Verzameld werk. Deel 4. Bewolkt bestaan

[p. 367]

39

De zwarte heks stond in de helverlichte kleine kamer in een toestand van onbegrijpelijke verrukking. Hoe mooi lag daar het lichaam van de jonge vrouw gespreid op het smalle bed; het was of zij niet dood was maar in een lichte slaap sluimerde. Naast het bed stond een stoel met een tuiltje witte violen in een glas en tegen het glas aan het portret van Oscar, precies als in de droom waarvan de ongelukkige aan Lee-lee had verteld. Aan de rechterhand van Lee-lee stond een linnenkast met de bovenste lade uitgetrokken, waaruit de lucht van bay rum zich door de kamer verspreidde.

Lee-lee was die nacht wakker geworden op haar matje naast haar man die uitvoerig lag te ronken. Lee-lee luisterde, maar zij luisterde niet naar de geluiden die van buiten komen, zij luisterde naar de geluiden diep in haar eigen ziel. Zij wist precies wanneer de ongelukkige meesteres van Miraflores werd gemarteld door angstgedachten of grauwe beelden. Zij werd dan een onbehaaglijke onrust in haar eigen ziel gewaar. Zij legde zich weer neer, trachtte in te slapen, maar stond tenslotte op, sluimerzwaar maar vastbesloten. Zij bewoog zich naar het keukentje met de vele pannen en potten.

Wezenloos bleef zij even staan voor een platte kast die aan de muur hing. Zij trok de kast open. Zij keek naar de flessen die daar stonden, enkele half, andere geheel leeg, en naar de foto's die als vlinders met een speld waren vastgeprikt in de houten wand; het waren vrijwel alle foto's van jongelieden, zwarte en blanke. Zij liet het kastje open, trok haar rok en blouse aan, nam een van de flesjes, dat zij in de zak onder haar rok opborg, en verliet behoedzaam de hut, nadat zij nog een laatste blik had geworpen op haar man die de slaap der onschuldigen sliep. Buiten gekomen keek zij naar links en naar rechts, zette zich toen snel in beweging; bij het hek van Miraflores bleef zij even staan, probeerde de poort open te trekken, maar bemerkte toen dat zij was dichtgegrendeld. Zij volg-

[p. 368]

de toen de trankeer, de hoge cactushaag, tot zij op een plek kwam waar de cactusstengels onderaan een vrij grote opening vrijlieten. Zij legde zich op de grond neer en schoof behoedzaam de oase binnen.

Zodra zij stond in het kamertje van Carlota, begon zij te praten: ‘Ja, Lee-lee heeft je gehoord, mijn duifje. Zij weet dat je nu weer lijdt. Je denkt weer aan je Oscar die toch niet meer terugkomt. Of de gebeurtenissen in de grote verschrikkelijke wereld bewegen zich door je hoofdje. Lee-lee zal je nu voorgoed redden, mijn liefje. Die dokters hebben makkelijk praten. Die kunnen alleen een beenbreuk of de harde poep behandelen. Zij bewaren de yerba di morto, het dodenkruid, voor eigen gebruik. Drink maar, mijn liefje, en alles is voorbij. De wereld zal zich niet meer in je hoofd verwringen. Drink maar mijn liefje, mijn duifje.’

Zij had later een stoel geschoven naast het bed van de dode; op de stoel had zij het tuiltje viooltjes en het portret van Oscar neergezet dat tot nu een plaats had gevonden in een dubbele opzetlijst boven op de kast naast het portret van Carlota zelf. Het portret van Carlota had de zwarte heks ook uit de lijst gehaald en, na haar even te hebben aangekeken, onder haar rok gestoken. Nadat zij op de stoel ook een lege phanodormtube naast een leeg glas had neergelegd, draaide zij het licht in de kamer uit en liep behoedzaam in het donker de trap af in de holle ruimte. Zij verbaasde zich erover dat zij in het geheel geen angst in haar ziel voelde, terwijl zij de weg door de oase terugliep, vanwaar zij door dezelfde opening in de cactushaag de straatweg bereikte. Bij het naderen van haar hut hoorde zij uit de verte reeds het ronken van haar man. Gelukkig dat de dikhuid in zijn slaap even weinig bemerkte als overdag, wanneer hij wakker was. Zij sloop de keuken binnen en bleef voor de open kast staan. Met een speld, die zij van haar blouse nam, prikte zij het portret van Carlota naast de andere die er al waren. Het waren er nu negen. Zij keken haar met een onzegbare dankbaarheid aan. Het waren vijf zwarte meisjes, drie blanke sjons en nu, als laatste, de ongelukkige meesteres van Miraflores. Zij hadden allen een haast onnaspeurlijk vriendelijke glimlach om de mond, maar tegelijk een donkere doodsangst in de ogen. Er kwam een golf van verrukking over de vette bruha, terwijl zij naar haar slachtoffers keek. ‘Ik heb hen verlost, ik heb

[p. 369]

hen verlost, de dokters en de rechters hebben mooi praten, maar hebben zij ooit iemand verlost uit het lijden?’

Niet langer zouden de ongelukkigen bonzen op het paneel, dat niet toegeeft, van de eeuwig dichte deur.