80
Bergen-Op-Zoom,
Kremerstraat, hoek Vischmarkt,
18 Augustus 1889.
Ik kan, god-verdomme, waardste Amice-Vriend, U bij alle bliksems mededeelen, dat ik nu weêr met mijn beroerde kont op een Bergen-Op-Zoomsch bovenhuis, Jezus, Maria, Jozef, ben aangeland.
't Is hier een provinciale drukte, maar ik ben, wat weêrlicht!, afgedonders massief en geschikt in mijn deftige en ouwerwetsche meubels. Sakrament, dat is me een rataplan geweest, wat 'n drukte, bewaar-me, wat 'n herrie en 'n gedoe. Ik laat nog scheten als bliksems van de beroerde benauwende reis- en trek-druktes, waarin ik gezeten heb.
Maar nou, wat lazarus, nou zít ik, en dat is veel; iets van mij te recht komt er toch niet meer. Wat kan 'et míjn bieten, rust, stilte, eenzaamheid, werk, enz. jawel hei hei hei hei daar, verhuizen, christus, wat 'n krimineele agitatie.
Me vader is gestorven, ja, in Maart '89, en, nou en toen zijn wij in BERGEN-OP-ZOOM gaan wonen, vin-je dat niet aardig. Als, wat god verhoede, mijn moeder ook komt te sterven, dan trekke we d'r weêr uit, hi hi hi, ja, verdomd, dan trekke we d'r met onze donder weêr uit, d'r uit, de garnizoenstad uit, d'r uit, voorbij de officieren in de societeit, voorbij de exerceerende rekruten, voorbij de soldaten met hun tenten, voorbij de Korporaal-Waschbazen, d'r uit, ja, d'r uit. De buurt hier vindt 't zonde en jammer, dat zoo'n bleeke, stijve, suffe, stille, nooit-uit-gaande knul van 'n dominee als ik ben, de oorzaak is, dat zoo'n lief, vroolijk, levenslustig vrouwtje nooit 's met haar man bij de buren een borreltje komt drinken of 's avonds op de stoep wat zitten praten. Ik loop ook zoo mal op straat, weet-je-wel, zoo, ik weet niet, zoo langzaam, zoo stijf.
Beste Arnold, vergeef mijn ruw en onbeholpen geschreven brief, doe mijn beste groeten aan Mina, die ik hoop, dat beter gaat, en geloof mij
t.t.
Karel Alberdingk Thijm.
Auteursrechtelijk beschermd