'Geloof mij Uw oprechte en dankbare Vriend'. Brieven uit de Nederlandse letteren, verzameld en van commentaar voorzien door vrienden van Marita Mathijsen, 30 oktober 2009

16 Lucio Jessurun,
Brief no. 206 Aan Broeders-medepredikanten⁶³

Datum: [1] december 1859

Gemeente Archief Delft

Amsterdam Dec. 59.

Waarde en geachte Medebroeders,

Het is mij niet mogelijk U allen in 't bijzonder te schrijven over een gewichtig besluit, dat ik dezer dagen - of beter, reeds bij het ziek- en sterfbed van de moeder mijner kinderen - genomen heb. Toch ik wil niet, dat Gij, die zooveel liefde hebt betoond in den laatsten, droeven tijd, over dit besluit, in den blinde zult oordeelen en daarom zend ik U ter lezing den Brief, waarmede ik aan onze Societeits-Kommissie van mijn voornemen kennis en, zooveel doenlijk, rekenschap gegeven heb.

Wat mijn leven nu verder geven zal, weet ik natuurlijk nog niet. Maar ik heb goeden moed. En Gij zoudt dwalen indien gij meendet, dat ik mij door den slag die mij trof, hoe schrikkelijk ook, ten eenenmale verslagen voelde. Integendeel, ik voel mij door lijden geheiligd en te midden der droefheid en der zorgen, vol vertrouwen op God. Ook hope ik eerlang weder te Delft - en elders - te gaan preêken. En ik ben er op bedacht, als het mag, mijn leven zoo in te richten, dat ik het werk der evangelieprediking, volstrekt niet geheel behoef te laten varen. Daarom ook, wanneer ik niet nu, doch later, eens iemand uwer - en vooral diegenen onder u, die mij in den nood zoó broederlijk en krachtig hebben bijgestaan - eens van dienst kan zijn - ik hoop bereid te kúnnen wezen. Doch Gij moogt mij niet op onkosten jagen - gelijk ik het nooit iemand uwer deed - want waarlijk in de gegeven omstandigheden kan ik het mijne maar al te goed gebruiken en zonder ook ‘te werken voor mijn brood’ - zou ik er op mijn woord! niet komen. Voorts ontfangt dit eenvoudig schrijven en deze mededeeling als een bewijs mijner broederlijke liefde en achting. En blijft mij de Uwe bewaren ook waar ik thans naar mijne overtuiging, gedrongen en gebonden door velerlei teedere en heilige overwegingen, een weg volg, die ... wel, die ik hoop, dat ons niet van elkander zal scheiden of doen vervreemden. Gelooft mij

Uw liefh. vriend en Medebr.

P.A. de Genestet

Den Weleerw. Heeren

Maronier, te Leiden

de Ridder, te 's Hage

Tiele, te Rotterdam

van Heyst, te Alkmaar

Kruseman, te Nieuwkoop.

Bok, Oude Wetering

Scheltema, te Zwammerdam

Scheltema } Gouda

Labberton } Gouda

Hattenga Haven Waddingsveen

Rogge, Moordrecht

van Leeuwen, Zegswaard

van Oorde Haarlem

P. van Oorde Hoorn

terug aan

P.A. de Genestet

ten huize van Mevrouw Bienfait. Keizersgracht bij de Leliegracht. te Amsterdam.

P.S.

Ik verzoek U vriendelijk en dringend de rondzending van dit schrijven zooveel mogelijk te bespoedigen en den brief niet te laten liggen

Bij het lezen van bovenstaande brief moest ik automatisch aan mijn tante Marita denken. Net als de Genestet zal ook zij stoppen met haar geliefde werk. De Genestet deed afstand van zijn leven als predikant. Ongetwijfeld een groot verlies voor de protestantse kerk. Ook de Universiteit van Amsterdam zal het vanaf nu met een groot spreker minder moeten doen. Marita's gepassioneerde betogen evenaren de kracht van menig dominees preek. Waar Marita spreekt, daar worden zieltjes gewonnen. Voor de Nederlandse letterkunde. Voor de 19^e eeuw. En voor de Universiteit van Amsterdam. Haar afwezigheid zal daar worden gevoeld.

Net als bij de Genestet is er bij Marita geen sprake van twijfel of verslagenheid. ‘Wat mijn leven nu verder geven zal, weet ik natuurlijk nog niet. Maar ik heb goeden moed. En Gij zoudt dwalen indien gij meendet, dat ik mij [...] verslagen voelde. Integendeel, ik voel mij [...] geheiligd en [...] vol vertrouwen...’. Dat er in de toekomst weer door Marita ‘gepreekt’ zal worden, daar is geen twijfel over mogelijk. Ze zal er, wederom net als de Genestet, alles aan doen om niet te scheiden of te vervreemden van haar eeuw, haar vakgebied, haar ‘kerk’ en haar collega's. Ik heb niets dan bewondering voor Marita's indrukwekkende carrière en haar prestaties aan de Universiteit, maar weet dat haar afscheid slechts een nieuw startpunt is. Ze zal haar evangelie met dezelfde hartstocht blijven spreiden. Daar geloof ik heilig in.

Lucio Jessurun

63 Uit: P.A. de Genestet, Nagelaten brieven. editie C.M. Verkroost, Uitgeverij Elmar, Delft 1976 https://www.dbnl.org/tekst/gene002cmve01_01/gene002cmve01_01_0214.htm