Vereenigde dichtwerken. Deel 2. 1850-1869. Najaarsvruchten en winterbloemen

[p. 273]

Het huismoederken.

I.

Dans en feest moog andren streelen,
Die zich in het huis vervelen,

Vlammend van genietingslust,

In den avond, in den morgen,
Heel den dag is zij aan 't zorgen,

Nimmer heeft Katrijntje rust.

't Kindergoedjen ligt te bleeken,
Of, gewasschen en gestreken,

Legt ze 't in de lade neêr,

En de schoentjes zijn geblonken,
Kousjes 't hagelwit geschonken,

Voor 't feest van den Lieven Heer.

Zie, de beddekens verluchten,
En geen schepselkens verzuchten,

In de reus,^*) of in den stoel;

Eer ze twalef maanden tellen,
Kunnen zij al 't voetje stellen,

In 't blij kinderlijk gewoel.

*) De reus is een van wisschen gevlochten ringkorf, waar men in onze streek de kinders in zet, om ze te leeren loopen, vooral bij de arbeidersklasse. Dat woord is hier algemeen aangenomen; eene andere benaming zou men niet verstaan.

[p. 274]

 

Is het middaguur geslagen,

 

Vader moet, met spijt, niet vragen:

 

‘Is 't alweêr die koffiepot?’

 

Goede soep en voedzaam eten

 

Doen hem d'arbeidslast vergeten,

 

Zoete troost voor 's werkmans lot.

 

 

 

's Zondags, netjes in de kleêren,

 

Mag hij in den kring verkeeren,

 

Waar de goede burgers gaan;

 

En dan, ja, het pintjen drinken,

 

't Zilvren uurwerk laten blinken

 

Op het vest, fier aangedaan.

 

 

 

Of hij wandelt met de zeven,

 

Naast zijn vrouwtje, in 't groen der dreven;

 

Menig wandlaar kijkt hen na.

 

De een zegt: ‘ô, wat last van kindren!’

 

De ander: ‘zal 't daar nooit vermindren?

 

Wint hij 't broodje? - de arme gâ!’

 

 

 

Maar och! oordeelt niet, ô menschen!

 

't Gaat daar alles wèl, naar wenschen,

 

't Regent manna op dat huis.

 

Waar de tweedracht niet komt kwellen,

 

Kan men ligt er zeven tellen,

 

Dáar verdwijnt het huwlijkskruis.

 

 

 

't Net Katrijntje weet te sparen,

 

Werkend vóor het morgenklaren,

 

Nimmer stapt zij 't huisjen uit,

 

Om te klappen en te snappen,

 

Liever blijft zij 't kleedje lappen,

 

Bij de wieg der jongste spruit.

 

 

[p. 275]

 

't Nut, door 't onderwijs te geven,

 

Mint ze en zorgt voor 't geestesleven,

 

Dat de kindren boeit aan plicht:

 

En de boekenschat^*) der stede

 

Geeft in 't huisje licht en vrede,

 

Waar het leesuur 't goede sticht.

*) De Volksbibliotheek. In onze stad worden de Vlaamsche boekwerken met geestdrift gelezen, ja, in meest alle werkmansgezinnen is het lezen een avondfeest geworden.

II.

Is die werkman niet een koning?
Schouw slechts in zijn kleine woning,

't Lacht er al van zuiverheid:

't Spiegeltje aan den wand, de printjes,
En de taschjes en de pintjes, -

't Wiegje is netjes overspreid.

En de rooster in de schouwe,
't Kroontje van de Lieve-Vrouwe,

Glimmen zilvrig. - Zie, hoe fijn

De gordijntjes aan de ruiten
Zijn geplooid, - ze denken buiten,

Dat ze uit kant geweven zijn.

Loeren wij door 't venster henen,
's Avonds, als het uur der kleenen

Naar de krib en 't wiegje roept:

Hoe bevallig is ze omgeven,
Aan het maal zijn ze alle zeven

Schilderachtig zaamgegroept!

[p. 276]

 

't Groepje is straks van-ééngescheiden:

 

Spruitjes, die den slaap verbeiden,

 

Draagt ze weg. - Vol poëzy

 

Zijn die teedere moederzorgen:

 

Zij kust ze allen, en: ‘tot morgen!’

 

Voegt het hart er innig bij.

 

 

 

En nu naait zij; - 't Vlaamsche kantje

 

Speldewerkt Elisa; - Jantje

 

Leest uit 's lands geschiedboek voor;

 

En de knaap van negen jaren,

 

Bij 't Communieboek doorblaêren,

 

Geeft aan plicht en taak gehoor.

 

 

 

Welk een schildergeest kan rusten,

 

Zich niet in 't tafreel verlusten,

 

Waar die Moederzorg gebiedt,

 

Om op 't doek het weêr te geven,

 

Vol natuur, beweging, leven, -

 

Kom, Teniers! ontwaakt gij niet?

 

 

 

- 1866. -