|
| |
| |
| |
Palfyn.
'k Ben moeder: 't zegt genoeg, opdat ik voor u kniel' -
Den warmen toon u zing', geofferd door de ziel;
Op uw eerwaerdig graf, Palfyn, gebloemte strooije;
Erkentlyk nederzink', de handen samenplooije,
En 't dankgebed u storte, u, die aen 't zwak geslacht,
Naest Gode de eerste, hulp in doodsgevaren bragt.
De maen speelt over berg en vlakte,
En giet verzilvring op 't getakte;
| |
| |
Een grafrust overheerscht de stad.
Er gaet op 't eenzaem, treurig pad
Een Priester, voorgestapt van lichten,
Die 't naken van den dood berigten.
In 't huis, waer angst en leed
Een jonge moeder fel benauwen.
Geene uitkomst, die zy op ziet blauwen:
Verschriklyk woelt de barenstyd,
Met leven, met natuer in stryd.
Geen schrandre hulp, door de aerd gezonden,
Kan redden in die bange stonden.
Zal 't graf die jonge bloem verslinden -
Den teêrsten huwlyksband ontbinden -
En haer ontrukken aen het wicht,
Dat, schreijend, nog in 't wiegje ligt;
En haer ontrukken aen de kleenen,
Die aen des vaders knieën weenen?
Onnoozle duifjes, die 't satyn
Der donsen pluimen nog ontbeeren,
Om koude en regen af te weeren.
| |
| |
Het naekte lyfje zou vergaen:
Laet hen de moederwiek omslaen,
Om lust en leven uit te broeden;
Laet nog dien Engel hen behoeden!
Ze is moeder by dien nood.
Haer moed groeit onder leed en tranen:
Ja, schoon, by 't priesterlyk vermanen,
Elk rond haer vruchtbre sponde rouw',
En, neêrgeknield, de handen vouw',
Om heuglyke uitkomst af te smeeken,
De moederhoop staet onbezweken.
Haer glans onttrok aen berg en vlakte,
En 't zilver afdreef van 't getakte -
Maer eer de stilte week uit stad,
Keerde op het eenzaem treurig pad,
De Priester, biddend: ‘Albehoeder,
Verzacht ten minste 't uer dier moeder!’
Die haer aen 't graf betwist,
En op den dood wil zegepralen?
Wie doet er troost op 't sterfbed dalen?
| |
| |
Palfyn!.... Zyn geest rees, en doordacht,
En schiep, vol stoute vindingskracht.
't Geheim der Vroedkunst ligt ontbonden:
't Verlossingstael is uitgevonden.
Geleid door vlug verstand,
Beproeft dat stael met vast vertrouwen;
Nu staekt het droef gezin zyn rouwen;
God steunt de lyderes: daer glydt
Het wicht, verlost uit fellen stryd,
In de armen van 't ontkiemde leven,
Met haer den greep des doods ontheven.
Door blydschap eerst onttoomd,
De traen van d'afgestormden vader:
Hy vliegt den aerdschen Engel nader,
En drukt de hand, die redden mogt,
En kust den vriend, die rustloos zocht
Om 't wondermiddel uit te denken,
En adem aen het kind te schenken.
In de armen gade en spruit,
En laet zyn boezem overloopen
Van heil: het moederhart gaet open;
| |
| |
Volzaelge tranen klimmen op,
En danking zingt in elken drop;
Zy poogt ze in woorden uit te drukken,
Maer hygt, bedwelmd in dit verrukken.
Stem, stem den lofzang, stem hem luid
Voor uw Palfyn, uwe echte spruit,
O Vaderland. - Beloon 's mans zwoegen,
Om aen uw krans een bloem te voegen.
Omstrengel met uw moederkroon
Den schedel, bukkend voor uw troon,
En voer hem rond op d'eerewagen:
De dood ligt door zyn hand verslagen!
Ach, hulploos laet de onzalige eeuw
(Ja, hulploos als de schaemle weeûw)
In de eenzaemheid, Palfyn, u weenen.
Het krukje steunt uw zwakke beenen,
De spiegel van het oog verdooft,
Een witte krans omspant uw hoofd,
En nog mag u geen leerstoel ryzen,
Wiens dons u zachtjes laet vergryzen!
Als minder de ouderdom dan 't leed
U 't breede voorhoofd rimplen deed,
| |
| |
Is't waer, zaegt gy dan al uw vrinden
En de uwen door het graf verslinden?
Heeft, Gryze (ach, arme Gryze!), de aerd
Geen liefdeband u meer bewaerd,
En blyft u niets om 't hart te laven
Dan 't knielen op geliefde graven?
Verlaten staet gy daer: alleen
Treedt, met een hemellachje, heen
De Godvrucht, de echtste stut in 't lyden:
Die vrome leert u 't leed bestryden.
Al rukke nood uw laetste pand,
Uw laetste huisraed uit uw hand,
Voor 't heilig kruisbeeld neêrgebogen,
Droogt gy met haer de schreijende oogen.
Gy zwoegt met onbezweken lust:
Zoo stapt de pelgrim die niet rust,
Zoo wekt de landman, onder 't ploegen,
Zyn boezem op tot zoet genoegen;
Zoo zingt de nachtegael zyn lied;
Zoo heerscht de star in 't nachtgebied,
Zoo sluit de bloem haer kelkjen open,
En slaeft de bie, daerheen geslopen.
| |
| |
Schep moed, Palfyn, dien God bescherm'!
De gure winter teelt gekerm
By de armen, die in benden zwerven,
Om, beedlend, de aelmoes te verwerven.
Er nadert een vertwyflingsuer:
't Is koud; uw haerd mist vonk en vuer;
't Is avond; 't lampje ontzegt te branden,
Ten troost van die bedrukte wanden.
De hagel geeselt raem en dak;
De wind, die uit zyn holen brak,
Blaest door het huisje in spleet en gaten.
Stom zit dat groot vernuft, verlaten:
Geen uitzicht, dat een haven biedt.
Het eenigst, dat hem de armoê liet,
Waeruit zyn geest nog vreugd kon putten,
Moet hem voor hongersnood beschutten!
Hy raekt zyn waerde boeken aen;
Hy kust ze, en stort een teedren traen.
't Moet zyn: hy vat ze, legt ze neder,
Doorbladert, sluit, en opent weder;
Zyn oog schiet nog een liefdestrael
Op zyn Galeen, op zyn Vesael:
Hy kan van Hippokraet niet scheiden -
Al vrienden, die hem trouw geleidden.
| |
| |
Wat bange proef! wat lange kamp!
Gy zegepraelt, verwoede ramp!
Hy zucht: ‘Die kunstschat moet verdwynen!
Verlaten thans van al de mynen.....
O groote God!’ - Zyn geest verlamt,
Zyn heilge moed is uitgevlamd -
De blik, eens flonkrend, uitgeblonken,
En 't laetste droombeeld hem ontzonken.
God zag 't meêdoogend aen: daer vloog
De Dood hem toe, met teeder oog,
Om hem voor de aerde te beschermen,
En nam hem op in minnende armen.
Een klokje klepte op stillen toon;
't Was 't kerkgeluid der arme doôn,
By wie zyn lyk werd neêrgesmeten,
Van volk en vaderland vergeten.
Reeds een halve eeuwe sliep die zalige in het graf:
Geen sterfling, die er bad; geen, die hem tranen gaf;
Alleen de vlindertroep omspeelde zyn gebeente,
En 't wildgeschoten gras verving een zerkgesteente.
Maer 's vreemden afgunst waekt en loert: aen andren grond
Wyst zy de glorie toe van d'eedlen reddingsvond.
Nu gloeit de twist om de eer, den levende eens geweigerd;
Want Belgie is ontwaekt: haer krachtig pleitwoord steigert,
| |
| |
En zegeviert: haer blyft de onsterfelyke kroon.
Nu eerst bouwt ze een altaer voor zynen naem. Hoe schoon
Doet reeds hem 't oude Gent den hoogtydswierook walmen
Op 't plekje, waer hy rust! Festoenen, bloemen, palmen
Omwiegelen zyn graf, naest d'eiken burgerkrans;
Zyn lof doorklinkt het land; de lykbus ryst vol glans,
Die zyn geheiligde asch voor de eeuwen moet bewaren.
Eerbiedig groet haer 't volk, in 't onverzaedbre staren,
Terwyl een stille traen uit peinzende oogen breekt,
En ziet zyn grootheid, die in 't levend marmer spreekt.
Myn stadgenoot, Van Poucke, uw liefdryk mededoogen
Om 's mans omnevelde eer had innig u bewogen;
Uw beitel tooverde, en ontwolkte zynen roem.
Zoo heft de zilvren dauw den kelk der veege bloem
Weêr op, en tooit ze lief met verschontloken kleuren,
En weêr verkwikt zich 't hart in hare milde geuren.
'k Ben op uw liefdedaed hoovaerdig: zy betoont,
Wat zielenadel in een vlaemschen boezem woont,
Die 't Kunstenkoor vereert, door welk een voet vertreden,
En de ouderlyke deugd bewaert by vlaemsche zeden.
Gy juichte, toen gy uit den hemel nederzaegt
Op 't zuiver offer, dat den Heer ook heeft behaegd,
Palfyn! - Ja, 't was de kunst, die 't hoofd der kunst bekroonde;
't Was onbesmette deugd, die hemeldeugd beloonde.
Uw eernaem klom omhoog, en praelde heinde en veer:
De nacht, die hem omsloot, viel voor den beitel neêr!
| |
| |
Men roeme vry den vond, uit Newtons brein geboren,
En Kosters geest, die d'aerd het tweede licht deed gloren,
Waer klopt een harte, dat den sterveling niet mint,
Die uit den afgrond redt, het leven schenkt aen 't kind -
Tot fieren moederrang de vrouw verheft, en de eere
Voor 't scheppende vernuft slechts toewydt aen den Heere?
Rys uit den doodslaep, rys, o gy, zyn Vaderstad!
Verhef u, Kortryk, trotsch op dien benydbren schat.
Mag' 't Gulden-sporenveld van gryze grootheid tuigen,
Voor uw Palfyn ook moet de knie des vreemden buigen.
Welaen, uw offer aen den lande, aen God gebragt!
Klimme op uw moederwenk van uit der jaren nacht
Dat beeld! Het klimm' niet ver van uw doorluchte velden;
En blinke, ook by den gloed der oude vlaemsche helden.
En dan, o Moeders, als hy daer op 't voetstuk pronkt,
U toelacht met een oog voor u in liefde ontvonkt,
Alsof zyn groote geest hertreden was in 't leven,
Om redding aen te biên wen 't vreeslyk uer doet beven,
Treedt dan in kooren toe: heft blyde hymnen aen,
En drukt op 't heilig hoofd den krans van lauwerblaên;
Viert hem een jaerlyksch feest, waerop uw kindren glansen,
Zoo lang de morgenstrael van uit de purpren transen
Zyn Kortryk groet; zoo lang de Vroedkunst roem geniet,
En moedervreugd haer vrucht den vaderlande biedt!
|
|
Auteursrechtvrij