Stop je hoofd nooit in een spinnenweb

(Als je tegenkomt, ga dan naar bladzij 135. En als je het boek uit hebt, kom dan op bezoek in VillA Alfabet, op bladzij 132-134.)

[p. 6]

Emigreren is niet eenvoudig. Isolde ontdekt dat je allerlei nieuwe regels en regeltjes moet leren als je in een ander land gaat wonen. En als je er een beetje anders uitziet dan de bewoners van het nieuwe land, word je uitgescholden, totdat...

[p. 7]

1 De haan kraait zo luid, omdat hij trots is op de kroon op zijn kop

‘Hierbij wil ik Martin Plaat onderscheiden met de Ereorde van de Gouden Ster,’ zei de president op plechtige toon.

Boi, wat voelde hij zich geweldig. Daar stond hij, een jongen van bijna twaalf, in het paleis!

De vrouw van de president kwam erbij met op haar uitgestrekte handen een grijs kussen, waarop de onderscheiding lag: een glinsterende gouden ster.

‘Een halfjaar geleden...’ ging de president door.

Ja, zo lang geleden was het al weer, dacht Martin. Zijn oma had hem ‘geroepen’. Nou ja, ze had hem gemaild of hij naar Nederland wilde komen. Natuurlijk wilde hij dat! Hij was in het vliegtuig gestapt, had rondgekeken in Nederland en tot besluit van zijn eerste buitenlandse reis had oma hem meegenomen naar Frankrijk. Daar had Martin een spannend avontuur beleefd!

‘Dankzij jou hebben wij de “Hoop van Suriname” teruggekregen,’ zei de president. Zo was het maar net.

[p. 8]

De ‘Hoop van Suriname’, de grootste diamant (45 karaat!) die ooit in Suriname is gevonden, was gestolen en hij, Martin Plaat, had in Frankrijk de dieven opgespoord en de diamant van hen afgepakt.

‘We weten allemaal,’ ging de president door, ‘hoe slim jij hebt gehandeld. Jij hebt de diamant gevonden en verstopt... onder je pet. Je oma heeft de politie gewaarschuwd en toen heb jij de diamant uit je haar getoverd, zoals een goochelaar een konijn uit zijn hoed haalt.’

[p. 9]

Martin knikte en glunderde. Het nieuws had in alle kranten gestaan, hij was op de radio en televisie geweest, in Frankrijk en hier in Suriname, hij was beroemd geworden en nu werd hij ook nog onderscheiden en was hij weer op de televisie. Wat zou oma trots op hem zijn!

De president wenkte zijn vrouw die naar Martin toe liep. Zij pakte het lintje waaraan de ster hing en legde haar vingers op zijn blauwe overhemd. Nu ging zij hem prikken... maar niet heus. Hij voelde er niets van toen zij het lint opspelde.

‘Gefeliciteerd, jongen,’ zei zijn vader.

‘Je bent geweldig, jongen,’ voegde zijn moeder eraan toe.

En toen kreeg hij van allebei een omhelzing en een zoen.

‘Wat willen jullie drinken?’ vroeg de vrouw van de president.

‘Kom,’ zei de president, ‘we gaan in de serre zitten. De camera's hoeven hier niet bij te zijn.’

‘Dit was een live uitzending,’ zei de omroepster.

In zijn enorm grote studio zette Clay de televisie uit. Niet te geloven: dat was Martin Plaat, zijn klasgenoot, in het paleis van de president. Hij liep naar zijn drumstel en gaf met zijn vuist een harde slag op een van de trommels. Op een dag zou hij ook beroemd worden. Dat wist hij zeker.