Algemeen letterkundig lexicon

ionicus

Etym: Lat. Ioni(c)us = Ionisch < Gr. Iōnios.

Vierlettergrepige antieke versmaat, zo genoemd naar de Ionische dichters van Klein-Azië. Ze bestaat uit twee lange en twee korte lettergrepen en werd vooral in liefdespoëzie gebruikt, o.a. door Sappho en Anacreon en ook door Horatius in zijn oden (bijv. Oden III, 12). Men onderscheidt ionicus a maiore () en ionicus a minore ().

Bijv. de ionicus a maiore, in de eerste helft van het onderstaande vers van Plautus:

nōctēsquĕ dĭ|ēsque_āssĭdŭ|ō sătīs sŭ|pērque_ēst
  (Plautus, Amphitruo 168)

 Of de ionicus a minore:

Mĭsĕrārūm_est | nĕque_ămōrī | dărĕ lūdūm | nĕquĕ dūlcī

(Horatius, Ode 12, 1)

Lit: W. Hamelbeck, Der ionicus a maiore mit aufgelöster erster Länge in den lyrischen und chorischen Dichtungen der Griechen (1896).

inwinnen

ironie