Het late geluk van Remi Zwartekens

[p. 89]

XIV

ZIJ hadden gesoupeerd en zaten in het salon door het venster te kijken. Remi naar de ondergaande zon en Martha naar de menschen, die op straat voorbijgingen. Zij zaten knusjes naast elkander en spraken niet, maar zij genoten intens van dit rustige geluk.

En in de stilte begon Remi plots te spreken. Het was een gedicht...

Ik dacht mijn deel aan dank en roem te winnen
En mee te dingen in de dichtergalerij.
Zoo leefde in mij de zucht en het verzinnen
Om uit te rijzen boven grove leekenrij.

Helaas, te laat kwam ook voor mij 't bezinnen
Dat zelfs de grootste schoonheid in den eenvoud schuilt.

[p. 90]

 

Ik sloop terug de groote kudde binnen

 

Als een verloren zoon, die om zijn misstap huilt.

 

 

 

Alleen voor u bleef ik waarachtig dichter,

 

O vrouw, die met uw glimlach al mijn verzen wijdt.

 

Aan uwe zij wordt het verlies ook lichter

 

Van dank en roem, die als een roes verglijdt.

‘Remi,’ jubelde Martha, ‘hebt gij dit gedicht gemaakt?’

‘Ja,’ knikte Zwartekens langzaam.

‘Dit is het mooiste gedicht, dat ik ooit hoorde,’ fluisterde Martha bewogen.

Zij bleven een tijdje zitten zonder spreken. ‘Remi...’ herbegon Martha, maar ze aarzelde. ‘Wel?’ vroeg Zwartekens.

‘Zoudt ge... dit gedicht... niet sturen naar een tijdschrift? Misschien...’

Maar Remi Zwartekens schudde glimlachend en wijs het hoofd.

‘Mijn gedichten schrijf ik voor U, Martha,

[p. 91]

voor u alleen... Al dat andere heeft immers geen waarde...’

En hij stond op en haalde het schrijfboek, dat oude schrijfboek van 6.95 fr. uit de kast...