Zwart goud

[p. 6]

Limburgsche hoeven

Limburgsche hoeven, die langs de wegen
ligt, met uw donzige pannen,
uw werkzame vrouwen, uw regen-
ton, uw hond, en uw zwijgende mannen -

Limburgsche hoeven, die overgebleven
uit oude tijden, thans lijdelijk ziet
hoe men de grillige wegen, die u omgeven
kaarsrecht verbetert tot jakkergebied -

deemoedig ligt ge langs deze wegen
en ziet ge ons, wandelende stadsmenschen aan,
even deemoedig laat ge den regen
of den bliksem langs uw fruitboomen slaan.

Limburgsche hoeven, tevredenheid
leeft steeds toch in uw grijze muren,
in 't groene hoekje van den hof, met de geit
in den zonnigen chaos uwer oude schuren.

Steeds blijft die eenvoud om u en uw dieren,
uw menschen, 's Zondags bijeen om de bank
naast de poort... Onveranderd versieren
uw boeren de gevels, straks, voor de bronk.

Limburgsche hoeven, wij stadslui komen,
zoo spotziek soms, met dat licht in ons hoofd
en wij worden zoo klein onder uw machtige boomen,
wij worden zoo klein bij uw oud geloof...