|
| |
| |
| |
Grafkrans voor Petronella Moens.
Wat sombre maer dreunt my in de ooren?
Is 't waerheid? heeft de dood myn kunstvriendin geveld?
Ja, heerlyk praelt ze in hooger kooren,
Waer 't Englenheir haer deugden meldt.
O, weenen wy niet dwaes om die ons heeft begeven,
Hoe wreed 't ons harte neêr moog' slaen!
Zy wisselde dit brooze leven
Voor 't eindloos-zalige bestaen.
In stroomen lichts mag zy nu zweven.
De goede Godheid sprak haer: ‘Zie!’
Ze ontsloot het oog en zag der schepping harmonie.
| |
| |
Dit denkbeeld, kan 't myn hart verkoelen?...
Neen! stroomt, myn tranen, breekt uit volgekropte hart,
En heelt, kunt gy, het diep gevoelen
Van myn onheelbre zielesmart.
Ja, 'k zal, o dierbre Moens, oneindig om u treuren:
Ik zag, met onbeschryfbre vreugd,
My uwer vriendschap waerdig keuren.
'k Aenbad uw kunst, ik eerde uw deugd,
En schetste zelv' met ryker kleuren,
Wanneer uw hand 't penseel my gaf.
Helaes! die troost, die vreugd, 't zonk al met u in 't graf!
Gy kwaemt zoo vaek myn druk te stade.
Ik werd uw zielsvriendin. Hoe wreed de ramp myn ziel
Met zwarten weemoed overlaedde,
Wat helsche nacht rondom my viel,
Een troostingryke strael mogt op myn citer zinken,
Toen gy my liefde en laefnis bood.
Gy deed de tael my tegenklinken,
Die balsem in myn wonden goot.
'k Zag dan een sprankje heils weêr blinken,
Ontvonkeld door uw dierbre gunst,
En 't vaderlandsch verdriet week voor 't genot der kunst.
'k Mogt - ach, zoo ver van u gescheiden -
U, in verbeelding slechts, een dankbre omhelzing biên,
En bleef het zalig uer verbeiden
Dat in uwe armen my zou zien.
| |
| |
En nu? - mag ik nu eens het dierbaer Holland groeten,
Voor teeder zusterlyk onthael,
Moet ik uw somber graf ontmoeten!
God ziet hoe troostloos ik hier dwael.
Niets kan my uw gemis verzoeten;
'k Vraeg, 'k zoek u, nooit genoeg beschreid,
En niets, niets vind ik dan de smart en de eenzaemheid.
Niet feller voelde Paul zich schokken,
De troostelooze Paul, aen de opgeruide zee,
Die hem zyn liefste had onttrokken.
Geen laefnis voor zyn nypend wee,
By 't dalen van den nacht, by 't ryzen van den morgen:
‘Virginia, geliefde, keer!
(Riep hy, bestormd door duizend zorgen)
'k Bemin u altyd even teêr.
O zee, wat houdt gy haer verborgen?’
Maer, ach! wat antwoord geeft de vloed? -
Hy spoelt de dierbre voor zyn' sidderenden voet!
Had ik uw sterfbed mogen naken,
Ik had met kus op kus u 't jongst vaerwel geboôn;
'k Had aen uw sponde blyven waken,
Tot gy den jammer waert ontvloôn;
'k Had d'onverbidbren dood zyn offer zien bestryden,
En by dien toestand overdacht:
‘Gelukkig, die der deugd zich wydden!
Hun jongste slaep is kalm en zacht.’
| |
| |
Zoo leerde ik van u moedig lyden,
Wen 't doodzweet op myn wang ook beeft,
En my een teedren vriend den jongsten handdruk geeft.
Zeg, dierbre, zeg wat bron van weelde,
In bovenzonsche sfeer, voor brave zielen vliet!
Al 't schoon, dat zich uw geest verbeeldde
In 't helderst licht, beschouwt ge 't niet?
Zeg my, zeg aen 't heelal of groote Newton faelde,
Toen hy van aerde, zon en maen
De onzichtbre schikking heerlyk maelde?
Heeft Keppler 't godlyk plan geraên,
Toen hy der starren loop bepaelde?
Zeg, werd in 't einde uw blik verzaed,
Waer gy de gouden harp der Serafynen slaet?
Verhef u, Holland, op haer glorie!
Wat vrouwen ook Euroop om dichtvermogen roemt,
Nooit heeft zy, in haer kunsthistorie,
Een grooter wonder opgenoemd.
Mogt haer geleerdheid roem en eerbied tot zich trekken,
Door eedle zielshoedanigheên
Moest zy ook ieders achting wekken.
Waer zy, door 't onheil zelv' bestreên,
Den lyder kon ten troost verstrekken,
Ontsloot zy gul haer zustermin,
En 't dichterlyke hart dronk zuivren wellust in.
| |
| |
Al zag zy 't donker haer omgeven,
Licht was het in haer ziel, gelyk haer zang zoo schoon.
Wat zy nooit voor haer oog zag leven,
Verzinlykt en bezielt haer toon.
Schoon nooit haer duister oog in 's minnaers oog kon lezen,
Schept zy een' lieven lonk en lach
En 't warmst gevoel op Damons wezen,
Toen hy zyn liefste Fillis zag,
En 't minnevuer voelde opgerezen.
Wat onschuldsblosje siert de maegd,
Als hy die liefde tuigt, en 't eerste kusje vraegt!
Ik juich, als ze op de gouden snaren
De grootsche daên bezingt van Tromp of Barneveld;
Ik ril, als zy 't op dolle baren
Gezweepte schip voor oogen stelt.
Ik voel myn ziel geraekt, doet zy een weesje zuchten
En maelt ze een droeve weduwvrouw,
Die al haer hoop en troost zag vlugten,
'k Verzink met haer in diepen rouw;
Maer schildert zy Pomona's vruchten,
't Heil, dat elk jaergetyde biedt,
't Is reine zaligheid die van haer speeltuig vliet.
Genoeg! zy heeft het loon verworven
Den braven sterveling in 's Heeren ryk bereid;
Ze is met een vast geloof gestorven,
Beducht voor graf noch eeuwigheid.
| |
| |
Die kracht had Jezus' leer haer om het hart geklonken:
Wie, meer dan Moens, betrouwde op God?
Wie heeft in deugd meer uitgeblonken,
Geteisterd door het wrangste lot?
Maer thans is haer meer heils geschonken:
Haer drukt geen droeve blindheid meer,
En 't nu verhelderd oog blikt op ons, juichend, neêr.
|
|
Auteursrechtvrij