|
| |
| |
| |
Fernandina en Frederika of der vrouwen-peerlen.
I
Over eenige jaren woonden, in de schoonste streek van Vlaenderen, in het schoonste stadje dezer streek, in de schoonste straet van dit stadje en in het schoonste huisje dezer straet, twee oude vrysters en eene groote rosse kat. De oudste der twee vrouwen heette Fernandina, de jongste Frederika et de kat heette Miene.
Het ware moeijelyk om een gezonder en meer overeenstemmend trio als dit, op geheel den aerdbodem, te ontmoeten.
Naer het zedelyke, waren zy volstrekt het zelfde. Die dry wezens deden nooit iemand kwaed, hadden altoos eenen vriendelyken blik voor iedereen, en werden ook, van elkeen, om het meest bemind.
Wanneer men tot het stoffelyke overging en Frederika
| |
| |
bezag, meende men Fernandina te zien, die (de goede lezer vergeve my de waerheid) wonderwel aen de kat geleek. Deze laetste was ook geene van die leelyke, oude, valsche katers, welke, altyd op roof en diefte uit, het verdriet zyn der duivenmelkers. Neen, dit was zy niet. Zy werd in huis geboren, in huis opgevoed en daerby wèl gevoed. Sedert vyf jaren had zy altoos met hare meesteressen, op het zelfde uer, hare eetmalen genomen, haer middagslaepjen genoten, en haer wandelingsken in den hof gedaen.
Dit kalm, eenvoudig leven had haer een der stilste, der braefste en vetste wezens gemaekt van haer slach. Hoe ergerde zy zich niet, toen zy de kleine katers bezag die, steeds op zoek en avonturen uit, nacht en dag, langs de daken zwerven, en daerby nog denken moest: dit is misschien myn kleinzoon!
Ja, ergernis was haer grootste lyden. Dit laetste gevoel deelde zy echter niet met hare meesteressen: deze hadden geene kleinzonen, en bygevolg, geene ergernis daerover. En ook, hoe zouden zy zich kunnen ergeren hebben, de twee brave zielen? Zy zagen het goede overal en altyd, en het kwade ging by hun onopgemerkt voorby. Van jongs af aen, waren zy werkzaem, deugdzaem en ootmoedig geweest. Met het nog al schoon stuivertje dat vader en moeder hadden achtergelaten, hadden zy een handeltje begonnen, en het door vlyt en moed zoo ver gebragt, dat zy nu, van allen kommer
| |
| |
vry, lustig en vredevol van hunne renten konden leven, en het overschot derzelve nog konden besteden, om hier en daer een behoeftig huisgezin uit den druk te helpen.
By geene van beide was ooit het gedacht opgekomen van te trouwen. Zy waren nogtans, in hunne jeugd, lief genoeg geweest om menig oog op haer te trekken; maer zy leefden zoo stil, zoo afgezonderd, en waren zoo onbewust van de gaven, die moeder natuer haer geschonken had, dat men het der moeite niet weerd achtte, zich met zulke eenvoudige menschen bezig te houden.
Daerby had de liefde voor allen en de liefde, die zy wederkeerig voor elkander gevoelden, zoo veel plaets ingenomen, dat schelm Cupido het niet had durven wagen zyne pylen langs deze zyde uit te zenden.
Beiden zaten daer nu, in het onlangs nieuw opgebouwen huisje, en leefden... Fernandina was vyftig jaren, en Frederika telde er vyf-en-veertig.
Hun welgevold lichaem, hunne ronde wangen en de driedubbele, roozenkleurige kin, getuigden van eene goede gezondheid. De zoete glimlach, welke gestadig op hunne lippen zweefde; de zachte gloed van het donkerblauwe oog, waerdoor men tot in de zuivere ziele las, spraken van innerlyken vrede en stille godsvrucht.
Niettegenstaende de jaren, was het geheele wezen nog bevallig en aentrekkelyk. De ryke blonde lokken, die altyd zorgvuldig werden kort gehouden, stonden echter nog weelderig en malsch, maer voor ieders oog onzicht- | |
| |
baer onder de fyne kanten trekmuts. Slechts des zondags, en, om te doen zoo als moeder deed, werden eenige krullekens naer voren gebragt, die daer als kleine losbandige kinderen met den schoonen mechelschen kant speelden.
Hoe dikwyls heb ik niet, toen ik een kind was en ter schole ging, de twee goede zielen aen het venster zien zitten: Fernandina langs den eenen, Frederika langs den anderen kant, met Miene daer tusschen!
Hoe dikwyls ook, riepen zy my niet by zich om eene schoone peer of eenen langbewaerden appel in myn voorschootzaksken te steken! hoe gemoedelyk spraken zy my niet aen, en hoe vol deelneming luisterden zy niet naer mynen kinderpraet! Het gebeurde ook meermalen dat de kat alleen voor het venster troonde, en ik haer den gewoonelyken goeden dag toestuerde. Zoo zeer had de gelykenis, waervan ik hooger sprak, op myne kleine verbeelding gewerkt.
En nu, lieve lezer, wilt gy met my het huisjen eens binnen? Gy zult er vreugde uit uwe vreugde zien stralen, leniging vinden in uwe smart, en deelneming in alles wat u aengaet. Zyt gy ryk of arm, oud of jong, leelyk of schoon, komt gy van Oost-Indië of van Rusland? om het even, gy zult er welkom zyn. Ja, kom maer binnen; maer zuiver eerst uw schoeisel van het slyk, en uw hart van alle booze gedachte. Want hier is reinheid; reinheid van binnen en reinheid van buiten.
| |
| |
Ieder voorwerp lacht u, als 't ware, tegen. Het ziedend water ruischt in den glinsterenden ketel; de koffykan verspreidt eenen aengenamen reuk, en de dahlias, die in lange witte fleschjes op het venster pryken, brengen ook het hunne by, om aengenaem de zinnen te streelen.
Een fraei uerwerk, in eene groote eikenhouten kast gesloten, laet statig zyn tik-tak hooren, en levert in klank en vorm een byzonder kontrast op met de ligte penduel naer den nieuwsten smaek, die de schouw versiert.
Nog vele zulke tegenstellingen ontwaert men in de kamer, die zelve, door haer velerlei gebruik, tot een salon, eetzael en keuken geschikt is. - Groote koperen ketels pryken aen den nieuw behangen muer; eene ouderwetsche stoof met koperen appels verheft zich trotsch boven de marmeren schouw waerop zich, benevens de fynste porceleinen vazen, twee houten kandelaers bevinden.
Een groot lepelberd met groene bloemen en roode bladeren beschilderd, eene witgeschuerde zoutlade, vinden daer ook al hunne plaets by den blinkenden solferstekbak, die reeds byna eene eeuw zyne dienst uitvoert.
Langs wederkanten der schouw bevinden zich twee zetels, zoo statig in hun lederen kleedsel, zoo fier met hunne honderde koperen nagels op het lyf, en zoo hoog
| |
| |
verheven boven de fraeije coquette stoeltjes, dat het oog onwillekeurig er aen geboeid blyft. - Zy zyn in groote achting by de twee zusters. - Hunne moeder had haer streng bevolen er zich nooit van te ontmaken, zich steunende op het laetste verzoek haers echtgenoots die, plotselings door eene beroerte getroffen, stervende in eenen derzelven nederzeeg, en nog slechts het verzoek kon uitbrengen, voor zyne zetels te zorgen.
In den anderen was hunne moeder ook, eenige jaren nadien, in den Heer ontslapen, terwyl zy tusschen de stille bede de laetste woorden van haren gemael herhaelde. Geen wonder dus, dat de twee oude zetels op den eersten rang stonden.
Wanneer men eenen blik rond de kamer werpt, en het groot kontrast opmerkt, dat zich in versiering en huisraed opdoet, schynt hetzelve nogtans het oog niet te kwetsen. Het zyn oude vrienden, die altoos duerbaer zyn, en nieuwe kennissen die, elk in het byzonder, hun da[a]r zyn aen eene weldaed te danken hebben.
De fraeije penduel werd eenen horlogiemaker afgekocht, die zich in nood bevond, en dankbaer de dubbele weerde er van ontving. Er was wel eenige aerzeling geweest in het aenkoopen van dit nieuw stuk; maer deze kwam geenszins uit de geldkwestie voort. - Frederika stelde er echter weldra een einde aen. - De onbeschaemde Cupido, die er boven op prykte, werd een groen fraksken aengetrokken en daermede
| |
| |
was weêr alles klaer, of duister, om beter te zeggen.
Ieder nieuwmodisch voorwerp had aldus zyne kleine geschiedenis, en niet zelden ontvingen de zusters aenbevelingen tot nieuwe aenkoopen.
Nu, lieve lezer, dat gy het huis en deszelfs inwooners kent, ga ik maer beginnen te vertellen, hoe het kwam dat die twee oude zielen ook nog hunnen stryd op de wereld kregen; en juist dan, wanneer zy dachten dat er hun niets anders meer, dan eenen stillen ouden dag te wachten stond.
Ik begin. Luister wel toe, bid ik u; ik zal al doen wat ik kan om u niet te vervelen.
|
|
Auteursrechtvrij