Algemeen letterkundig lexicon

occupatio

Etym: Lat. occupare < ob-capere: in bezit nemen, beslag leggen op.

Term uit de retorica en poëtica voor een stijlfiguur die de aandacht op iets of iemand vestigt door middel van de bewering er niet over te willen spreken (vgl. praeteritio), zoals bijv. in de Beatrijs:

Dat ic prisede hare lede,
Sonderlinghe haer scoenhede,
Dats een dinc dat niet en dochte.
(ed. Meder & Wilmink, 1995, vs. 23-25).

‘Ante occupatio’ is de retorische techniek die erin bestaat mogelijke tegenwerpingen van de tegenstander te voorkomen door daarop te anticiperen.

Lit: W.P. Gerritsen, Rhetorica en litteratuur in de middeleeuwen. Drie inleidende colleges (1974), p. III, 3-III, 4.

o.c.

OCLC PICA