bewaer,
Ende helpt ons in der vromen schaer
Doer Jesum Christum, zynen lieven soen.
Hier met willen wy 't besluyten doen;
Daer om nemet voor goet, mijn lieve heren,
Ende wilt dit spel ten besten keeren.
|
|
Auteursrechtvrij