Algemeen letterkundig lexicon

heliogravure

Etym: Fr. lichtdruk (cf. Gr. hèlios = zon), ten onrechte ‘graveren met licht’ genoemd omdat er niet gegraveerd, maar geëtst wordt.

Illustratietechniek behorend tot de machinale diepdruk. Een goed ontvette plaat wordt bedekt met asfaltpoeder en aangebakken. Daarop komt een laag pigmentpapier. Een positieve dia wordt vervolgens in contact gebracht met de gevoelige laag en belicht met UV-lampen. De belichte plaat wordt uitgespoeld en geëtst op die plaatsen die niet belicht zijn. De heliogravure is in de 19^de eeuw vooral gebruikt voor reproductie. Een variant op de heliogravure is de rasterdiepdruk.

Afdruk van een heliogravure (1888). [bron: Bibliopolis]

Lit: F. van der Linden, De grafische technieken (1990⁵) • J. de Zoete e.a. (red.), De techniek van de Nederlandse boekillustratie in de 19^e eeuw (1995) # Letters proeven, Prenten smaken; dubbeltentoonstelling in het Museum Plantin-Moretus en het Prentenkabinet (2004) • R.M. Verhoogt, Kunst in reproductie; de reproductie van kunst in de negentiende eeuw en in het bijzonder van Ary Scheffer (1795-1858), Jozef Israels (1824-1911) en Lourens Alma-Tadema (1836-1912) (2004).

Helicon

hellenisme-1