De warachtighe fabulen der dieren

[p. 3]

Lucas D'heere Schilder, tot den Leser ende Ziender.

Alexandrijnsche Carmen.

Coemt ghi menschelick Dier, naer Gods beelde gheschepen
En van de Beesten leerdt, hoett met de weerelt staet:
Hoe men recht leuen sal, daert al in es begrepen
Watmen anhanghen moet, en schuwen sal voor quaet:
En schaemt v niet hier an te nemen goeden raet
Mer wilt v schamen eer te leuen so beestelicj
Dat v een Heyden mensch verre te bouen gaet:
En dat ghi weerelts zijt, maer by leefde gheestelick.

¶ Dees Fabulen (tis waer) sijn oudt ende ghemeene

Maer nochtans exellent, gheleerdelic ghemaect
Ende vol zins oft verstandts, dus en achtse niet cleene
Lett op de schorße niet, maer t'binnenste wel smaect,
Ist dat ghi somtijts zijt an v schorstheyt gheraect
En zijt daerom niet gram, maer betert meer v leuen
Om dat v dicmael stoort, t'zegghen der waerheyt naect,
Zoo wordt v t'woormcruut met wat suuckers ghegheuen.

¶ Comt ooc vrilic hier ghi Schilders ende Clercken

In dees waerande schoon, der beesten afghemaeldt
Wiens natuere en faetsoen, ghi hier sult moghen mercken
Zoo leuende wt-ghebeeldt, datter ooc niet en faeldt,
Ia selfs het spreken niet, dus den werckman betaeldt:
Van zijn groot schoon labeur, met dancbaerheyt en eere,
En blameret doch niet, ick neme hy erghens dwaeldt:
Niet en isser vulmaect, dan alleen God den Heere.

¶ Vlaemsche Poeten vroed, hier hebdy v patroonen

Van menisch vremt faetsoen der dichten excellent
Verciert (zoo ghy muecht zien) als Coninclicke croonen
Met sententien ooc, en menich Ornament:
V dees Fabulen gheel van buten ghewendt
Lieuer dan alt'gheraes van veel Poeetsche dichten,
V dees Fabulen gheel van buten ghewendt
Lieuer dan alt'gheraes van veel Poeetsche dichten,
Die de menschen (eylaes) tot quaden diligent:
En die van selfs cranc es, noch lancx om meer outstichten.

T'oudste is t'beste.