Onder de groene linde. Verhalende liederen uit de mondelinge overlevering. Deel 3. Liederen over trouw en ontrouw in de liefde, verleiding en verlating

[p. 144]

19
Er waren twee zoetlieverkens inder het woud

Samenvatting

Een jongen leidt een meisje naar de waterkant onder een lindeboom waar hij ‘zijn loze wil’ doet. Als hij daarmee klaar is wil hij haar wegsturen. Het meisje zegt zwanger van hem te zijn; de jongen trekt dat in twijfel door te beweren dat ze het wel met meer mannen zal hebben gedaan. Peinzend blijft het meisje achter.

Toelichting

De tekst van dit lied vertoont hier en daar overeenkomsten met Er reed er eens een ruiter door het woud (deel 2, lied 29A en B), waarin een meisje en een ruiter of een meisje en haar geliefde zich in een herberg met elkaar onderhouden:

Er waren twee zoetlieverkens	Er reed eens een ruiter
inder het woud (beginregel)	al door het woud (idem)
str. 3, r. 3-4:	(29B) str. 7, r. 2-3:
En naar huisje moogt ou er wel gangen	En het meisje stond op en ging naar huis
De vader staat naar die verlangen	Al naor haar vaoders klein huizeke
str. 6 r. 4 en 7 r. 1:	idem:
Mooi meisje, gij zijt er bedrogen.	Dat zij er bedrogen was.
En ben ik er bedrogen,	Ben ik er bedrogen
zulke zijn er wel meer...	dan zijn het er wel meer...

Blijft het in Er reed eens een ruiter bij een onschuldige vrijage, in Er waren twee zoetlieverkens is de toon, ondanks het dromerige, bijna lieflijke karakter van zowel tekst als melodie, veel grimmiger: zonder veel omhaal doet de jongen waar hij zin in heeft, stuurt vervolgens het meisje weg en maakt haar, als ze zegt zwanger van hem te zijn, min of meer voor hoer uit.

[p. 145]

Lied
Er waren twee zoetlieverkens inder het woud

Opname 30 mei 1962

Er waren twee zoetlieverkens inder het woud,
Den ene was jong en den ander was oud
En ze gingen malkander verhoren:
't Was om zijn loze wille t'ontdolen^*.

En hij nam het mooi meisje al bij het hand
En hij lei ze wel aan het klare waterkant
En al onder de lindeboom groene:
't Was om zijn loze wille t'ontdolen.

Toen hij zijn loze wille nu hadde gedaan
Toen zei hij: Skoon kindsje, je moogt er wel gaan
En naar huisje moogt u er wel gangen:
De vader staat naar u verlangen.

En waaromme zou ik er naar huisje toe gaan?
Ik ben d'r met ene klein kindsje belaân,
Een klein kindje, maar alles zo kleine:
De vader bisto er allene.

En ben ik er de vader van dat kleine kind stout?
Zulke zijn d'r wel meer in dat vreemde land,
In dat vreemde land bisto geboren
En daar hesto dien ere verloren.
En heb ik er verloren mijn ere,⁺
Van dij er begeer ik nooit mere.

* gemeenschap hebben

+ [herhaling derde en vierde melodieregel]

[p. 146]

6

 

En dat zingen de vogels tot allen:

 

Den enen is mij er ontvallen

 

En de tweede is mij er ontvlogen

 

Mooi meisje, gij zijt er bedrogen.

En ben ik er bedrogen, zulke zijn er wel meer,
Een klein kind te dragen voor God den Heer...

Gezongen door Bontje Dalman-Douma (1894-1979) te Buitenpost. Voor meer gegevens over haar: zie lied 8.

Data en plaatsen van opname

13 12 1961	Buitenpost
30 05 1962	Buitenpost
24 05 1965	Buitenpost