De warachtighe fabulen der dieren

[p. 20]

[Den Leeu ende Vos]

Wandelt wijselick ontrent,

Die ghy niet en kent.

Deutro. 5. Psal. 24.

ZVlt ter rechter noch slijncker handt niet gaen, maer
Wandelen door den wech openbaer
Die D'heere heeft gheboden, op dat ghy moecht leuen
En op dat v wel gheschiede voorwaer
En de daghen dijns leuens moghen daer naer
Verlanghd werden eenpaer,
Int landt uwer uwer bezittijnghe verheuen:
Want Sheeren weghen zyn vul paeys en vrede,
Bermherticheyt ende warachtichede.

[p. 21]

Den Leeu ende Vos.

DEn Vos ghijngh wt om een proye naer zijnen aert
Zach van verrre den Leeu, dies hy de vlucht nam
Als van een leelick dier, want hy was vervaert,
Maer als hy den Leeu anderwerf int ghemoete cam
Vandt hy hem niet so quaet nochte gram:
Nochtans heeft hy hem van verren maer ghegroet
Want zulck (dachte hy) gaet dicmaels stil als een Lam,
Diemen wel te tijlick, en schadelick ghemoet.

¶ Den Leeu cam den Vos noch eens ofte tweemael ontrent

Doen wiert hy lancx om min bevreest naer t'betamen
Midts dat hy hem lancx om bet heeft ghekent
Ende als zy doen elck anderen noch naerder camen,
Zoo verstoutte hem den Vos, zonder vreesen oft schamen
Hem aen te spreken, als van ghelijcken zinne:
Ende zy caemen daer naer dickmaels te zamen
Men zeyt wel, dat onkennesse, maeckt onminne.

S'ghelijcx die by ghewoonte met groote lien verkeeren

Met der tijt zij daer aen vriendtschap hauwen
Diese eerst vreesden, achter aen minnen en eeren:
Want de ghewoonte leert alle dijngh zoo wy aenschauwen
Men sal niet schuwen, diemen mach betrauwen.