Verspreide en nagelaten gedichten

[p. 357]

Twee nooit besonghene bloemkens.

Die lisch- ende pincxterblommen

In gout ghecleet ende vier,

Des ackers gheurende drommen

Met bonter rijksbanier,

Die hebben den lustighsten jonghen -

Den Mei - int graf gheleit,

Ende ligghen nu selve ghedronghen

Over hem henen ghespreit.

Nog singht om des somers criecken

Die wackere nachtegael

Ende omme der roose riecken

Clincket der dichteren tael.

[p. 358]

 

Ic en wil niet swighen langher

 

In desen veelsoeten tijt,

 

Maer sal als minnesangher

 

Singhen wat mi verblijt.

 

 

 

Twee bloemkens hebbic voor ooghen

 

So cleen, datse niemen en siet,

 

So sedigh, so inghetoghen,

 

Dat niemen hun bringhet een liet;

 

Ondancbaer en willic niet wesen,

 

Al ware ment alghemeen,

 

Ic wille die bloemkens ghepresen.

 

Die bloemkens groen ende cleen!

 

 

 

Lief groeit op der vaderen erve

 

Dat eerste bloemeken mijn:

 

Het is die guldene terve,

 

Die bloeit er almachtigh fijn

 

Dat bloemken, dat bloemken des levens

 

Ist eerste bloemken op aert,

 

Des sanghes ende danckes tevens

 

Dunctet mi overwaert.

 

 

 

En vondic in minen boesem,

 

En vondic op vlaemschen gront

 

Gheen liet voor sulken bloesem,

 

Als ons de hemel jont,

[p. 359]

 

Dan ware ic de laetste der dwerghen

 

Bi sdichters ghewijder wel;

 

Ic en soude verder niet terghen

 

Dat luut- ofte harpenspel.

 

 

 

Mijn tweede bloemeken climmet

 

Langs steen ende rots omhoogh,

 

Sijn ooghelijn groen ontglimmet

 

Bi vroeghen sonnevertoogh;

 

Bi jonghen uchtends prancken

 

In roosighen morghenscijn,

 

Sie-n-ic des bloemkens rancken

 

Sieren mijn vensterkijn.

 

 

 

Van Hoeis, van Ludicx hellingh

 

Golvet een ambergheur

 

Over der Mase dellingh

 

Den jonghen somer deur:

 

De winghert aen miner woningh

 

Gheuret niet minder fijn,

 

Thands put er dat biecken honingh,

 

Eens put icker soeten wijn.

 

 

 

Die bloemkens van terve ende druven

 

Die schenct ons de lieve God,

 

Si wuven ende verstuven

 

Tot aller heilghenot.

[p. 360]

 

Dan comen se als gheurende wafel

 

Ofte peerlende besiëngheest,

 

Ende sieren die burghertafel

 

Bi elcker huuslicker feest.

 

 

 

Daer sal sich spisen ende laven

 

Des landes vrome soon,

 

Ende bi dien Godesgaven

 

Verheffen den schoonsten toon.

 

Ghedincket hi mijner wijsen,

 

Wanneer hi dier gaven gheniet,

 

Dan sal hi ghewis mi prijsen

 

Om dit mijn blommenliet.