Evangelische liederen

N^o. 362.

1.

MYn Vriend, hoe dank ik 't uw genade,
Dat Gy, van uwen hoogen Throon,
Gezien hebt op my arme Maade,
En uwen Schepter aangeboôn.
Hoe dank ik 't uw lief hebbend herte!
Dat my van duisternis bevrydt,
Verworven heeft voor d'eeuwigheit,
Gekocht door bitt're kruisses smerten.

2.

Ja Bruidegom, wat zal ik zeggen?
Is 't waarheit, of bedrieg ik my?
Dat ik niet meer in 't graf zou leggen
Des doods? en leef ik nu voor dy?
Wanneer is myne ziel den Kwaaden,
Den Vorst der weereld dog ontrukt?

[p. 88]

 

En in het hemelsche verrukt?

 

Wanneer bestroomt met uw genade?

3.

Dit heb ik in my waargenomen,
Te zyner uure, zo ik meen,
Dat ik myn Vyand ben ontkomen,
En dat Uw licht myn hert omscheen.
Toen wierd my 't kleed, dat my verheugde,
Als uwe Ester aangedaan,
Toen hing gy my het Zeegel aan
Het Kindschaps-pand, des Geestes vreugde.

4.

Myn Bruidegom en Vorst der throonen,
Wat doe ik nog in deezen tyd?
By Satans stoel is 't schaadlyk woonen?
Myn Schat is nu in d'Eeuwigheit.
Beneden heb ik niets verlooren;
Niets is hier, daar myn ziel op hoopt,
Op 't hemels Ryk ben ik gedoopt,
Daarop heb ik U trouw gezwooren.

8.

Indien myn Ziel nog vast mogt hangen
By eenen draat aan deeze aard,
Dat zy naar 't yd'le zou verlangen,
Niet met haar Bruigom gansch gepaart.
Ach! was dit nog myn liefste leeven,
Myn Jesus, zo word Gy gesmeekt,
Dat gy dien band dog haast verbreekt.
Myn hert zy aan U gansch gegeeven.

6.

Verbreek, vergruis in 's harten gronde,
Wat gy niet goed in my bevindt,
't Zy ik ben aan een halm gebonden,

[p. 89]

 

Of aan een keeten, zo gy 't vindt.

 

Is 't alles een, Heer', in uw' oogen,

 

Die slegs een Geest, gansch vry gemaakt,

 

Wien niets dan uw genaade smaakt,

 

In liefde zuiver, kont gedoogen:

7.

Zo leer my, trouwste Bloed-getuige,
Dat dit uw's Vaders wille zy,
Dat ik my gansch ten kruice buige,
Van alle Creaturen vry.
En 't geen ik in het vleesch nog leeve,
Den vleesche afgestorven leef,
Alleen aan uwe Liefde kleef,
En met U in de hoogte zweeve.

8.

Daar is myn hert, myn Heer en Koning,
Verkies het dog tot uwen Throon.
Het is wel eene enge woning,
En Gy zyt groot, ô Godes Zoon.
Alleen de Liefde, die U needer
In myne arme Menscheit toog,
En uwe Godheit overwoog,
Die trek U tegenwoordig weeder.

9.

Kom, vrind'lyk Lam, kom, laat U kussen,
Kom, myner zielen zoetste Gast,
Ik kan U eeuwiglyk niet missen,
Ik ken U, en ik houd' U vast.
En wierd ik tot een rif op aarden,
En kookt' ik alle krachten uit;
Ik ben en blyv' uw' Trouwe Bruid,
Myn hert moet eeuwig 't uwe worden.

[p. 90]

 

10.

 

Hier is de plaats, hier zult Gy woonen,

 

Hier zal myn Koning en myn God,

 

Als op den stoel der eeren, troonen,

 

Uw Vreede-groet zy myn Gebed,

 

Uw Schepter zy myn gansche Wille,

 

Uw Ryk, myn Lichaam, Ziel en Geest,

 

Waarin uw Naame zy gevreest,

 

Uw Rustplaats, myn Gemoed zeer stille.

11.

Ja, Amen, daar zyn beide handen,
Op nieuws, gelyk het U behaagt.
'k Min U met hart en ingewanden,
Myn Alles word' daar aan gewaagt.
Ik draag myns trouwen Bruigoms Naame,
Zyn Wonden-bloed, hoe zeer versmaadt,
Zyn Kruispaal van elk een gehaat.
Op rug, en borst, en voorhooft. Amen.