Cap. II.
Den Fortuyne-boeck werdt hier weder-leyt, ende 'tHuys der Fortuynen om-ghestooten.
IS het niet claghens weerdt, bouen dien dat de mensche van selfs tot alle ijdelheydt, dwalinghe, ende quaedheydt ten allen tijden gheneyght is, datmender noch sommighe vindt, die olie in t'vier ghietende, de quade gheneyghtheydt voetsel gheuen? d'welck soo veel is, als den hellenden crancken mensche, met opghesetten toe-doen, in de gracht te stooten, ende ter hellenwaert helpen.
Sulck is, onder duysent andere, dien ongheluckighen ende onsalighen Fortuyne boeck, die ghenaemt wordt, T'huys der Fortuynen. De welcke eens-deels met ghenoeghte te soecken ende te vinden geeft, quantsuys wat den mensche moght ouer-comen zijn, oft noch te geschieden staet: ende ten anderen, uyt eenighe onsekere ende bedrieghelijcke teeckenen der gheboorte, elck een sijn gheluck ende ongheluck schijnt toe te segghen, oock tot sulcke dinghen vermetelijck streckende, die Gode alleenlijck kennelijck zijn.
Ende hoe wel den Auteur des veur-noemde Fortuyne-boecks in d'beghinsel schijnt te kennen te gheuen, dattet al-soo gheordineert is, om de melancholie te verdrijuen, ende om clapperije te schouwen, ende tot tijdt-cortinghe. Ende al valt-het somtijdts waer (soo hy seyt) deur d'influentien der Planeten, die den mensche toe-gheneyghtheydt gheuen, maer gheen noodtsaeckelijckheydt aen en brenghen: datment daerom niet vast gheloouen en moet. Hoe wel (seggh'ick) hy dat al-soo schijnt te bespreken, ende den leser te waer-schouwen: nochtans, niet alleen en gheeft hy den seluen leser veel toe, als oft men't wel half moght gheloouen: maer oock vergheet hy hem dick-mael opentlijck, ende wijst den wegh, ende doet de deure open tot superstitie, valsche waerseggherije, ende derghelijcke ongoddelijck vermeten.
Ouer sulcks, by daghelijcksche experientie (d'welck groot iam-
Auteursrechtvrij