Arnaud Storm danst
Wanneer ik deze dansavond voorbarig noem, komt het, omdat ik niet getroffen ben door een bezieling of een oorspronkelijkheid, die de eis van meerdere geacheveerdheid overbodig zou hebben gemaakt. Deze achttienjarige danser heeft ongetwijfeld talent, een enkele keer lukt hem een vrij moeilijke dansfiguur, maar het is een onzeker talent, hij faalt even vaak als hij slaagt. Zijn kracht ligt, meer nog dan in het zuiver danskunstige, in de pantomime, waartegen men echter het bezwaar moet aanvoeren dat het niet innerlijk beleefde emoties zijn die hij uitbeeldt, maar uiterlijk waargenomen mimiek, die hij nabootst. Dat kan een artistiek manco zijn; dat kan echter ook een gevolg zijn van zijn prille leeftijd; zelfs betrekkelijk jonge kinderen kunnen uiterlijk waargenomen mimiek vaak zeer treffend nabootsen. In verband met zijn toekomst hoop ik dat het laatste het geval is, dat hier dus nog mogelijkheden van ontwikkeling openliggen. Want zoals ik zei, talent is hier niet afwezig. In enkele gelukkige ogenblikken bereikt hij een smaakvolle combinatie van dans, pantomime en kostuum. Ik denk bijvoorbeeld aan de ‘Souvenirs d'un temps passé’ op muziek van Schumann. Hij roept dan herinneringen wakker aan de meer geperfectioneerde prestaties van het echtpaar Sakharoff.
Wie de Sakharoffs heeft gezien te Parijs in de Salle Pleyel, die, hoewel ruimer, gelijkenis vertoont met de Bachzaal te Amsterdam, waar Arnaud Storm vanavond is opgetreden, houdt het gevoel of hij een uitvoering van dit echtpaar, maar dan in het beperkte en minder geacheveerde, heeft bijgewoond.
Auteursrechtelijk beschermd