Platbook 5. Moder Maas

[p. 13]

Ann Philipsen, Helje
Gries leech

Gries leech hóng over de maas toen ich d'r de lètste kier naeve leep.

Kreie kratsde zich inne late middig tege de sjraol lóch bejein um spektakelend 'n slaopplaats oet te zeuke. De veerman keek miene kank oet en ich knikde van nae. Hae hoofde mich neet over te zette. Ich bleef aan miene kank. Wooj allein mer dao get sjtaon en kieke. Wie de Maas veurbej ging. Zachjes, zónger mier.

Ich mós ouch wer truuk op hoes aan.

Ich sjlaon 't begin over. Dae tied van laeve toen alles d'r nag gewoeën waas.

Ich hei aevel wel mien druime en verlanges, veural, veul twiefel.

Neet ingegaeve door gemis. Ierder door de overvloed dae mich benauwde; veur get huurt get. Det geveul van tekort leet zich veur de èrste kier dringend veule wie ich stiekem oppe fiets nao de Kesselse baggergate ging. Krek vieftieën en nag noejts gekusd. Hoe ich zwumme lierde zónger det d'r 'ne badmister aan te pas kwaam. Mien breurs ginge dao haen en hónge de stoer binke oet die zoemer de Maas over zjwómme, Kesselse maedjes bleve aan miene kank.

Oet de ope cafédeure ane overkank weide flarde van ‘Donna Klara’ over 't water; ‘Ich hab dich tanzen gesehen, und deine’ (weit ich neet mier)’ waren wunderschön.’

‘Zulle wae get naeve de Maas gaon wandele?’ Kwaam jaore daonao. Mèt Kesselse kermis. Ich wis good det zó'n veurstèl op kusse oet zou dreie en det dörfde ich neet. Mer ich ging toch. Wie 't d'r op aan kwaam en hae ein nate tóng in miene mónk sjtook, ging ich d'r wie 'ne haas vandoor. Bah.

[p. 14]

Ich woort nag lever misselik inne boetsauto's oppe kermis dan dit gedeuns.

Mer, ich waas wel mèt 'ne jóng oet gewees. Det tèlde.

Moder Maas haet zich niks van mien laeve aangetrokke. Die waas d'r nag, wie ich heur zóch. Jaore later. Wie ich hulend ane kank sjtóng en mien lijd oetsjrieëwde over 't water.

Mèt mien sjoeënmoder inne rolsjtool. Umdet ze vanne bein aaf waas. Umdet ze doeëd zou gaon ane kanker en lever örges gevare woort hoe naemes heur kènde.

Umdet ze aan heur eige kinger neet kós zegge wat ze nag te zegge hej. De pien um heure gestorve zoon dae miene mins waas gewees.

Same mèt mien drej kiendjes. Um de tied kepot te kriege 'ne zonnigmiddig nao de Maas. Mèt ein vootpómp bloos ich de rubberboeët op en roeide nao de angere kank. Wae voorde de aenje en sjtónge sjtil bej de paerd en de keuj die dao lepe. Ote brudjes en drónke ranja oppe deke in 't graas naeve de kank en toen vore wae wer truuk. Op hoes aan.

Altied nao de Maas en dan wer, truuk nao hoes.

De kiendjes zien groeët en gaon heure weeg. Mèt mien kleinkinger veur oppe fiets geit 't wie vanzelf richting Maas. Bej 't water is altied wel get te belaeve of um van te vertèlle. Klein kiendjes zien gek op verhaole.

Ich ouch. Ich speul de voedster in Romeo en Julia oppe kastieëlruïne van Kessel ane Maas. Tösse de scènes door sjtaon ich bove oppe ruïne en kiek oet over de Maas. Dalik mót ich op. Langzaam veurt 'ne boeët veurbej. De mins aan 't roer zuut mich bove sjtaon en wae zwaaie nao ein. Ich zeen de paerd inne wei, huur de kreie die zich spektakelend ein slaopplaats zeuke. Asof die zwarte veugel precies op 't gód moment in dit dramatische Shakespeare verhaol besteld zien. Ze cirkele bove Romeo dae zien Julia op heur balkon, ieëwige leefde verklaort. Strakkes zulle ze veur de twinjtigste kier sterve.

[p. 15]

Ich veul de verwachtinge van 't publiek. Die zitte moesstil te kieke. De kèns 'n speld hure valle.

En dink wie det alles altied gewoeën door geit. Wat d'r ouch gebeurt. Des veur mich de Maas. Water, det wie truuës strumt. Umdet 't neet angers kèn. En ich, trèk dao haen. Idders kier wer. Umdet ich niks baeters weit.