Zwart goud

[p. 10]

Mijnwerkersbus

Een hortende autobus schuift ijlings voort,
vol zwarte mannen; een vloek wordt gesmoord;
blauwe oogen, door zwarte stof omrand,
zien achter de ruiten het zomerland.

Een roodgelakte bus kraakt langs de wegen,
daarin houdt de moeheid gesprekken tegen.
D'r Harie gaapt, denkt aan zijn vrouw,
blauw zijn haar oogen; de wereld is grauw.

Zwaar trekt de wagen over den nuchteren grond,
door hardroode dorpen, en langs koren, blond
als de vrouw van d'r Harie... een kuil in den weg
slaat al zijn gepeins aan stukken - wèg.

Voort gaat de bus, met gedachten en leed
over dingen, die slechts een mijnwerker weet,
want veel is verborgen en ongekend
in deze bus, die langs den straatweg rent.

Zooveel van die bussen rijden op een dag
langs de wegen van Limburg... die niemand zag
dan hij, die een moment geen gedachten had,
die een moment zijn eigen sleur vergat...