Christeliicken waerseggher

Cap. X.
Bekeeringhe van twee Houelinghen des keysers, deur d'insien eens boecks, daer d'leuen van S. Antonis in stondt.

WAt sal't letten, hier by te voeghen, hoe wonderlijck oock dat die twee houelinghen des keysers, ghenoegh op sulcker manieren bekeert zijn gheweest, midts het openen eens boecks, ende insien desselfs? Maer laet ons S. Augustijn⁺ dit selue hooren verhalen, want hun bekeeringe hem grootelijcks beweeght heeft, om oock hem te bekeeren. Hy schrijft hoe Potitianus dese wonderbaere ghehengenisse Godts verhaelde, aldus: Hy gingh al voort (seyt hy) in sijn verhael: ende wy-lieden met aendachtigheydt hoorden toe, al swijghende. Soo quam hy te vertellen, dat hy met noch drij andere sijne mede-ghesellen dienaers des keysers, gaen wandelen was in de houen, buyten de stadtsmueren ligghende, de wijle de keyser naer noen inde scherm-spelen ende andere ver-

+ Augustin. Confess. lib. 8. cap. 6.

[p. 362]

tooghen te sien, becommert was. Ende (soo't ghebeurt) als sy nu, twee en twee, verscheyden weghen in-ginghen, die andere twee zijn by ghevalle in een hutteken ghecomen, daer eenighe heremijten oft Religieusen woonden. Ende soo sy daer eenen boeck vonden, waer in het leuen van S. Antonis gheschreuen stondt, soo begoste den eenen der twee edel-mannen te lesen. Et coepit mirari, & accendi; & inter legendum meditari, arripere talem vitam: Ende al lesende, begost hy hem te verwonderen, ontsteken te worden, ende te peysen van sulck een heyligh leuen aen te nemen: ende den wereltlijcken crijgh latende, den Heere te gaen dienen. Dus dan terstondt met een heylige liefde vervult zijnde, ende met een matighe beschaemtheydt op sy seluen gram wordende, wierp de ooghen op sijnen mede-gheselle, ende seyde hem: Seght my, dat bidd' ick v, waertoe hopen wy met allen desen onsen arbeydt te gheraecken? wat soecken wy? waerom ist dat wy den tijdelijcken strijdt volghen? Can onse hope in t'paleys des keysers meerder zijn, dan dat wy s'keysers vrienden moghen wesen? En daer, in sulcks, wat en isser niet met broosheydt ende met alderleye perijckelen behanghen? Ende met hoe groote perijckelen, comt-men dan noch tot het aldermeeste perijckel? Ende wanneer doch moght het ons ghebeuren, ende hoe langhe salt dueren? Maer, een vriendt Godts te wesen, ist dattet my belieft, dat magh my nu terstondt gheschieden. Dixit hoc, & turbidus parturitione nouae vitae, reddidit oculos paginis. Et legebat, & mutabatur intus: Dat seyde hy soo, ende in sy seluen ontstelt zijnde, midts het baren van een nieuw leuen, sloegh sijn ooghen wederom op den boeck. Ende hy las, ende hy veranderde van binnen, dat Godt in t'herte inwendigh was werckende. Ende sijn herte wierdt de weerelt uytschuddende ende verlatende, soo't nae-maels ghebleken heeft. Want soo hy las, ende wonderlijcke baren in sijn herte op-resen, soo schroomd' hy hem, ende sloeggher eenen slagh in, ende seyde tot sijnen vriendt, die't spel aen-sagh: Ego iam abrupi me ab illa spe nostra, & Deo seruire statui. Et hoc ex hac hora in hoc loco aggredior. Te si piget imitari, noli aduersari: Ick heb my af-ghesnoeyt van die onse hope en verwachten. Ende hebbe veur my ghenomen, Gode te dienen: ende dat will'ick, van stonden aen, ter deser plaetse gaen beghinnen. Ist saecke dattet v verveelt my naer te volghen, soo en belettet my niet.

Den anderen heeft gheantwoordt, dat hy soo ghetrouwe eenen mede-gheselle niet af-gaen en wilde, in sulcken cloecken strijdt, van soo groote heerlijcke vergeldinghe.

Soo nu die andere twee daer toe quamen, al wandelende, ende vermanende dattet tijdt was t'huys-waert te keeren, den auondt nu vallende: dese twee hebben hun goedt veur-nemen te kennen ghege-

[p. 363]

uen, ende hoe het by ghecomen was: biddende, dat sy hen-lieden niet lastigh vallen en souden, soo waer sy t'selue oock niet en wilden aenveerden. Dus zijn dese twee daer ghebleuen: ende die ander twee, soo niet in t'herte veranderende, zijn naer huys ghekeert: weenende nochtans ouer haer seluen, ende die andere veel ghelucks biedende, haer in hunne ghebeden bevelende. Ende t'herte langhs der aerden sleypende, zijn wederom naer t'paleys ghetrocken. Maer die twee ander, hun herte inden hemel vestighende, zijn in hun goedt propost ghebleuen. Ende soo sy beyde bruydegoms waren, de dochteren daer sy mede in onder-trouwe waren, hebben oock terstondt (dit hoorende) reynigheydt belooft, ende Gode in heyligheydt des leuens gaen dienen.