De briefwisseling tussen Lodewijk van Deyssel en Albert Verwey

[p. 17]

12

Noordwijk/Zee

27 Mei '98

Amice,

Jullie beider bezoek in September - een wissel op drie maanden - honoreer ik; toch hoop ik dat je zomersche afsluiting niet de wintersche, met gesloten kamerdeur, evenaren zal. Je blijft in je droom, is 't niet? - en door die zilveren nevelen zul je de zon van je wezen over me laten schijnen.

Iets anders. Cato - gaat voor een korteren tijd, en alleen? - naar Aken? Jullie sprak ervan. - Het zou heel wijs zijn en ik zou mijn best willen doen om het geringere bedrag dat daarvoor noodig is bijeentebrengen.

Van der Goes schrijft aan ‘de Redactie’ en geadresseerd over Groesbeek: ‘zoo goed als zeker zal de justitie alle maatregelen ter herziening van het proces [der gebrs. Hogerhuis] afwijzen. In dat geval zal van wege de S.D.A.P. een algemeene agitatie begonnen worden om door de publieke opinie de regeering te noodzaken. Mijn artikel zal het voorhanden rechtsmateriaal zoo uitvoerig mogelijk reproduceeren om den lezers de stof te geven tot een juist oordeel.’ Het kan zijn dat hij officieel schrijft omdat hij niet weet of ik thuis ben en omdat ik de eindelijke beslissing over het opnemen van zijn vorige bijdrage aan Groesbeek - nl. in verband met al of niet tijdige inzending - had overgelaten. Het kan ook zijn dat hij het doet omdat hij de zaak van bijzondere beteekenis vindt.²⁵ Ik blijf daarom in den stijl met je de zaak voor te leggen. Persoonlijk ben ik er niet voor de Van der Goes tot nu toe gelaten vrijheid in dit geval te beperken. Schrijf mij even of je er ook zoo over denkt. Ik antwoord hem dan niet voor Maandag.

Hartelijk gegroet

Albert.V.

25 F. van der Goes, De zaak der gebroeders Hogerhuis, verschenen in Tweemaandelijksch Tijdschrift, 4e jrg., aflev. 6, juli 1898, p. 433-466, en in idem, 4e jrg., Supplement 1e Helft, september 1898, p. 98-123. Het betrof hier de tussen 1895 en 1905 geruchtmakende strafzaak waarbij de gebroeders Wiebren, Marten en Keimpe Hogerhuis (aanhangers van F. Domela Nieuwenhuis) betrokken waren. Aan Keimpe werd in 1901 gratie verleend, terwijl Marten en Wiebren in resp. 1902 en 1905 in vrijheid werden gesteld.