Een doekje voor het bloeden (koninkrijksverband)

[p. 7]

Na-wee

Dit boek zou waarschijnlijk nooit geschreven zijn als de reacties, welke ik in Nederland kreeg op een zestal artikelen over Curaçao in de Haagsche Courant, niet in veel gevallen van een onthutsend onbegrip en stupiditeit waren geweest.

Nederlanders, die liberaal en vrijblijvend altijd van de daken hadden geschreeuwd dat zij geen discriminatie kenden, dat ze begrip hadden voor de situatie, vielen venijnig tegen me uit ‘dat ik het opnam voor een stelletje zwarte communisten. Nou ja, die Stanley Brown was dan een blanke, maar dat was in feite nog erger dat soort jongens. Wat ik erin zag, begrepen ze niet. O ging het niet om wat ík er in zag, maar om wat de Antillianen er zelf in zien? Die konden toch immers amper op eigen handen en voeten staan? En dat wilde nu “ineens” aan de macht!’

In dat ‘ineens’ zit de vuiligheid.

Jarenlang is er vrijwel geen voorlichting over de Antillen in Nederland geweest, of een te eenzijdige en te geflatteerde voorlichting, gedirigeerd vanuit het Antillenhuis, en gedecreteerd door de regering te Willemstad. Onze eigen regering, onze politieke partijen hebben het als zoete koek gevreten. De eenling, die met negatieve berichten naar Nederland terugkwam, werd onder tafel gewerkt.

Wie in Den Haag bij de rvd om foto's vroeg van actuele gebeurtenissen, foto's die noodsituaties moesten toelichten, kreeg iets lieflijk-pittoresks in zijn handen gedrukt. Zelfs in januari 1970 toen ik de rvd belde om een foto van Stanley Brown, foto's van bekende Antilliaanse schrijvers, een foto van happenings op het Gomezplein, zei een opgewekte stem ironisch: ‘O ja, ik herinner me u. U bent hier tien jaar geleden al eens geweest en toen hebt u al gekankerd dat we zoveel verouderd materiaal hebben. Nu, spaart u de moeite van een tramrit. Sinds die tijd hebben we er maar een paar nieuwe foto's bijgekregen. Nee, geen Brown, geen auteurs, niks van dat soort dingen.’

30 mei 1969. Nederland schrok. ‘Hé, relletjes in Willemstad! Had jij dat ooit gedacht?’

[p. 8]

Voor zover de mensen op de hoogte waren, verbaasden ze zich nog meer: ‘Maar een regeringswoordvoerder uit Willemstad heeft zelf kort geleden in de Verenigde Naties verklaard dat het Statuut een juweel van een oplossing is. De wereld mag er een voorbeeld aan nemen. Lang leve Oranje!’

Televisie- en radioreporters pakten ijlings het eerste toestel naar Willemstad.

Maar alle eerlijkheid, openhartigheid en schuldbekennen in hun berichtgeving konden het jarenlange ontbreken van achtergrondinformaties niet goedmaken. Achtergrondinformaties, waarin niet slechts de politiek, maar vooral de Antilliaanse mens centraal had moeten staan. Want alleen die berichtgeving zou belangstelling voor het volk gewekt hebben, misschien zelfs begrip - laten we het voorzichtig stellen! - en een beter inlevings-vermogen in de momentele situatie nu de bom gebarsten is.

Willemstad heeft een nieuwe regering; dr. Jonkheer is geen gouverneur geworden; Nederland zal er nog meer geld inpompen; het Papiaments als officiële voertaal maakt een goede kans; het Statuut gaat op de helling - de schreeuwerds hebben hun zin! M'n liefje wat wil je nog meer?

Of zoals het me op een cocktailparty in Nederland werd verweten: ‘Het was hier net zo gezellig. En nu u met die enge dingen zoals Black Power. Nu moet ik gaan denken!’

‘Een keer moet de eerste keer zijn,’ zei ik troostend.

Het is het onverwachte van de uitbarsting van 30 mei 1969 dat de mensen frustreert. En nog steeds willen ze niet inzien dat dat ‘onverwachte’ alleen in hun verbeelding bestaat. Nog steeds weten ze niet hoe lang de voorgeschiedenis al loopt. Want sommige Nederlandse dagbladen blijven hardnekkig interviews en berichten publiceren, die de indruk wekken dat de opkomende Antilliaanse leiders plots-gedropte Marsmannetjes zijn, belachelijk in hun streven, niet acceptabel volgens de normen van het establishment.

Van Curaçaos dp-standpunt uit hadden ze gelijk toen ze mij eenzijdigheid in mijn krantenartikelen verweten: ‘Iemand met zoveel informaties, die meer van het Antilliaanse patroon weet dan de gemiddelde journalist, die had juist daarom wat meer consideratie met ons kunnen hebben.’

[p. 9]

Maar dit boek is bedoeld als tegenhanger van jarenlange opzettelijk eenzijdige voorlichting. Een schrijver gaat het niet in de eerste plaats om een politiek, maar om de vrije meningsuiting.

Curaçao oktober 1969/Scheveningen maart 1970