Ik beken het: na de omwenteling van 1830 heeft men ons goed oud vlaemsch zoo wat vergeten: men moet het wel zeggen: 't is de waerheid.
Onze spreuk: “Eendracht maekt macht,” heeft niet bestendig toepassing gevonden. Men twistede niet weinig, en de eendracht bestond in der daed niet. Het is maer sedert een paer jaren, dat wy werkelyk vereenigd zyn. In Frankryk heeft men altoos gezeid, dat de Charte eene waerheid zou worden: by ons is onze spreuk dit geworden.
Ook heeft sedert dien, de belgische natie zeer veel in de achting der volkeren aengewonnen, zelfs by dengenen, die ons vroeger luttel genegenheid toedroegen, en zulks niet alleen in Europa, maer ook in de andere werelddeelen, waer Belgie bekend is. Zoo gy in den vreemde gingt, Myne Heeren, gy zoudet er voorzeker het bewys van bekomen.
Ten slotte, Myne Heeren, doen al die redenen my besluiten, dat het Vlaemsch moet bemind en behouden worden.’
Dat is waerheid, dat is koninglyke tael.
Uit die onvoorbereide rede straelt eene vaderlyke genegenheid, die zich even over Walen als over Vlamingen verbreidt; die het verledene niet van het tegenwoordige scheidt, omdat men den schakel des tyds niet wil verbreken, omdat men weet, dat onze toekomst op dat samenverbondene Voorledene en Heden rust.
Het was een gebruik by den ouden, als zy, na eene zeereize, weder de haven bereikten, den steven des vaertuigs met eenen bloemenkranse te smukken. Mogen mede koning Leopolds woorden, die den ganschen belgischen huisgezinne tot eere dienen, onzen werke by deszelfs slot tot eenen bloemen- tot eenen eerekrans verstrekken!
Wael en Vlaming gevoele, dat uit hunne vereenigde werkzaemheid alleen de gemeenschappelyke welvaert des lands kan ontstaen! Waelsch en Vlaemsch Belgie gevoele,
Auteursrechtvrij