Lof der geldsucht, ofte Vervolg der rym-oeffeningen

Op 't graf van Mijns Swagers Soontjen Willem Verjannen,
Al etende en krijtende gebleven.

MOest dan of brock of kinderlijck geschrey,

Of liever alle bey

U, jonge Bloem, den gorgel als verstricken,

En sittende versticken?

'T is over 't Jaer, dat ghy wierd afgepluckt,

En in het graf gedruckt;

En noch helaes! noch klinckt my door 't gedachte

De kreet, waer aen ghysmachte;

[p. 20]

 

Noch vloekt mijn ziel die bittre bete brood,

 

Die u den aemtocht sloot;

 

Noch ken mijn hert dat deerlijck middag eten

 

Verswelgen noch vergeten.

 

Ick liet u frisch, gesond en welgedaen,

 

En staende voets daer aen

 

Vond ick u wech, en onder 's moeders kermen

 

Verstickt op 's vaders ermen.

 

Uw' kleene mond, die stracx noch voor dien slag

 

My toe wierp eenen lach,

 

Bevon ick Paersch, geswollen, neergesoncken

 

En als in schuym verdroncken,

 

Uw' kaken, stracx besprengt van levend root,

 

Soo koud en blaeuw als loot,

 

Uw' handen stijf, uw' oogen toegeloken,

 

Uw teeder hart gebroken.

 

Onnooselheyd, moest dan soo fel een weer

 

Uw' bloessem slaen ter neer?

 

Moest ik u nieu, u eerst begonnen leven

 

Soo pijnelijck sien sneven?

 

Ick had gehoopt, dat ghy op 't blanck papier

 

Den wack'ren veder-swier

 

Uws Vaders eens soud hebben nagetreden,

 

Ja selfs voorby geschreden;

 

Maer ach! de dood dreef al te streng en straf

 

Mijn hoop met u in 't graf:

 

Die bittere liet u niet toe te toonen,

 

Wat geest in u mocht woonen.

 

Rust, Willem, dan, lig vredig daer ghy ligt,

 

En leef in dit gedicht

 

Met int doormengt van tranen dou geschreven,

 

Soo lang ons Rijm sal leven.