Algemeen letterkundig lexicon

syllabisch vers

Etym: Lat. syllaba = lettergreep; Gr. sullabè = het samenvatten (van letters) < sun-lambanein = samen-grijpen.

Term uit de prosodie voor poëzie waarin een vast aantal lettergrepen per regel wordt gebruikt, doorgaans onafhankelijk van het metrische patroon (metrum). Dit type verzen werd veelvuldig toegepast door H. Roland Holst-van der Schalk, zoals bijv. in de volgende 11-lettergrepige verzen:

De lucht is stil. Liefde en haat uit grijze
Dagen staan op over het veld. Een wijze
Ruischt door de snaren van de harp, een vage
Droomende wijs vol ingehouden klagen:
(Het feest der gedachtenis, 1915, p. 183)

Een enkele keer komt een syllabisch vers ook wel eens voor in een gedicht met metrische regels, zoals bij M. Nijhoff in vs. 2 van het gedicht ‘Klimop’ dat telkens 12 lettergrepen telt:

Ăls īk lăngs ’t zīekěnhūis wăar zīj věrplēegd wěrd lōop,
Het is niet omdat ik op haar opstanding hoop.
(Verzamelde gedichten, 1995, p. 219)

Zie ook syllabotonisch vers.

Lit: W. Bronzwaer, Lessen in lyriek (1993), p. 51.

syllabisch schrift

syllabotonisch vers