De Rasoel-Komrij affaire. Een geval van elite-racisme

[p. 243]

Naschrift

Inmiddels is het 2003, en zijn in Nederland en veel andere Europese landen niet de moslims aan de macht gekomen, maar de moslimhaters. In zoverre was De Ondergang van Nederland niet profetisch. Integendeel. Wat ik als tendens heb geschetst, vooral onder de elites, te beginnen bij Bolkestein, heeft zich met het fenomeen van Fortuyn in een mum van tijd tot een massaal Gezond Volksgevoel ontwikkeld. De moord op Fortuyn heeft dat alleen nog maar versterkt. Fortuyn, en zijn partij, verdedigen de ideeën die in De Ondergang van Nederland zijn verwoord - en die destijds door de Amsterdamse rechter wegens racisme zijn veroordeeld. Zoals ook Bolkestein destijds, was Fortuyn deel van de elite, en zijn inmiddels zijn partij en de ideeën daarvan salonfahig geworden, ook al hebben ze het er bij de verkiezingen van 2003 na hun aanvankelijke succes niet zo goed van af gebracht. Het gaat echter om de ideeën die kennelijk zonder bezwaar kunnen worden geuit en acceptabel worden gevonden. De ophef die enige tijd eerder, ook in Nederland, werd gemaakt over Haider en diens partij in Oostenrijk, lijkt nu schijnheilig wanneer blijkt dat nu ook in Nederland zo'n partij in de regering kan komen. Zo zijn er wat dit betreft internationaal ook wel enige correcties op het tolerante beeld van de Nederlanders gemaakt. En net als bij de vele vormen van racisme-ontkenning en bagatellisering die in dit boek ter sprake zijn gekomen, wordt er ook nu weer bij hoog en laag door de elites volgehouden dat Fortuyn en diens partij niets met racisme te maken hebben. Een ontkenning die niet alleen duidt op een slecht geweten maar ook weer getuigt van de ontstellende onwetendheid over racisme in Nederland.

De aanslag op de Twin Towers en het Pentagon op 11 september 2001 en de daarop volgende internationale anti-terroristen hysterie hebben beslissend bijgedragen aan de verbreiding van deze islamofobe opvattingen, en zoals bekend in Nederland de weg voor Fortuyn c.s. gebaand. Inmiddels is George

[p. 244]

W. Bush aan de macht in de V.S. (en in de rest van de wereld), en was het in Nederland mogelijk dat een rechtse coalitie aan de macht kwam die op grond van Fortuyn's onfrisse ideeën over de islam de immigratie aan verdere beperkingen onderwierp. Racistisch rechts had zich zowel in de V.S. als in Nederland geen beter propagandamiddel kunnen wensen dan deze aanslagen, ook tegen Fortuyn, om aan de macht te komen, en om een xenofoob beleid te voeren. Met zo'n beleid hebben we geen Centrum democraten of Janmaat meer nodig.

Ook in andere Europese landen, zoals Spanje, Italië, Denemarken, Oostenrijk en Portugal, hebben conservatieve leiders de macht overgenomen, en wordt overal de immigratie nog verder beperkt, en het racisme steeds explicieter en opener. Volgens de Eurobarometer zijn er in veel landen al heel wat mensen die openlijk zeggen ‘racistisch’ te zijn of te denken. Dezelfde leiders zien er inmiddels geen been in om ‘illegale’ immigratie expliciet met misdaad te verbinden, en in het algemeen om buitenlanders te criminaliseren en te marginaliseren nu ze begrepen hebben dat ze daarmee stemmen kunnen winnen, zoals bleek toen Le Pen in Frankrijk meer stemmen kon krijgen dan de socialisten, en alle zeilen moesten worden bijgezet om te voorkomen dat hij president werd. En inmiddels wordt overal stemmen geworven met de manipulatie van de angstgevoelens van de mensen, het terrorisme, de misdaad of de onzekerheid, ook al is er wat dat betreft weinig in de wereld veranderd.

Nee, de onheilsvoorspellingen van De Ondergang van Nederland zijn niet uitgekomen. Waar op enkele plaatsen sommige radicale moslims (nog) hun terroristische aanslagen kunnen plegen, valt hun macht in het niet bij een bijna wereldwijde, maar in het Westen georganiseerde en door de VS gedomineerde, consensus die met de dag reactionairder wordt. De enige tegenstanders zijn enkele groepen die tegen de negatieve aspecten van de globalisering protesteren, en men mag wat hoop putten uit de wereldwijde afwijzing van de overigens binnenkort weer gauw vergeten oorlog tegen Irak.

Inmiddels wordt in Nederland en daarbuiten - bijvoorbeeld onder Aznar, Berlusconi en zijn bijna openlijk racistische kornuiten Fini en Bossi, en onder andere rechtse leiders - het

[p. 245]

dagelijks leven van immigranten en minderheden steeds moeilijker. Kritische aandacht voor racisme is marginaal, en in de media, de wetenschap en de politiek slechts mondjesmaat aan de kaak gesteld.

Als in Europa deze onheilspellende rechtse en racistische trend zich voortzet, dan is op veel punten de democratie in de multiculturele samenlevingen in gevaar. Niet alleen de rechten van minderheden worden dan bedreigd, maar die van ons allen.