Richard Leinders, Zitterd
Moder
Zelf opgegruid tösje Rooj en Keutelbaek, waor de Maas veur mich es kèndj eine ónbegriepeliek grote poul water, sju waor ich dao veur. Veer zouge dae rivier dan ouch nog mer allein midde in de zomer went d'r get sjpeelde in zien zomerbèd. Jaore later, op vriejersvuit, woort ich bie häör kèndj aan hoes. Mien èngelke, dao gebaore en getaoge, lag mich oet waat zo sjoon waor aan dae waterkantj. Van achter hun hoes hoog oppe berg zoug me, aan de angere kantj van 't water de Belzje dörpkes ligke, aanein geried wie eine rozekrans. Wie aafgesjpraoke begoosj te dao 's aoves geliekertied de klokke te loewe. Kènt me zich get sjoonders veursjtèlle dan biej óngergaonde zón dao mit dien mechelke, tösje die anger bloume, in 't graas te zitte?
In de loup van de jaore leerde ích ouch de taal van dat water kènne. Op eine zo'ne sjone werme zomeraovend maakde ich mich óngeras euver ein opkómmend ónwaer vanoet 't weste. Zjwart waor 't dao, d'n dónder rómmelde en van varres flitsde hemels vuurwerk door de lóch. Wie eine zeeman leit 't ziene blik euver 't water en langs de jagende wolke gaon.
‘Blief mer röstig zitte,’ sjtèlde 't mich gerös, ‘de Maas hultj 't waer aan dae kantj!’ Vol óngeluif zoug ich häör veursjpelling oetkómme.
Dan van varres: ‘Keender, kóm nao binne, dalik sjleit 't waer euver de Maas en ich höb ouch de koffie klaor mit ein lekker sjtök vlaai!’
Mien sjoonmoder, ein zachaardige leif vrouw en wie kan 't sjoonder, ein Belzje! Die reip ós ouch nao bènne veur de koffie mit goud waer. Ich verdènk häör noe nog d'r van dat
Auteursrechtelijk beschermd