Zwendelaars?

[p. 93]

31.

De brief voor David van notaris Eidhof uit Rotterdam kwam twee weken later. Per ongeluk had de moeder van David de post geopend.

‘Het laatste bericht van Hans van Lelyveld uit het hiernamaals,’ zei Marijke Ouwerling.

David had geen belangstelling. De afgelopen weken had hij geen krant gelezen en niet naar de televisie gekeken. Hij wist dat Hendrik Ouwerling alle voorpagina's had gehaald. Zelfs de verschillende televisiejournaals hadden aandacht besteed aan de zaak. David sloot zich ervan af. Hij wilde de naam Hans van Lelyveld nooit meer horen.

‘Hier, voor jou.’ Marijke Ouwerling gaf de opengescheurde envelop aan David.

Vluchtig bekeek David de inhoud van de brief.

‘Wil ik niet,’ zei David.

‘Dat lijkt me een juiste beslissing,’ zei zijn moeder. ‘Stuur maar een brief terug.’

Diezelfde avond zette David zijn computer aan. Hij opende een nieuw tekstbestand en begon te schrijven.

Geachte heer Eidhof
Bij deze deel ik u mee dat ik geen prijs stel op de erfenis van de heer Hans van Lelyveld. Het aan mij toebedeelde bedrag van 750.000 gulden kunt u zenden aan de andere erfgename, mevrouw Tineke van Lelyveld-Van der Does.
Hoogachtend,
David Ouwerling

[p. 94]

Hij zette de printer aan, drukte op het print-icoontje en adresseerde de envelop.

Nooit, nooit wilde hij nog iets te maken hebben met de man die beweerd had zijn vader te zijn.

Door de gebeurtenissen zou zijn leven niet meer hetzelfde zijn, wist David. Alles was anders geworden. De vingerafdrukken in de auto en de vezelresten op de motorkap bleken voldoende om Hendrik Ouwerling te laten bekennen. De veroordeling zou niet uitblijven. Nog één keer zou het advocatenkantoor de televisie en de kranten halen en misschien was dan alles over.

Oom Hendrik had verklaard dat hij in een opwelling had gehandeld. Die middag was er op het kantoor een telefoontje gekomen van Saskia dat de zwerver weer in de buurt van het huis van Marijke zwierf. De telefoniste had het doorgegeven aan Hendrik Ouwerling, omdat Marijke en Paul in bespreking waren met cliënten. Hendrik had een rood waas voor ogen gekregen en was zonder iets te zeggen het kantoor uitgerend. Hij was naar huis gefietst en had zijn sportwagen gestart. Hij was in de richting van de boswachterswoning gereden om Hans van Lelyveld een afstraffing te geven. Niet meer dan dat, een afstraffing, dat was de opzet.

Paul de Zeeuw hoorde later die middag wat Hendrik had gedaan. Hij was naar het ziekenhuis gegaan in de hoop dat Hans van Lelyveld de aanrijding zou overleven. Diezelfde avond nog had hij met Hendrik afgesproken dat ze alles zouden doen om het uit de hand gelopen ongeluk geheim te houden. Zelfs Marijke mocht van niets weten.

Ook Paul de Zeeuw zou binnenkort voorgeleid worden. Het advocatenkantoor had zijn deuren gesloten.

David had voor de tweede keer in korte tijd een belangrijke beslissing genomen, zonder raad te kunnen vragen aan zijn vader. Hij had Koen van der Wiel op het spoor gezet van de witte sportauto en nu had hij de erfenis afgewezen.

Hij keek naar de foto van zijn vader aan de muur. De laatste foto die van hem gemaakt was, vlak voor de fatale hersenbloeding.

David zette zijn computer uit en deed de brief in de envelop. Hij

[p. 95]

was ervan overtuigd dat hij de juiste beslissing had genomen. Vanaf nu moest hij het zonder zijn vader doen.