Grenzen

[p. 25]

Het Gezin

Het was zoo vreemd weemoedig het te weten,
Ons samenzijn, de zomeravond buiten,
Dit vredige - en toch niet te vergeten
Dat vrede noch geluk den tijd kan stuiten.

De roode schemering zonk op de ruiten.
Toen zwegen wij, alsof we elkaar verweten
Wat niemand wist. Wij hoorden afgemeten
Klokslagen de stilte trillend omsluiten.

Zouden wij lang nog bij elkander wezen?
Angstig van liefde ontvluchtte ik hun oogen,
Eenzaam en naar mijzelven afgewezen.

Had mij de roode schemering bedrogen
Of rees in allen een onmeet'lijk vreezen?
De donk're takken langs het raam bewogen.