Verzamelde werken. Deel 3. Proza-gedichten

CCXXVII

Wat ik Sensatie heb genoemd was wel de ziel, die even door een kier in 't zinne-leven keek. Ik kende het tot nu toe maar als iets van een sekonde. Maar van-

[p. 120]

ochtend was ik in dat zelfde en het duurde meer dan een half uur. En zoude langer geduurd hebben indien ik niet in een andere kamer was gegaan.

Het was hetzelfde gevoel, maar de inhoud er van was niet iets te herkennen, dat men nog nooit gezien kan hebben of daar meê over-een komend; maar het was, - nu ik andersom in bed was gaan liggen dan de vorige nachten - mijn gevoel dat die waarheid niet wilde aannemen, schoon mijn verstand het wist.