Christeliicken waerseggher

Cap. XII.
Wonder gheschiedenisse ouer den H. Ephrem, volghende sijns herten wensch ende begeerte.

⁺SEer wel past oock, by al dese wonder gheschiedenissen, het ghene dat dien heylighen Ephrem ghebeurt is. Soo hy eens men een sonderlinghe roeringhe des gheests een begeerte hadde, om de hooghste ende volmaeckste philosophie eens heyligs leuens te becomen, ende met dat veur-nemen naer de stadt van Edessa track, soo badt hy Godt, by sy seluen aldus sprekende: Heere Iesu Christe, die Heere van alle dinghen zijt, ende al in uwe handen hebt: maeckt (dat bidd'ick v) dat, ick ter stadt van Edessa incomende, my sulck een man terstondt in't ghemoete come, die bequaem zij, om my te leeren, sulcks als my ter meeste ghestichtigheydt en saligheydt mijnder sielen toestaet te weten.

Dit ghebeden hebbende, ende de stadt poorte naeckende, begost hy by sy seluen met groote aendachtigheydt ende diep-sinnelijck te peysen hoe hy dien man best aen-spreken soude, ende wat hy van hem al soude vraghen. Ende soo hy aldus langh-samigh al peysende naerder en naerder de poorte quam, siet daer een lichte ende ghemeyne vrouwe comt desen heylighen Ephrem inde poorte te ghemoete. Ende soo hy de selue, midts haere onbeschicktheydt, met stercken ooghen aensagh, ende als onstelt van sinnen zijnde stille stondt, sy seluen bedroeuende, ende inden gheest quellende, dat hem niet gheschiedt en was, soo hy verhoopt ende ghebeden hadde, maer meer heel contrarie: Soo heeft die lichte vrouwe hem oock stracks begost te aensien. Ende naer dat sy nu langhe d'een den anderen soo aenmerckt hadden, als om m'elckanderen af te sien, den H. Ephrem, willende dat stout stuck vleesch beschaemt maecken, ende tot die sebaerheydt ende schaemte beweghen, die de vrouwen betaemt, soo seyt hy: Hoe? en schaemt ghy v niet, my soo stoutelijck aen te sien? als oft hy seggen wilde: Siet veur v, siet nederwaerts, soo het de vrouwen betaemt. Sy antwoordde hem: Het betaemt my, v soo te aensien, want de vrouwe comt van den man, ende van sijn sijde. Maer v betaemt, niet my t'aensien, maer

+ Ex Metaphraste Surius tom. I. Febr.1.

[p. 365]

naer de aerde, van waer ghy ghenomen ende gheschapen zijt, ende sult eens wederom in aerde verkeeren.

Ende, hoe wel dat de vrouwen daer uyt gheen oorsaeck en hebben, om stoutelijck met onbeschaemtheydt naer de mans te sien, want sy oock van aerde comen, ghelijck de rebbe van Adam, daer de eerste vrouwe, Eua, af ghemaeckt was: nochtans wast subtijlijck ghesproken, ende aen den H. Ephrem werck ghegeuen, om hem daer in te oeffenen, ende sijn leuen lanck te beter ghedachtigh te wesen, van waer hy ghecomen was, ende waer hy henen moest. Soo hy oock ghedaen heeft, de saecke wel waer-nemende. Des-volghende bedancktte hy die vrouwe seer, van haer goede instructie ende lesse. Ende hief sijn herte op tot Godt, hem oock grootelijcks louende en danckende, dat hy (oock deur dinghen die onverwachte gheschieden ende ouer-comen) dick-mael meerder ende wonderlijcker saecken is werckende, dan-men soude connen wenschen, verwachten oft hopen, oock uyt d'alder-veurdachtighste raed-slaghen.