Keesje Kruimel

[p. 4]

[p. 5]

1
Waarin Keesje een avontuurlijk weggetje ontdekt en voor het eerst van zijn leven kabouters ziet.

Keesje liep over een smal zandweggetje. Zijn vader was schoenmaker en hij moest schoenen wegbrengen. Dat vond Keesje helemaal niet fijn. Hij wou veel liever met zijn vriendjes spelen. Hij dacht aan een boekje dat hij van school had meegekregen. Het ging over cowboys. Hij hield daar zo van. Keesje liep flink door. Zijn vader had hem een lekker koekje beloofd als hij terug kwam. Dat kreeg hij ook niet altijd! Al gauw was Keesje bij het huis waar hij wezen moest. Zo nu gauw de schoenen afgeven en dan gauw naar huis.

Na een paar minuten zat Keesje thuis bij de warme kachel aan een lekker suikerkoekje te knabbelen. Zo noemde Keesje het altijd. Hij nam er hele kleine hapjes van, want dan had je het later op en dan had je er veel meer aan. Toen hij eindelijk klaar was met knabbelen zei moeder: ‘Zo, en ga nu maar buiten spelen’.

Keesje slofte door de groene achterdeur, die eigenlijk niet meer groen was omdat de kat er altijd aan krabde, naar buiten. Hij keek eens om zich heen. In het westen zag hij het grote bos dat van baron Appeltje was. Zo noemden de mensen uit de buurt hem altijd omdat hij altijd zo rood was als 'n appeltje. In het zuiden zag hij het heldere vijvertje waar zwanen, eendjes en goudvissen in zwommen. In het oosten zag hij niks meer dan de grote tuin van de buren. En in het noorden zag hij het grote kanaal waar vrachtschepen en grote passagiersschepen uit andere landen op voeren. Maar waar moest hij naar toe? Naar het bos kon niet want dat mocht niet van de baron. Naar het vijvertje? Nee, daar had hij nou juist geen zin in. Naar de tuin van de buren kon

[p. 6]

natuurlijk ook niet. En naar het kanaal mocht niet van vader. Tja, waar moest hij nu naar toe? Daar stond Keesje nu. Wacht, ik ga zomaar een eindje wandelen, zei hij in zichzelf. En dat deed hij. Hij ging naar het weggetje dat voor het huis lag en ging wandelen. Waar naar toe? Dat wist hij zelf ook niet, maar hij zou wel ergens terechtkomen. Keesje liep zóver, dat hij opeens op een plekje kwam waar hij nog nooit geweest was. Maar Keesje liep door. Hij merkte zelfs niet eens dat hij in een andere buurt was! Dat merkte hij pas toen hij bij een kruising kwam. Maar Keesje dacht er niet over om terug te gaan. Hij ging een van de weggetjes in. Keesje koos de rechtse want daar stond met grote groene letters op een bordje:

het weggetje van de avonturen.

Keesje was erg nieuwsgierig en daarom koos hij dit weggetje. Keesje merkte al gauw dat dit het weggetje van de avonturen was, want toen hij pas op het weggetje was hoorde hij zeggen:

‘Zeg Kwebbelteen, ga jij vanavond ook mee naar Kwispeltje? Hij heeft zijn poot gebroken. Hij was over een grote steen gestruikeld.’ Keesje wist meteen dat het kabouters waren.

Hij luisterde wat de andere kabouter zou zeggen.

‘Goed, ik ga mee.’

De kabouters verdwenen tussen de bomen want aan beide kanten was een groot bos. Maar Keesje ging ze achterna. Ze kwamen op een open plek. Toen gebeurde er iets wat Keesje en de kabouters niet verwacht hadden. Opeens moest Keesje niezen. De kabouters keken verbaasd om. De ene durfde te zeggen: ‘Kijk daar heb je Keesje Kruimel.’ Keesje was verschrikkelijk verbaasd dat de kabouters wisten dat hij Keesje Kruimel heette.

[p. 7]

‘Ja,’ zei de ander, die wel zag dat Keesje verbaasd was. ‘Wij komen elke nacht bij je.’

‘Dat kan niet,’ zei Keesje. ‘Dat heb ik nooit gemerkt.’

‘Nee, dat kan ook niet, want wij komen altijd als je slaapt.’

‘Wat doen jullie dan?’

‘Wij kijken wat je de volgende dag gaat doen.’

‘Dat kan toch niet!’ zei Keesje weer.

‘Ja, dat kan wel. Maar.. hoe dat is een groot geheim. Dat mag niemand weten.’

‘Vertel het mij dan alleen.’

‘Nou, even denken.. nou.. nou.. nou.. Zal je het eerlijk aan niemand vertellen?’

‘Eerlijk niet,’ beloofde Keesje.

‘Goed, omdat jij het bent zullen wij het je vertellen.’

‘Nou je moet weten..’ begon de andere kabouter.

‘Stil, als ik aan het praten ben mag jij er niet doorheen praten. Keesje zit eens stil!’

‘Begin nou eens,’ zei Keesje die draaierig begon te worden.

‘Goed. Hé, doe even die bovenste knoop van je blouse dicht! Hmmm.. Hmmm. Heel vroeger,’ (Keesje was blij dat de kabouter eindelijk begonnen was). ‘Heel vroeger leefde hier eens een kabouterkoning, die een héél moeilijke naam had. Ik ken die naam niet meer. Maar ik geloof dat het iets van Flapperdeflapper-defloepfloep was.’

‘Papperdefapperdefoepbloeb,’ probeerde de andere kabouter.

‘Stil. Die koning was verschrikkelijk geleerd. Op een dag had hij een apparaatje uitgevonden om te kunnen weten wat de kinderen de volgende dag gaan doen. Zo'n instrumentje ziet er zo uit,’ en het

[p. 8]

kaboutertje haalde een instrumentje uit zijn muts te voorschijn.

‘En wat ga ik morgen doen?’ vroeg Keesje.

‘Dat kan ik je nu nog niet vertellen,’ zei het kaboutertje weer. ‘Dat weet ik vanavond pas.’

‘Dank je wel,’ zei Keesje, ‘ik ga weer verder en het geheim zal ik aan niemand vertellen.’

‘Wacht! Ga met ons mee!’ riep het andere kaboutertje.

‘Goed, ik ga mee,’ zei Keesje. ‘Maar waar gaan we eigenlijk naar toe?’ ‘Naar Australië.’

Naar Australië? Keesje keek verbaasd. Hij had wel eens van Australië gehoord en hij wist dat het een heel groot en ver land was. En gingen ze daar nou naar toe? Maar Keesje ging mee. Het zou wel een hele wandeling worden, dacht hij; maar ja, het zou toch wel leuk zijn. Hij liep door het bos naar een open plek waar een klein wit leuk huisje

[p. 9]

stond waar met grote letters op de deur geschilderd stond:

tehuis voor verre reizen.

‘Jij kan niet door de deur, Keesje,’ zei een van de twee kabouters. ‘En daarom maken we je klein.’

Dat vond Keesje goed. De kabouter zei:

Stoffer en blik,
Geitje en sik,
Boontje en erwt,
Ik wou dat Keesje klein werd.

En Keesje werd kleiner, steeds kleiner, tot hij op het laatst net zo klein was als de twee kabouters. Nu opende de kabouter, hij heette Wiebeltje en de ander Kwebbelteèn, het deurtje van het witte huisje. De gang waar ze nu in kwamen hing vol schitterende edelstenen en diamanten. Ze schitterden zo dat Keesje het eerste ogenblik zijn ogen dicht moest knijpen. Maar al gauw was hij er aan gewend.

‘Wat gaan we nu doen?’ vroeg Keesje.

‘Dat zul je wel zien,’ zei Wiebeltje.

Ze liepen het huisje door totdat ze bij het achterdeurtje kwamen. Nu opende Wiebeltje met dezelfde sleutel ook de achterdeur.

‘Nu zijn we in Australië,’ zei Kwebbelteen.

Hé, wat raar. Hier zag het er heel anders uit dan toen ze het huis binnen gingen. In de verte lag een stadje. Een echt Australisch stadje. ‘Wat is dat voor een deur?’ wou Keesje weten.

‘Dat is de wonderdeur.’

Maar opeens hoorde Keesje geritsel. ‘Wat is dat?’

‘Dat is mijn vriend Thomas, de luis.’

[p. 10]

‘Een luis?’ vroeg Keesje verbaasd. ‘Die kan toch niet je vriend zijn? Die zie je amper. Behalve met een vergrootglas!’

‘Ja hoor, die kan je best zien. Kijk maar.’

Keesje keek naar een hele grote gedaante die ergens achter een bosje vandaan kwam waggelen. De luis was bijna even groot als Keesje zelf! Hij zei vriendelijk: ‘Ha, daar heb je Waggeltje en Kwebbelteen. En jullie hebben nog iemand meegebracht ook, zie ik. Hoe heet je?’

(Thomas noemde Wiebeltje altijd Waggeltje)

‘Keesje.’

‘Keesje? Wat een mooie naam. Waar woon je?’ vroeg de luis weer. O jeetje, dacht Keesje, dat ben ik vergeten. Maar Wiebeltje wist het en zei gauw: ‘In Bimbollebom.’

De luis was erg verbaasd over deze rare naam maar daar liet hij niks van merken.

‘Het wordt tijd dat je eens gaat slapen Keesje,’ zei Kwebbelteen.

‘Goed, maar wat ga ik morgen doen?’

‘Morgenochtend om 7 uur ga je opstaan en je aankleden. Om 9 uur ga je weer verder op reis naar Dalazonië en daar ga je weer nieuwe avonturen beleven.’