Het late geluk van Remi Zwartekens

[p. 21]

III

‘MAIS enfin...’ zei Zwartekens, die graag Fransche woorden gebruikte wanneer hij het zeer lastig had om iemand te overtuigen, ‘dat gedicht moet toch iets beteekenen, anders had “De Lens” het toch niet opgenomen!’ ‘Dit bewijst doodeenvoudig, dat de heeren van “De Lens” al zoo gek moeten zijn als Wittewrongel,’ hield Martha vol en ze was van haar meening niet af te brengen.

Zwartekens had te Brussel een exemplaar van ‘De Lens’ gekocht en thuis had hij Martha aanstonds op de hoogte gebracht van de discussie, die hij met Wittewrongel gevoerd had. Tenminste, hij stelde het voor of zij gediscussieerd hadden, want het ging toch niet om Martha te zeggen, dat hij gelijk een schooljongen naar Wittewrongel geluisterd

[p. 22]

had. Martha hoorde echter gauw, dat hij zich reeds half had laten overtuigen en dat vond ze absoluut niet kranig van hem. Voor haar waren de gedichten van haar man immers het summum, dat in de poëzie te bereiken was en zoo'n zot epistel, waaraan kop noch staart te krijgen was, ging hij zelf straks beter vinden dan zijn eigen werk!

‘Toe, Remi...’ drong ze aan. ‘Laat u toch niet door die dwaasheden van Wittewrongel beïnvloeden.’ - 't Was zonderling, Martha begreep het waarom niet, maar ze kreeg schrik voor dat moderne gedoe; haar man trok het zich te erg aan. Hij, die anders zoo halsstarrig aan den gewonen gang der dingen hield, liet zich nu ineens overhalen om iets te verdedigen, dat heelemaal verschilde met wat hij tot nu toe gehuldigd had... Intuïtief voelde Martha, dat daarin een groot gevaar schuilde voor de rust in haar huishouden. En ook Zwartekens kreeg den indruk, dat er iets abnormaals met hem gebeurde; hij schudde lastig het hoofd en zei om te besluiten: ‘Waarom daarover zoo piekeren? dat heeft ten slotte heel weinig belang...’

[p. 23]

Maar dit zei hij niet aan Martha: dat hij de volgende dagen daarover veel piekerde en met zich zelf maar niet tot een akkoord komen kon.